EDGUY – “Vain glory opera” – Worst to best

Είναι κάποιες μπάντες, που στην Ελλάδα τις έχουμε σε εκ διαμέτρου αντίθετο sta­tus από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη (κυρίως). Είτε προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω. Παραδείγματα πολλά άλλωστε και αιτίες για άπειρες συζητήσεις περί «αδικημένων», «υπερεκτιμημένων» κλπ κλπ. Από τα 90s ειδικά και μετά, αυτό δεν λέει να σταματήσει, αφού πάντα υπάρχουν μπάντες που θα δημιουργούν αυτόν τον ωραίο ντόρο. Τώρα πχ είναι μπάντες τύπου SABATON (αφού είμαστε στο pow­er met­al), όπου εμείς δεν θέλουμε να δεχθούμε το πόσο τεράστιοι είναι έξω και οι υπόλοιποι, πλην από εμάς, είναι κουφοί.

Στα 90s, με το pow­er met­al να παίρνει τα πάνω του και να γίνεται όχι απλά αγαπημένο, αλλά λατρεμένο είδος και της Ελλάδας, πέραν των HELLOWEEN, GAMMA RAY, BLIND GUARDIAN, STRATOVARIUS, ANGRA και σία, που oι περισσότεροι γούσταραν είτε φανερά, είτε κρυφά, υπήρχαν και οι EDGUY (αρχικά) και μετέπειτα οι AVANTASIA. Ο Tobias Sam­mett δηλαδή και το όραμά του, που παρουσιάστηκε και συνεχίζει να παρουσιάζεται από δύο διαφορετικά (στο όνομα κυρίως ως μία εποχή) σχήματα. Αυτό το “EDGAY” υπήρχε και υπάρχει και σήμερα σε συζητήσεις, το οποίο βέβαια ο Tobias μάλλον θα το δει και θα γελάει περιοδεύοντας στον πλανήτη με τεράστιες πωλήσεις εισιτηρίων, τεράστιες παραγωγές και ένα sta­tus Θεού στην πατρίδα του ειδικά, τη Γερμανία. Και αν το ντεμπούτο άλμπουμ των EDGUY, το “King­dom of mad­ness” (μην ξαναλέμε για “Sav­age poet­ry”, αφού είναι demo στην ουσία και για αυτό ξαναβγήκε τέταρτο στη σειρά το 2000), πέρασε σχετικά χαλαρά στους pow­er met­al κύκλους, το δεύτερο άλμπουμ τους, το “Vain glo­ry opera”, έσκασε με μεγάλο κρότο. Και φυσικά και εδώ, όπου κάποια κομμάτια του έγιναν must σε pow­er met­al playlists της εποχής και κρατάνε και ακόμα και τώρα είναι η αλήθεια.

Για να ανεβάσει γρήγορα τον πήχη της δουλειάς του, ο Tobias πήρε τον τιτάνιο την εποχή εκείνη Timo Tolk­ki (STRATOVARIUS) για να αναλάβει τη μίξη του δίσκου, το mas­ter­ing έγινε στα κραταιά τότε Finnvox Stu­dios από τον πανταχού παρόντα (πάντα την εποχή εκείνη) Mika Jus­si­la, αλλά έφερε και τον λατρεμένο και τότε και τώρα, Han­si Kursch (BLING GUARDIAN), να κάνει δεύτερα φωνητικά σε δύο τραγούδια που έμελλε να είναι και τα hits του δίσκου. Δεν ήθελε να περιμένει ο νεαρός τότε Tobias και πολύ καλά έκανε και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Προσωπικά, δεν είναι το κορυφαίο άλμπουμ από EDGUY, όμως είναι ίσως το πιο αγαπημένο, κυρίως λόγω της σύνδεσης με την εποχή εκείνη και το όλο pow­er met­al πανδαιμόνιο κορυφαίων κυκλοφοριών. Πάμε να βάλουμε όμως τα κομμάτια σε μία σειρά, που, για να πω την αμαρτία μου, ήταν αρκετά πιο εύκολο από άλλα αντίστοιχα αυτής της στήλης.

