A day to remember… 15/11 [WHITESNAKE]

ONOMA ΑΛΜΠΟΥΜ: “Saints & Sin­ners” – WHITESNAKE
ETOΣ KYKΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1982
ΕΤΑΙΡΙΑ: Geffen/Warner Bros.
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mar­tin Birch
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά — David Coverdale
Κιθάρες/Φωνητικά — Micky Moody
Κιθάρες — Bernie Marsden
Mπάσο — Neil Murray
Τύμπανα/Κρουστά — Ian Paice
Πλήκτρα — Jon Lord

Το “Saints & Sin­ners” σίγουρα μπορεί να αποκαλεστεί το σημείο καμπής τον WHITESNAKE! Ένα άλμπουμ που έμελλε να ξεκινήσει τις διεργασίες σε ένα Blues-Rock ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ (θα εξηγήσουμε στη συνέχεια…) που θα το μετέτρεπαν τα επόμενα χρόνια σε αυτό το υπερ-επιτυχημένο εμπορικό brand του David Coverdale, που όλοι γνωρίζουμε. Ένα άλμπουμ που στο σύνολο του περιέχει συνθέσεις blues-rock ήχου και αποτελεί και το τελευταίο τέτοιο για τους περισσότερους οπαδούς των παραδοσιακών WHITESNAKE και όχι των νεότερων MTV αιμοδοτών του λογαριασμού του David Coverdale.

Καταλύτης της  επερχόμενης “μετάλλαξης-μεταμόρφωσης” το “Saints & Sin­ners” που ακολούθησε της επιτυχημένης “Come an’ Get It” περιοδείας. Πως γίνεται ένα συγκρότημα με την (απόλυτη κατά πολλούς) σύνθεση τριών πρώην DEEP PURPLE μελών (Coverdale, Paice, Lord) με το δίδυμο Moody-Mars­den με διαφορετικές καταβολές ο καθένας (ο ένας πιο Amer­i­can slide blues style και ο άλλος πιο rock, με κοινό παρονομαστή και στους δύο τα blues), αλλά να αποδίδουν στο ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ σαν μία ψυχή και τον μοναδικό Neil Mur­ray που με τις μοναδικές μελωδικές γραμμές του μπάσου του χαρακτήρισε τον ήχο των WHITESNAKE από 1978 έως και το 1986 (ηχογράφησε και το επερχόμενο “1987”), να καταλήξει να μπει στον πάγο πριν την κυκλοφορία του “Saints & Sinners”;

Ας δούμε τι συνέβαινε στην Βρετανία εκείνη την περίοδο… Η εβδομαδιαία ροκ εφημερίδα Sounds επινόησε τον όρο “New Wave Of British Heavy Met­al” και εγχώρια, hard rock/metal σχήματα όπως οι IRON MAIDEN και οι MOTÖRHEAD άρχισαν να κατακλύζουν το βρετανικό Top 40. Η σύνδεση με αυτήν την (στην πραγματικότητα σχετικά ανόμοια) σκηνή δεν έκανε τους WHITESNAKE κανένα κακό, και κατά τη διάρκεια του 1980–81 το συγκρότημα μπήκε τελικά στο main­stream: το τρίτο και το τέταρτο άλμπουμ τους, “Ready An’ Will­ing” και “Come An’ Get It”, αντίστοιχα, έγιναν χρυσά στο Ηνωμένο Βασίλειο δημιουργώντας αειθαλείς επιτυχίες στα Top 20, όπως του “Fool For Your Lov­ing” και “Don’t Break My Heart Again”.

Όμως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και αποδεικνύεται περίτρανα από τα λόγια του Micky Moody: “Μέχρι το ’81 είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε. Είχαμε πάρα πολλά ξενύχτια, πάρα πολλά πάρτι. Δεν βγάζαμε τα χρήματα που θα έπρεπε να βγάζουμε. Οι WHITESNAKE έμοιαζε πάντα να χρωστάvε και σκέφτηκα “τι είναι αυτό; Παίζουμε στα μεγαλύτερα μέρη και μας λένε ακόμα ότι χρωστάμε, πού πάνε όλα τα λεφτά;”. Δεν είχαμε βγάλει πολλά χρήματα και να σου λένε ότι χρωστάς 200.000 λίρες, όταν έχεις έξι χρυσά άλμπουμ. Δεν ήμουν μόνο εγώ… όλοι… Είχε τελειώσει μέχρι τότε, δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Είναι δύσκολο για ένα συγκρότημα να περάσει περισσότερα από τρία ή τέσσερα χρόνια χωρίς να κουραστεί ο ένας από τον άλλον και να χάσει ιδέες. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Όλοι ήθελαν να κάνουν κάτι διαφορετικό μετά από μερικά χρόνια, ένα σόλο άλμπουμ ή να γράψουν με κάποιον άλλο. Μέχρι το τέλος του ‘81 κάναμε το άλμπουμ “Saints & Sin­ners” και χρειάστηκαν τρία ή τέσσερα στούντιο για να είμαστε ευχαριστημένοι σε κάποιο βαθμό. Τα χρήματα δεν έρχονταν και έφυγα από το συγκρότημα τον Δεκέμβριο του ‘81. Δεν διασκέδαζα και είχα προβλήματα στο σπίτι ούτως ή άλλως. «Στεγνώσαμε» στο γράψιμο των τραγουδιών. Τα λεφτά πήγαιναν «κάπου». Το επόμενο πράγμα που άκουσα στις αρχές του ‘82 ήταν ότι το συγκρότημα είχε διαλυθεί και δεν είχα αντικατασταθεί.».

