AUTONOMOUS ZONE vol. 5 (SOEN — SPELL — THE COMET IS COMING)

Έχοντας πιει για άλλο ένα βράδυ μπυράρες που δεν θα βρεις πουθενά αλλού,  στο αγαπημένο μου στέκι, Beer Alley (Σμύρνης 10, Νέα Φιλαδέλφεια), συγκεντρώνομαι για να γράψω το Autonomous Zone της εβδομάδας. Αυτή την φορά, παρουσιάζω το “Atlantis”, το  film/live album των αγαπημένων μου pro­gres­sive met­allers SOEN, τον ολοκαίνουριο δίσκο των Καναδών SPELL (ας παίξει άλλη μια φορά, μπορεί) και για τέλος αφήνω την ειδική περίπτωση των Άγγλων  THE COMET IS COMING που αν και ελάχιστη σχέση έχουν με τον ευρύτερο Met­al χώρο θεωρώ ότι θα εκτιμηθούν από μουσικούς, fans του space rock, αλλά και από οποιονδήποτε που ψάχνει ένα πραγματικά περιπετειώδες άκουσμα, μακριά από τα τετριμμένα.

SOEN — “Atlantis” (Sil­ver Lin­ing Music)

Γενικότερα μιλώντας, όταν βλέπω συμφωνικές ορχήστρες να συμπράττουν με rock/metal μπάντες (το είδαμε να συμβαίνει μέχρι και στο ΕΒΜ μια εποχή να φανταστείς) με πιάνει αλλεργία. Ίσως επειδή πιστεύω πως όλο αυτό γίνεται σαν μία ένδειξη μουσικής υπερευαισθησίας (και όπου βλέπω υπερβολική ευαισθησία είμαι πολύ σκεπτικός και αμφισβητώ τις προθέσεις τελικά).  Άλλα αυτό είναι απλά my point of view.

To “Atlantis” μαγνητοσκοπήθηκε και ηχογραφήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2021 στα διάσημα Atlantis Gram­mo­fon Stu­dios, στην Στοκχόλμη. Οι ΑΒΒΑ, o Quin­cy Jones, o Lenny Kravitz και οι Green Day είναι μερικοί από αυτούς που έχουν ηχογραφήσει στα stu­dios και εδώ έχουμε ένα setlist 13 τραγουδιών, με την προσθήκη 8μελούς ορχήστρας (3 βιολιά, τσέλο, κοντραμπάσο, πιάνο, συν 2 τραγουδίστριες). Τα 11 είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικά της πορείας της μπάντας, υπάρχει επίσης το ολοκαίνουριο, εξαιρετικό “Tri­als” και η διασκευή στο ‑εκπληκτικό έτσι κι αλλιώς- “Snuff” των SLIPKNOT (περίμενα να ανατριχιάσω, αλλά δεν έγινε ποτέ). Και αυτό το “περίμενα να ανατριχιάσω” είναι τελικά αυτό που σου μένει σε όλο το εγχείρημα. Δεν αμφισβητεί προφανώς κανείς την αξία των μουσικών ή την τεχνική τους ικανότητα. Αυτά, είναι παραπάνω από φανερά. Απλά δεν έχει ματσάρει με τέτοιο τρόπο ώστε να συγκλονιστείς (ακόμα κι αν δεν γουστάρεις συμφωνικές ορχήστρες).

Με άλλα λόγια, αν ήμασταν θεατές σε αυτό το occa­sion θα ήμασταν τυχεροί που θα το ζούσαμε και φαντάζομαι  θα μας παρέσερνε μέσα του όλο αυτό. Το να βλέπεις αυτό το live στον καναπέ σου από το DVD (κυκλοφορεί σε CD/DVD ver­sion) θα ήταν η αμέσως επόμενη επιλογή  και η τελευταία, να βάλεις το “Atlantis” στην audio μορφή του ακούγοντας το μόνο.

To “Atlantis” αφορά καρφωμένους SOEN fans μόνο (βάζω και τον εαυτό μου φυσικά σε αυτούς) και κανέναν άλλο, σαν ένα απλά ευχάριστο διάλειμμα μέχρι το επόμενο SOEN album.

7 / 10

SPELL — “Trag­ic Mag­ic” (Bad Omen Records)

To “Opu­lent Decay” των SPELL ήταν από τα αγαπημένα μου albums εκείνης της χρονιάς (2020) και έβλεπες ξεκάθαρα να βράζει μια νέα γενιά από μπάντες, η οποία παρά το γεγονός ότι λατρεύει (και) το tra­di­tion­al Heavy Met­al, τελικά δεν έχει κολλήματα, στεγανά και παθογένειες που κουβαλούν άλλες γενιές.

Εδώ, οι Καναδοί SPELL, στο τέταρτο τους album, μας δίνουν την καλύτερή τους κυκλοφορία με το μουσικό τους όραμα να είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο. Αν οι SONJA (που έγραψα γι’ αυτούς στο Autonomous Zone Vol 4) πατάνε περισσότερο στην Heavy Met­al πλευρά και λιγότερο στην (όποια) σκοτεινή, εδώ θα βρεις από BLUE OYSTER CULT, CAMEL και KING CRIMSON μέχρι Russ Bal­lard, RUSH (80s era) και φυσικά IN SOLITUDE, που δείχνουν τελικά τι αποτύπωμα  έχουν αφήσει (οι IN SOLITUDE), παρά την μικρή δισκογραφική τους πορεία.

Μόνο αν το ακούσεις θα καταλάβεις πόσο φρέσκο και εθιστικό ακούγεται…

8 / 10

THE COMET IS COMING — “Hyper Dimen­sion­al Expan­sion Beam” (Verve Label Group)

Ειδική  περίπτωση αυτοί οι Λονδρέζοι. Εδώ μιλάμε για ένα “πειραγμένο” trio που μπλεντάρει ψυχεδελικό rock, space rock, neo-jazz και elec­tron­i­ca. Τα μέλη της μπάντας χρησιμοποιούν τα ψευδώνυμα King Shaba­ka, Dana­logue και  Beta­max, με τον καθένα τους να παίζει σαξόφωνο, key­boards και drums (μην περιμένεις φωνητικά φυσικά).

To “Hyper Dimen­sion­al Expan­sion Beam” είναι το 3ο τους album (ηχογραφημένο στα Real World stu­dios του Peter Gabriel) και μάλλον αυτό που θα τους κάνει ένα σχετικό hype (και ίσως κάτι παραπάνω ;). To “Code” που ανοίγει τον δίσκο ‑υπό συνθήκες- θα μπορούσε να τους περάσει και σε ένα κοινό που ίσως δεν θα το περίμεναν.

Ταξιδιάρικο όσο δεν πάει, μπορείς να τους φανταστείς άνετα να παίζουν ψηλά στο line up του επόμενου Glas­ton­bury fes­ti­val, το καλοκαίρι που μας έρχεται. Και ακόμα καλύτερα, να τους βλέπαμε και εδώ.

8 / 10

Γιώργος Φακίνος