ANTHRAX – “Fistful of metal” – Worst to Best

Κάπου στο Yonkers της Νέας Υόρκης, το 1981, θα ξεκινούσε το ταξίδι μιας από τις σπουδαιότερες μπάντες του thrash. Ο λόγος για τους θρυλικούς ANTHRAX. Με τη πρώτη σύνθεση του 1982, όπου στα τύμπανα ήταν ο Greg D’An­ge­lo, φωνητικά φυσικά ο Neil Turbin, μπάσο ο Dan Lilk­er (NUCLEAR ASSAULT, BRUTAL TRUTH) και κιθαριστικός παρτενέρ του Scott Ian, ο Greg Walls, θα κυκλοφορούσαν το πρώτο, φερώνυμο demo τους. Στο δεύτερο, πάλι ομώνυμο demo, την επόμενη χρονιά, ο Walls θα αντικατασταθεί με τον κιθαρίστα που συνδέθηκε άρρηκτα με τη κλασσική πρώτη περίοδο των ANTHRAX, τον μεγάλο Dan Spitz. Αμφότερα παρατίθενται αυτούσια:

Εν συνεχεία, υπογράφουν στην Megaforce Records, με τον Char­lie Benante να αντικαθιστά τον Greg D’Angelo στα τύμπανα, και στη παρθενική τους κυκλοφορία το Νοέμβριο του ‘83 (σαν προπομπό της πρώτης τους full-length δουλειάς), έχουμε το εξής παράξενο. Το 7” sin­gle “Sol­diers of met­al” είχε στο ομώνυμο κομμάτι, τον Benante, και σαν B‑side την εκτέλεση του “Howl­ing furies” με τον D’Angelo! Εν πάση περιπτώσει, στις 28 Γενάρη του ‘84, οι Νεοϋορκέζοι κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ “Fist­ful of met­al”, το οποίο τάραξε με το τρόπο του τα νερά στο νεογνό thrash met­al, εκπροσωπώντας πρώτοι την Ανατολική ακτή των Η.Π.Α.. Και αυτό διότι, τότε άρχισε να βγάζει μπάντες (εν αντιθέσει με τη Δυτική που είχε ξεκινήσει σημαντικά νωρίτερα στο Los Ange­les και το San Fran­cis­co), με τους NUCLEAR ASSAULT να μην υπάρχουν ακόμα και τους OVERKILL να έχουν ίσα βγάλει το θρυλικό “Pow­er in black” demo. Με αυτά υπ’ όψιν, πάμε να αξιολογήσουμε το ντεμπούτο των ANTHRAX.

The “Fist­ful of met­al” countdown:

10) “I’m eigh­teen” (4.02):
Οι ANTHRAX στο ντεμπούτο τους, θέλανε να μας δείξουν και το υπόβαθρο τους. Πέραν της τεράστιας αγάπης για μπάντες όπως οι KISS και οι RAMONES, οι κύριοι είχαν μεγαλώσει μεταξύ άλλων, και με ALICE COOPER. Κάνοντας μια υπέροχη απόδοση στον ύμνο του κυρίου Vin­cent Fournier στην μπερδεμένη εφηβεία, και στη μετάβαση στην ενηλικίωση, οι ANTHRAX τιμούν τις ρίζες τους. Επειδή αυτή η αποφράδα διαδικασία από κάπου πρέπει να ξεκινήσει όμως, πάρτε το εδώ!

9) “Across the riv­er” (1.26):
Το mini instru­men­tal του δίσκου, αποτελεί την ανάσα, πριν το φινάλε “Howl­ing furies” και δείχνει μια τάση των ANTHRAX να θέλουν να προσθέτουν εισαγωγές στα κομμάτια τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μια τάση που θα εξερευνούσαν με ζήλο στις επόμενες κλασσικές κυκλοφορίες της κλασσικής περιόδου. Μπορεί να είναι μικρό, μπορεί να είναι χαμηλά γιατί ακολουθούν ανώτερα κομμάτια από αυτό, αλλά επιτελεί κανονικά και με το νόμο το ρόλο του, δε βρίσκετε;

8) “Anthrax” (3.24):
Κάθε μπάντα πρέπει να έχει ομώνυμο κομμάτι πέρα από φερώνυμο δίσκο, σωστά; Ένα που να συνοψίζει ποιοι είναι, και τι ρόλο βαράνε. Ειδικά δε, στο ντεμπούτο. PRIEST-έικο μπάσιμο, και μετά MAID­EN-ικοί καλπασμοί, που δείχνουν ακριβώς τις ρίζες της μπάντας. Ίσως το πιο καθαρά heavy met­al κομμάτι του δίσκου, παρά την ελαφρά ορμή που του δίνει το παίξιμο της μπάντας και τα φωνητικά του Turbin.