The “Vain glo­ry opera” count­down

11. “Hymn” (4:53)

Aπό τη στιγμή που είναι διασκευή στον κλασικό ύμνο των ULTRAVOX, δεν είναι δίκαιο, θεωρώ, να μπει στη ζυγαριά με τα δικά τους κομμάτια. Ασχέτως που είναι μία ωραία διασκευή και ως εκεί. Υπέροχο το κανονικό κομμάτι, πάντα ωραίο να διασκευάζονται τέτοια κομμάτια από met­al μπάντες, η συγκεκριμένη προσπάθεια είναι καλή και πάμε παρακάτω.

10. “Over­ture” (1:31)

Τα δικά τους τραγούδια λοιπόν, έχουν και ένα intro, το “Over­ture”. Επομένως, θα πάρει αυτό την τελευταία θέση στο count­down και λογικό. Ένα intro ωραίο όμως και μάλιστα προπομπός, τόσο της διάθεσης του Tobias σε αυτό το άλμπουμ, όσο όμως κυρίως και μελλοντικών δουλειών του. Τη δουλειά του την κάνει εξαιρετικά, αλλά παραμένει intro.

9. “Tomor­row” (3:53)

Η μία από τις δύο μπαλάντες του δίσκου θα αναγκαστεί να μπει σε αυτήν την άχαρη είναι η αλήθεια θέση. Ωραίο τραγούδι, δεν λέω. Αλλά η έτερη μπαλάντα είναι κλάσεις ανώτερη και επίσης, το κλασικό, «υπάρχουν και καλύτερα κομμάτια στο άλμπουμ», ισχύει. Τι να κάνουμε…

8. “Walk on fight­ing” (4:46)

Αυτό θα μπορούσα να το έχω και λίγο πιο πάνω, αλλά μικρή σημασία έχει, αφού δεν θα ήταν και στις πρώτες θέσεις. Mid tem­po κομμάτι, groove-άτο, στακάτο κατά κύριο λόγο, με ωραία ατμόσφαιρα, ωραίες μελωδίες και πολύ ωραίο solo. Αλλά ως εκεί.

7. “Fairy­tale” (5:11)

Pow­er-ίλα. Τίγκα pow­er-ίλα των mid 90s, η οποία δεν έχει κάτι το αρνητικό. Οι μελωδικές είναι ωραίες, τα παιξίματα αυτά που πρέπει, με όλα τα απαραίτητα στοιχεία μίας καλής pow­er-ίλας της εποχής. Αλλά αφού υπάρχουν αντίστοιχο καλύτερο κομμάτι στο άλμπουμ, δεν μπορώ να το βάλω σε υψηλότερη θέση.

6. “Until we rise again” (4:28)

Τι λέγαμε αμέσως πριν; Ε, μην μου πείτε ότι το “Until we rise again” δεν είναι καλύτερο κομμάτι! Ένα τσικ καλύτερο ίσως; Αλλά καλύτερο. Το καλό το pow­er met­al των mid 90s, με τα κλισέ του όπως πρέπει και τα πάντα στη θέση τους. Και αυτό το anthemic ρεφρέν όπως μπαίνει, είναι ταμάμ! Απλά θεωρώ ότι τα τίγκα pow­er met­al κομμάτια του άλμπουμ, δεν είναι τα κορυφαία του, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι δεν είναι πολύ καλά.

5. “No more foolin’” (4:55)

Πιο GRAVE DIGGER από αυτό το κομμάτι δεν γίνεται από την ομάδα του Tobias. Ωραίο heavy/power, με το σωστό drum­ming της εποχής, ωραίο riff­ing, ωραίο «ούγκανο» ρεφρέν, ωραίο κομμάτι ρε παιδί μου. Το θεωρώ και λίγο under­dog του άλμπουμ. Δεν έχει πάρει ίσως την αναγνωρισιμότητα που του αρμόζει σε σχέση με τα υπόλοιπα, αλλά έχει και λογική αυτό, αφού τα 2–3 πρώτα είναι αυτά που είναι και δεν ακουμπιούνται, για να είμαστε και ειλικρινείς. Όπως και να έχει, το γουστάρω πολύ!