Κατά την εκδοχή του Coverdale, το συγκρότημα «μπαίνει στον πάγο». Ο Coverdale απολύει το man­ag­er τους John Col­leta (πρώην man­ag­er των DEEP PURPLE) και αναλαμβάνει το ταμείο.

O κιθαρίστας Bernie Mars­den εγκαταλείπει επίσης, με τον Neil Mur­ray και τον Ian Paice να τον ακολουθούν. Μόνο ο Jon Lord μένει με τον David Coverdale. Ωστόσο, ο Bernie Mars­den αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ότι το υπόλοιπο συγκρότημα κλήθηκε σε μια συνάντηση για να τους πουν ότι «δεν ήταν πλέον μέλη των WHITESNAKE».

“Όλα ήταν καλά μέχρι το “Saints & Sin­ners”, είπε ο Bernie Mars­den. “Αλλά κάποια στιγμή ο David αποφάσισε ότι θα γινόταν βασιλιάς των WHITESNAKE”.

Όμως το άλμπουμ παρέμενε «στο συρτάρι» και ο μπασίστας Neil Mur­ray προσπαθεί να την εξηγήσει: “Μπορούσα να δω ότι ο David ήθελε να απομακρυνθεί μουσικά, σε κάποιο βαθμό, από αυτό που έκανε τα τελευταία δύο χρόνια. Θαύμαζε τη σύνθεση τραγουδιών του Mel Gal­ley από τους TRAPEZE. Χρειαζόταν αλλαγή… ο man­ag­er, η δισκογραφική εταιρεία. H κατάσταση έπρεπε να αλλάξει. O David δέχονταν κάθε είδους επιρροή, ας πούμε, από υποψήφιους man­ag­er και υποψήφιες δισκογραφικές εταιρείες. Σε εκείνο το σημείο, υπέγραψε με την Gef­fen. Άρχισαν να τον χρηματοδοτούν σε μεγάλο βαθμό, αλλά να έχουν επίσης μεγάλη επιρροή, ιδιαίτερα τον υπεύθυνο A&R John Kalod­ner, στο πώς θα έπρεπε να είναι το συγκρότημα. Το καρότο της τεράστιας αμερικανικής επιτυχίας κρεμάστηκε μπροστά στον David και η Gef­fen του είπε πραγματικά: «Είσαι ο μόνος που μας ενδιαφέρει. Ξεφορτώσου όλους αυτούς τους ηλικιωμένους. Ξεκίνα πάλι.”

Το καλοκαίρι του ’82 ο Coverdale τηλεφωνεί στον Micky Moody να γυρίσει στο συγκρότημα. “Προς το τέλος του 82, ο David μου τηλεφώνησε και μου είπε “θέλουμε να τελειώσουμε το άλμπουμ των Saints And Sin­ners και πρέπει να κάνουμε μερικά δεύτερα φωνητικά κλπ” θυμάται ο Micky Moody. “ Ήθελε να συνεργαστεί με τον Mel Gal­ley, καθώς τον θαύμαζε ως κιθαρίστα και συνθέτη στους TRAPEZE. Ο Jon Lord επέστρεψε και ο Cozy Pow­ell ήρθε στο συγκρότημα. Τελειώσαμε λοιπόν τα φωνητικά του άλμπουμ και στο τέλος του ‘82 ολοκληρώθηκε το “Saints & Sin­ners” και ο Mel δεν έπαιζε κιθάρα αλλά τραγούδησε τα δεύτερα φωνητικά μαζί μου. Ο David είχε αναλάβει επιχειρηματικά το συγκρότημα. Χειριζόταν την οικονομική πλευρά με ορισμένους επιχειρηματίες. Ο John Colet­ta δεν ήταν πλέον ο μάνατζερ μας. Ο David με ζήτησε πίσω και είπε “θα είναι υπέροχα, έχουμε να κάνουμε πολλά καλά πράγματα, και θα βγάλουμε χρήματα”. Είπα “Λοιπόν, ήρθε η ώρα να βγάλουμε χρήματα από τους WHITESNAKE”.