7) “Sol­diers of met­al” (2.55):
Κάργα MAID­EN-ικό μπάσιμο επίσης, βγαλμένο από το ντεμπούτο συγκεκριμένα. Με τη στιχουργία να είναι ακριβώς αυτή που φαντάζεσαι με ένα τέτοιο τίτλο. “Pound­ing away, tear­ing through flesh, sol­diers of met­al, fight to the death!”. Κομμάτι δήλωση όπως και το ομώνυμο της μπάντας, που ήθελε να προκαλέσει, και να στρέψει τα βλέμματα επάνω της. Όπως είδαμε πιο πάνω, επιλέχθηκε σοφά για προπομπό του ντεμπούτου, αγκαζέ με το “Howl­ing furies”.

6) “Sub­ju­ga­tor” (4.38):
Ζόρικο άσμα, στιχουργικά κυρίως. Ήρθαμε, δεν θα περάσουμε απαρατήρητοι, θα φροντίσουμε να μη μας ξεχάσεις, και αν έχεις αντίρρηση, θα σε φάμε αμάσητο. ΑΚΡΙΒΩΣ η άγνοια κινδύνου, το μάτι που γυαλίζει και το αίμα που βράζει που περιμένεις από 5 τύπους από τη Νέα Υόρκη βαριά στα 20–21. Μόλις έχουν ενηλικιωθεί, και ψάχνουν τσαμπουκάδες. Μουσικά επίσης, με το κομμάτι να ξεκινάει MAID­EN-ικά και να μαρσάρει στη συνέχεια και με ένα πολύ έξυπνο riff, να σπάει προσωρινά το ρυθμό, δείγμα του ύφους των ANTHRAX, ήδη από το ντεμπούτο.

5) “Death from above” (5.00):
To πιο ώριμο στιχουργικά, από τα πιο heavy met­al-άδικα κομμάτια του “Fist­ful of met­al”. Εδώ δεν έχει μανούρες, ζοριλίκια, “με θυμάσαι ρε αλήτη;” και τα τοιαύτα. Εδώ έχει πιλότο μαχητικού αεροσκάφους, που στέλνει κόσμο στα θυμαράκια χωρίς οίκτο απλά επειδή, έτσι του γουστάρει (“Like the scream­ing eagle, I’m on the run, I blaze through the sky, I kill for the fun”). Τα πράγματα είναι απλά: βρέθηκες στο δρόμο του; Θα πάρεις ό,τι σου αξίζει, από αέρος! Ένα από τα καλύτερα ρεφρέν του δίσκου σε δύο μέρη: πρώτο με τα gang φωνητικά “JET FIGHTER” να χτίζουν τσαμπουκά και δεύτερο αυτό εδώ “Vengeance is call­ing on you, and there’s noth­ing that you can doooooooo!! Brings you the thing you deserve, death from abooooooove!!”. Τα λέγαμε!

4) “Pan­ic” (3.58):
Ξέρετε τις ταινίες τρόμου/δράσης που έχουν τη λεγόμενη “μουσική αγωνίας”; Αυτή που σου ανεβάζει την αδρεναλίνη, και σε έχει σε μια διαρκή κατάσταση πανικού σχεδόν. Ε, αυτόν τον πανικό, οι ANTHRAX τον μετουσίωσαν σε νότες, σαν τέτοιου είδους μουσική. ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ και λυσσασμένο riff, αντάξιο ενός speed/thrash ολοκαυτώματος σαν αυτό που συμβαίνει εδώ, που διαφαίνονται όλες οι επιρροές της μπάντας, μα και πάνω από όλα, το προσωπικό τους κράμα γρήγορου παιξίματος. Οι στίχοι πάλι…μάλλον φόρο τιμής στους τιτάνες KISS αποτελούν. Να, δείτε: “The road is hard, the fight is tough. Gonna play it fast, she likes it rough. With my strength, with all my soul. Makin’ love, I’m los­ing con­troooooool”. Ε, φταίω εγώ μετά;

