ENTHEOS – “Time will take us all” (Metal Blade)

Είναι άξιο αναφοράς το πως η προοδευτική πλευρά του ακραίου ήχου βρίσκει συνεχώς νέες διόδους έκφρασης, επανεφευρίσκοντας τον ήχο της μέσω ταλαντούχων μουσικών όπως στην περίπτωση των Αμερικανών ENTHEOS, στο πρόσωπο του Navene Kop­er­weis. Γνωρίζοντας τον αρχικά μέσω του ακραίου παρελθόντος του με τους ANIMOSITY, όπου τα 3/5 του συγκροτήματος δημιούργησαν το 2015 τους ENTHEOS με την προσθήκη της τραγουδίστριας Chaney Crabb, ο Navene Kop­er­weis έχει αποτελέσει επίσης μέλος των ANIMALS AS LEADERS και έχει ηχογραφήσει τα τύμπανα στα τελευταία άλμπουμ των MACHINE HEAD και WHITECHAPEL. Στους ENTHEOS πλέον εκτός από drum­mer έχει αναλάβει και χρέη κιθαρίστα καθώς και την εξ ολοκλήρου σύνθεση του νέου υλικού και μαζί την τραγουδίστρια και σύντροφό του Chaney Crabb αποτελούν τον βασικό πυρήνα τον ENTHEOS, με τον μπασίστα Evan Brew­er (FALLUJAH, THE FACELESS) να συμμετέχει ως guest και να μην τους ακολουθεί στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Το “Time will takes as all” αποτελεί την τρίτη τους ολοκληρωμένη δουλειά και παρότι ήμουν επιφυλακτικός, η μουσική κατάφερε να με συνεπάρει. Το υλικό είναι δουλεμένο και προσεγμένο στην παραμικρή του λεπτομέρεια, εξαιρετική κιθαριστική δουλειά που σε συνδυασμό με την ασταμάτητη ροή του άλμπουμ και την εντύπωση πως ακούς ένα τραγούδι, συνειρμικά το μυαλό σου κινείται σε ρυθμούς “Sol niger with­in”, (το προσωπικό άλμπουμ του κιθαρίστα των MESHUGGAH, Fredrik Thor­den­dal), ειδικά στα σημεία που τα ρομποτικά lead παρεμβάλλονται ως φράσεις ανάμεσα στα riff και τα φωνητικά. Παρά την μοντέρνα προσέγγιση τους στον ήχο, με τα ογκώδη riff και τα blast-beat, η μουσική των ENTHEOS είναι πολυδιάστατη και κρύβει τόσο βάθος μέσα της  με αντανακλαστικά ικανά να προσελκύσουν ακροατήριο εκτός του φάσματος που προέρχονται συγκροτήματα όπως οι RIVERS OF NIHIL, FALLUJAH, VEIL OF MAYA και BECOMING THE ARCHETYPE με το υποτυπώδες death­core υπόβαθρο, αν και θα πρέπει να βρεθούν αντιμέτωποι με τα κτηνώδη φωνητικά της Chaney Crabb, που από death met­al βρυχηθμούς και ‑υπερβολικές κατά την άποψη μου- high-pitched τσιρίδες, μετατρέπονται σε μελωδικά και εύθραυστα στα πιο jazzy και ήπια σημεία του δίσκου.

Είναι φανερό εδώ και χρόνια πλέον πως ο προοδευτικός ήχος έχει ξεφύγει από το σφιχτό και αρτηριοσκληρωτικό αρκετές φορές ιδίωμα που οριζόταν ως pro­gres­sive met­al πίσω στα 90s και παρά τις όποιες ενστάσεις ή αν η εποχή έχει ξεπεράσει κάποιους από μας, o ακραίος ήχος για άλλη μία φορά υψώνει ανάστημα, συνεχίζοντας να δίνει πνοή και να μεταλαμπαδεύει μέσω μιας νέας γενιάς συγκροτημάτων πρωτίστως το ανήσυχο πνεύμα των μουσικών και την τεχνική κατάρτιση τους προς ένα ακροατήριο που φαίνεται να ιντριγκάρεται και να συντονίζεται μαζί τους.

8 / 10

Κώστας Αλατάς