Υπήρχαν τρία νέα μέλη στο συγκρότημα, δηλαδή ο πρώην κιθαρίστας των TRAPEZE, Mel Gal­ley, ο πρώην ντράμερ των RAINBOW, Cozy Pow­ell και ο Col­in Hodgkin­son στο μπάσο (που είχε παίξει στο δίσκο του Cozy Pow­ell και αποτελεί απαίτηση του Cozy). Καθώς το άλμπουμ είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, η μόνη συνεισφορά της νέας σύνθεσης στο “Saints & Sin­ners” ήταν τα δεύτερα φωνητικά που ηχογραφήθηκαν από τον Gal­ley μαζί με τον Moody στα Bat­tery Stu­dios στο Λονδίνο. Τα κομμάτια των ντραμς του Ian Paice και τα μπάσα του Neil Mur­ray έμειναν ανέγγιχτα.

Απαλλαγμένο από fillers, το Saints & Sin­ners ανοίγει με στυλ και νεύρο με το “Young Blood” και σπάνια μας απογοητεύει για όλη τη διάρκειά του. Δεν θα ήταν ένα άλμπουμ WHITESNAKE χωρίς μερικούς ύμνους με υπονοούμενα (“Rock­’n’Roll Angels”, “Danc­ing Girls”), αλλά ο Coverdale και οι συνεργάτες του δεν ήταν ποτέ ένα άμυαλο boo­gie συγκρότημα. Στην πραγματικότητα, άψογα εκτελεσμένα κομμάτια όπως το “Vic­tim Of Love”, το “Bloody Lux­u­ry” και το υπέρτατο  ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ καθιστούν απολύτως σαφές, ότι οι WHITESNAKE πάντα προσπαθούσαν να ταιριάξουν τον «τσαμπουκά» με τη μελωδία – και είχαν απόλυτα αυτή την ισορροπία στο άλμπουμ αυτό.

“Οι WHITESNAKE έγραφαν καλά τραγούδια, είχαν πάντα καλές μελωδίες και μια δυνατή μελωδία κρατάει για πάντα», είπε ο Moody το 1997. “Πολλά από τα heavy rock συγκροτήματα, ακόμη και εκείνες τις μέρες, ήταν απλώς ένας τραγουδιστής που φώναζε πάνω από ένα riff κιθάρας, αλλά οι WHITESNAKE είχαν καλούς στίχους και μοντέρνο παίξιμο. Σίγουρα από το 1980 και το “Ready An’ Will­ing” και μετά, είχαμε βρει το στυλ και τον ήχο μας”.

Εδώ βρίσκουμε την πρώιμη μορφή των τραγουδιών “Cry­ing in the Rain”, “Here I Go Again” που έγιναν ευρέως γνωστά με τις επανεκτελέσεις στο “1987”.

Σχετικά με το “Here I Go Again” ο Bernie Mars­den θυμάται πως γράφτηκε: “Νομίζω ότι ήταν το τελευταίο πράγμα που ηχογραφήσαμε. Και ήταν το τελευταίο πράγμα που ηχογράφησα προσωπικά με το συγκρότημα, κάτι που είναι κατά κάποιον τρόπο ειρωνικό. Όχι ότι με ενοχλεί. Ήξερα ότι είχαμε κάτι καλό και ήξερα ότι ήταν ένα πολύ αξιοπρεπές τραγούδι και ήταν μια επιτυχία εδώ [στο Ηνωμένο Βασίλειο] αμέσως μετά τη διάσπαση του συγκροτήματος. Δεν νομίζω ότι ήταν μεγάλη επιτυχία. Ήταν πολύ καιρό πριν. Είχα ένα τελειωμένο demo, για το οποίο μετά είπα στον David και μετά το δουλέψαμε μαζί και αλλάξαμε μερικά πράγματα. Αλλά το τραγούδι ήταν λίγο-πολύ έτοιμο. Στιχουργικά, άλλαξε κάποια λίγα, κάτι που ήταν ωραίο, γιατί ήταν ο τύπος που θα τραγουδούσε το τραγούδι. Και πήγαμε στο στούντιο και το παρουσιάσαμε. Τα υπόλοιπα παιδιά — ήταν ο Jon Lord και ο Ian Paice — και είπαν απλώς, “Αυτό είναι ωραίο”. Και ο Jon Lord αγάπησε την μελωδία της εισαγωγής και είπε: «Θα την παίξω στο Hammond”.