3) “Howl­ing furies” (3.55):
Riff από αυτά που προλογίζουν κάποια συμμορία που έρχεται στη πόλη με άγριες διαθέσεις. Αυτή η συμμορία λέγεται ANTHRAX. Και μαρσάρουν άγρια, αλλά άμα θέλουν, πάνε και με το πάσο τους, αλλά πάντα επιβλητικά, με μια heavy met­al-άδικη riff-άρα που προσκυνάει όλες τους τις επιρροές, αλλά δείχνει και τις διαφορετικές πτυχές του ήχου τους ήδη από το ντεμπούτο. Άκρως λατρεμένο κομμάτι, μανουριάρικο και άκρως εθιστικό! “Now you’re down here, you’re gonna all stay. Cause the howl­ing furies wan­na come out and play. You’re head­ed for doom, you’d bet­ter pre­pare. Cause in this part of the woods almost any­thing’s fair!”. Απορίες;

2) “Deathrid­er” (3.10):
“Γύρισμα” πίσω του βινυλίου, σαν να σου λέει “ώπα, το άκουγα ήδη, αλλά πάμε πάλι από την αρχή”. Και τι αρχή.….speed/thrash riff-άρα του θανάτου, και ο Benante να σφυροκοπάει από πίσω δίχως αύριο, ο άγουρος και λυσσασμένος Neil Turbin να δίνει το σύνθημα “HEAR THEEEE SCREAMS, FEEL THEEEEE BITE, WE RIDE, WITH DEATH, TONIIIIIIGHT!”. Τσιρίδες, φάπες παντού και η μπάντα να δείχνει τα δόντια της στο κόσμο! Από τα πιο επιθετικά μπασίματα πρώιμου thrash δίσκου ως και σήμερα, μια και σε παρασέρνει με την ενέργεια του. Τέτοια θέλουμε!

1) “Met­al thrash­ing mad” (2.39):
Το απόλυτα αγαπημένο μου κομμάτι ANTHRAX όλων των εποχών. Το ring­tone μου για χρόνια. Το sound­track μου, σε πολλές στιγμές thrash παράνοιας και παροξυσμού. Όπως στο Son­i­sphere 2010, που το παίξανε και έχασα τη μπάλα, ψάχνοντας ποιον δέρνω, ποιον κρατάω και που ακριβώς στέκομαι! Το μνημειώδες ρεφρέν, δεν είναι πια λέξεις. Είναι βίωμα, είναι κτήμα, είναι στάση ζωής. Για όσους σαν εμένα, αγάπησαν τη ταχύτητα και το μάτι που ελαφρώς γυρίζει:

“Got my foot pinned to the floor!!
You can feel the engine roar!!
I got thun­der in my hands!!
I’m met­al thrash­ing mad!!”

Το ντεμπούτο αγκαλιάστηκε θερμά στο under­ground, με τη μπάντα, να ετοιμάζεται σιγά σιγά για τα επόμενα βήματα. Παρακάτω βλέπετε εμφάνιση με τον Neil Turbin λίγο καιρό μετά τη κυκλοφορία. Δεν είναι η κάλλιστη ποιότητα, αλλά παίρνετε μια ιδέα του ποιοι ήταν οι ANTHRAX τότε, και πόσο πεινασμένοι ήταν επί σκηνής:

Έκτοτε, ο Neil Turbin έφυγε από τους ANTHRAX, και ο Dan Lilk­er ομοίως για να φτιάξει τους NUCLEAR ASSAULT. Έτσι, αντικαταστάθηκαν αμέσως από τον θρυλικό Frank Bel­lo (μπάσο — ΙΝΔΑΛΜΑ του οργάνου), και την φωνάρα — συνώνυμο της κλασσικής περιόδου, Joey Bel­ladona! Τα κομμάτια του ντεμπούτου αγκαλιάστηκαν σε ποικίλες περιπτώσεις στο μέλλον. Είτε επί σκηνής:

Είτε στο στούντιο, στα πλαίσια επανηχογραφήσεων:

Ωστόσο, όλοι οι οπαδοί, με μια φωνή, αναγνωρίζουν την άγρια γοητεία των πρώτων εκτελέσεων, της άγουρης μπάντας που έρχεται με άγνοια κινδύνου και περίσσια όρεξη να δώσει μουσική στο κόσμο και να κάνει θόρυβο. Και αυτή είναι η παρακαταθήκη του “Fist­ful of met­al”, απλά και όμορφα, είτε είναι μέσα στις αγαπημένες σου κυκλοφορίες των ANTHRAX, είτε όχι. Ελπίζω να απολαύσατε αυτό το κείμενο και να βάλατε το δίσκο άλλη μια φορά να παίξει, όπως ακριβώς του αξίζει!

Γιάννης Σαββίδης