4. “Scar­let rose” (5:10)

Αυτό είναι μία πολύ ωραία pow­er met­al μπαλάντα των mid 90s. Πολύ ωραία. Με την απαραίτητη ακουστική εισαγωγή, το build up, το πέρασμα σε full band στα μισά, τις ωραίες μελωδίες, όλα στη θέση τους με αποτέλεσμα ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

      3. “How many miles” (5:39)

Με αυτό είχα κόλλημα όταν πρωτάκουσα το άλμπουμ. Πέραν των δύο που είναι στην κορυφή, αυτό μου είχε καρφωθεί και ειδικά το ρεφρέν του. Πολύ ωραίο τραγούδι, με τις εναλλαγές του, ωραία πλήκτρα, πάρα πολύ ωραίο κουπλέ με ολίγη (εως πολύ) από GAMMA RAY μέσα (άλλωστε ο Kai Hansen είναι ο νονός του europow­er, πώς να το κάνουμε) και ένα πολύ όμορφο μελωδικό ρεφρέν και εξίσου όμορφο μεσαίο σημείο που δίνει μία τελείως άλλη έξτρα αισθητική στο τραγούδι. Ομορφιά.

2. “Vain glo­ry opera” (6:08)

To “Final count­down” του 90s europow­er. Αυτά τα πολύ χαρακτηριστικά πλήκτρα στην αρχή, έκαναν αυτό το κομμάτι σημείο αναφοράς και ταυτόχρονα hit της μπάντας και απολύτως δικαιολογημένα. Ε πάρε και την anthemic ρεφρενάρα και τι άλλο θέλεις ακριβώς; Είναι και αυτό το πολύ ωραίο τελείωμα, με το fade out της μπάντας και την παραμονή μόνο φωνητικών και πλήκτρων, που κάνει το ρεφρέν να σου κολλήσει ακόμη περισσότερο στο μυαλό. Το ότι συμμετέχει ο Han­si, παραδόξως, δεν παίζει κανένα ρόλο στην άποψή μου για το άσμα. Άλλωστε, έχει περίοπτη θέση στα κλασικά πλέον τραγούδια των EDGUY και δεν υπάρχει περίπτωση να λείψει από οποιοδήποτε τύπου “best of” του σχήματος. Όπως και το επόμενο άλλωστε και το πλέον λατρεμένο…

1. “Out of con­trol” (5:04)

Ε, δεν το λες και περίεργο, ούτε απρόσμενο το να βρίσκεται αυτό το ΕΠΟΣ στην κορυφή αυτού του δίσκου. Όσο χιτάρα είναι το ομότιτλο άσμα, αυτό ήταν και παραμένει το αγαπημένο μου. Τέλεια ατμόσφαιρα, ωραίο groove, εξαιρετικές μελωδίες και μία ρεφρενάρα που ο Han­si την απογειώνει. Βάλτε και το super ξέσπασμα μετά το δεύτερο ρεφρέν (να σου πάλι ο Han­si), τη συμμετοχή του Tolk­ki στην lead κιθάρα, δεν θες και πολλά μετά. Τόσο αυτό, όσο και το ομότιτλο, είναι από εκείνα τα κομμάτια της εποχής, που μπορεί να έχεις να τα ακούσεις 10 χρόνια ας πούμε, αλλά με το που θα μπουν, θα ανατριχιάσεις, θα θυμηθείς τους στίχους και θα κάνεις και τη βόλτα σου σε αυτήν την mem­o­ry lane που λέμε… ωραίες εποχές, ωραία τραγούδια, ωραία όλα ρε παιδάκι μου!

Φραγκίσκος Σαμοΐλης