O Neil Mur­ray το πάει και λίγο παρακάτω: “Θεωρήθηκε ως sin­gle επειδή ήταν αρκετά μπαλάντα. … το πρώτο μέρος είναι απλώς φωνητικά και πλήκτρα. Δεν ήταν πραγματικά μεγάλη επιτυχία έως ότου ενορχηστρώθηκε πλήρως, όπου το συγκρότημα, τα ses­sion παιδιά όπως λέμε, μπήκαν και όλα το πήγαν στην κορυφή. Αυτό ήθελε ο John Kalod­ner. Νόμιζα ότι ήταν ένα καλό εμπορικό κομμάτι, αλλά σίγουρα δεν έμοιαζε με αυτό που έγινε. Νομίζω ότι έφτασε στο Νούμερο 18 ή κάτι τέτοιο στη Βρετανία. Σίγουρα δεν πίστευα ότι αυτός ήταν ένας rock ύμνος για τους αιώνες εκείνη τη στιγμή. Καλό για τον John Kalod­ner που το εντόπισε”.

Στην έκδοση του “Saints & Sin­ners”, το “Cry­ing in the Rain” βασίζεται κυρίως στο blues και περιλαμβάνει ένα σύντομο σόλο κιθάρας στην αρχή που έπαιζε ο Bernie Mars­den. Έχει επίσης λίγο πιο αργό ρυθμό σε σύγκριση με την επανηχογραφημένη έκδοση, η οποία έχει πολύ πιο βαρύ και γρήγορο ήχο. Το σόλο κιθάρας στην αρχή του πρωτότυπου αφαιρέθηκε επίσης από αυτήν την έκδοση. Ο Coverdale έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις ότι “ο John (Sykes) μισούσε τα blues”. Το τραγούδι εμπνεύστηκε από το διαζύγιο του Coverdale (τι πρωτότυπο…).

Οι WHITESNAKE ξεκίνησαν μια θριαμβευτική παγκόσμια περιοδεία (συμπεριλαμβανομένης και της head­line  εμφάνισης στο Cas­tle Don­ing­ton Mon­sters Of Rock) για να υποστηρίξουν το “Saints & Sin­ners”, αλλά οι εσωτερικές διαφωνίες παρέμειναν!

Ακούγοντας το “Saints & Sin­ners”, κάνει οποιονδήποτε να αναρωτηθεί γιατί το συγκρότημα δεν έγινε διάσημο πιο γρήγορα στις ΗΠΑ. Με καταπληκτικά τραγούδια, εξαιρετικής ποιότητας μουσικών και φωνητικά εφάμιλλα με οποιονδήποτε άλλο στο ροκ εκείνη την εποχή, το μόνο που μπορώ να μαντέψω είναι ότι ίσως ήταν αυτό που λέμε “tim­ing”. Έπρεπε να περάσουν μερικά χρόνια ακόμα, ώστε το MTV να παίξει τον καθοριστικό ρόλο του.

Ο Coverdale στρατολόγησε τελικά μια νέα σύνθεση, συμπεριλαμβανομένου του βετεράνου ντράμερ Cozy Pow­ell και του πρώην κιθαρίστα των THIN LIZZY, John Sykes, για να κυκλοφορήσει το πολυπλατινένιο “Slide It In” του 1984.

Did you know that:

• Ο David Coverdale απέρριψε την πρόταση να πάει στους BLACK SABBATH του Tony Iom­mi. Μετά την αποχώρηση του Ron­nie James Dio από τους BLACK SABBATH τον Νοέμβριο του 1982, τα υπόλοιπα αρχικά μέλη του συγκροτήματος, ο Tony Iom­mi και ο Geezer But­ler, άρχισαν να κάνουν οντισιόν τραγουδιστών για την επόμενη κυκλοφορία των Black Sab­bath. Εκείνη την εποχή, σκέφτηκαν να προσφέρουν τη θέση στους David Coverdale, Nicky Moore και John Slo­man. Ο Iom­mi πλησίασε τον Coverdale, που είχε ήδη τους WHITESNAKE, το συγκρότημα που ίδρυσε το 1978. Ο Tony Iom­mi είπε στο Gib­son TV ότι ο Coverdale αρνήθηκε την προσφορά επειδή μόλις είχε ξανασυγκεντρώσει τους WHITESNAKE. Αναπολώντας εκείνες τις εποχές, ο Tony Iom­mi είπε στο Gib­son TV τα εξής: “Βρήκα τον David Coverdale και είπε: «Ω, μόλις συγκέντρωσα τους WHITESNAKE. Γιατί δεν με κάλεσες νωρίτερα;» Είπα, «Ο Dio δεν είχε φύγει πριν, τώρα συνέβη.» Οπότε, αναζητούσαμε έναν άλλο τραγουδιστή και θα κάναμε οντισιόν σε διάφορους τραγουδιστές, συμπεριλαμβανομένου και του Michael Bolton.”

Πέτρος Καραλής