IN FLAMES — “Whoracle” – Worst to best

Η σχέση μου με τους IN FLAMES έχει περάσει από διάφορα κύματα. Όχι ότι τους νοιάζει προφανώς τους ανθρώπους, απλά το λέω, έτσι για να αρχίσω κάπως αυτό το κείμενο. Υπάρχει αυτή η πρώτη περίοδος μέχρι και το “Clay­man” που την έλιωνα ηχητικά και ακόμα και σήμερα είναι η αγαπημένη μου, υπάρχει η δεύτερη μετά (μέχρι και το “A sense of pur­pose”) που τη γουστάρω πολύ και υπάρχει και η επόμενη με τις τεράστιες αλλαγές, που δεν μου έκανε ποτέ το “κλικ”. Μέχρι το “”I, the mask” που άρχισε να γυρνάει τη διάθεση και από ότι φαίνεται το νέο τους άλμπουμ, “Fore­gone”, θα τη γυρίσει για τα καλά, σύμφωνα με τα δείγματα που έχουμε ως τώρα από αυτό.

“Who­r­a­cle” λοιπόν. Τρίτο άλμπουμ για τους IN FLAMES, οι οποίοι τότε ήδη είχαν κάνει σπουδαία αίσθηση στο melod­ic death met­al the Gothen­burg way, αφού άλλωστε τους ανήκει ο ένας εκ των τριών μέγιστων δίσκων του ιδιώματος (“Jester race” καλέ). Όμως ήταν η εποχή και της εξέλιξης σε αυτές τις μπάντες και έτσι και οι I.F δεν θα μπορούσαν να μείνουν στάσιμοι. Μικρά αλλά ευδιάκριτα βήματα τότε, πρώτα με “Who­r­a­cle”, μετά με “Colony” και κλείσιμο πρώτης εποχής με “Clay­man”. Δεν ξέρω αν θα φάω καντήλια, αλλά αν έβαζα σε σειρά τα 5 πρώτα μόνο άλμπουμ τους, τα “Colony” και “Who­r­a­cle” θα τα είχα 3 και 4 αντίστοιχα, αφού “Jester race” και “Clay­man” είναι απλησίαστα. Και αμφιταλαντευόμουν πάντα για το ποιο είναι το 3 και ποιό το 4. Αλλά τότε μιλάμε για τους IN FLAMES που ότι και να έβγαζαν έκανε γκελ και με το δίκιο του, αφού είχαν ένα τόσο προσωπικό ήχο που όσο αυτοί ωριμάζανε σαν άτομα (στις ηχογραφήσεις του “Who­r­a­cle” βγάλανε το λάδι του Fredrik Nord­strom, αφού σύμφωνα με τον ίδιο, προτιμούσανε τις μπύρες και το… “Tekken 3”… 1997 γαρ), τόσο η μουσική τους ωρίμαζε μαζί τους. Σε αυτόν το δίσκο, ακούμε για τελευταία φορά τον Bjorn Gelotte να παίζει τύμπανα, αφού ο άνθρωπος έβγαζε riffs και leads σαν τρελός και το γύρισε στην κιθάρα. Επίσης, είναι το τελευταίο των Glenn Ljungstrom και Johan Lars­son. Σημαντικές αλλαγές στο σχήμα, που θα φανούν σύντομα στα επόμενα.

Στα αυτιά μου, αυτός ο δίσκος είναι ο πιο “ακόμα δεν ξέρουμε 100% τι θέλουμε από τον ήχο μας” από τους 5 της πρώτης περιόδου. Για πάμε να βάλουμε μία υποκειμενική τάξη εδώ, σε ένα δίσκο, που η αλήθεια είναι, δεν έχω 1–2 κομμάτια που ξεχωρίζω μακράν από τα υπόλοιπα, αλλά υπάρχει μία ισορροπία στα αυτιά μου.

The “Who­r­a­cle” countdown

11. “Every­thing counts” (3:17)

Να βάλουμε τη διασκευή πρώτα, να ανοίξουμε κάπως αυτήν τη λίστα. Ωραία διασκευή είναι, δεν με τρέλαινε ούτε τότε, ούτε τώρα, αλλά σε κομματάρα των DEPECHE MODE, ωραίο groove, μία διαφορετική νότα στο δίσκο. Αυτά και πάμε στα καθαρά δικά τους τραγούδια.

10. “Who­r­a­cle” (2:44)

Ο δίσκος αυτός έχει δύο instru­men­tal κομμάτια. Το ένα είναι υπέροχο (κάτι κλασικό άλλωστε για IN FLAMES). Το άλλο, το ομότιτλο, που κλείνει και το δίσκο, έχει τη γοητεία του, αλλά είναι άνιση η σύγκριση με τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, αφού στηρίζεται στα τύμπανα και τα αιθέρια φωνητικά. Το γουστάρω πολύ, αλλά ας μπει εδώ τώρα.

 9. “The hive” (4:03)

Ναι, ευχαριστώ για το βρίσιμο. Ξέρω. Κάποιοι το γουστάρουν τρελά. Προσωπικά, όχι και τόσο. Up tem­po, groove-άτο, straight for­ward κομμάτι, με ολίγο από SENTENCED σε σημεία (ακόμα και η φωνή σε στιγμές φέρνει σε “Amok”). Ωραίο κομμάτι, αλλά δίπλα στα υπόλοιπα του άλμπουμ, κατώτερο.

8. “Mor­ph­ing into pri­mal” (3:05)

Τουπα-τουπάτο άσμα, με πολύ ωραίο riff, το πιο κοντινό στο κλασικό melod­ic death met­al των mid 90s, έχει αυτά που πρέπει να έχει (πλην lead), απλά πέραν του ότι είναι ωραίο τραγούδι, δεν πάει πολύ παραπάνω από αυτό. Έχει και το thrash σημειάκι του στο σόλο που είναι μια ομορφιά είναι η αλήθεια. Αλλά είπαμε, συγκριτικά με τα άλλα του δίσκου…

7. “Worlds with­in the mar­gin” (5:06)

Το πιο goth-άδικο κουπλέ του δίσκου. Με τα πλήκτρα και τα bru­tal πριν μπουν οι κιθάρες, είναι τόσο MOONSPELL, TIAMAT (και λίγο HYPOCRISY στο τρίτο κουπλέ) και λοιπές δυνάμεις της εποχής. Ως εκεί βέβαια αυτή η πινελιά, γιατί το υπόλοιπο είναι ένα ωραίο, κουνιστό κομμάτι με τα lead του και τις ωραίες φωνητικές γραμμές. Ίσως έπρεπε παραπάνω αυτό. Ίσως. Το γούσταρα από τότε σαν under­dog είναι η μαύρη η αλήθεια.

6. “Food for the Gods” (4:21)

Συγγενικό κομμάτι με το “Mor­ph­ing into pri­mal”, αλλά ένα κλικ καλύτερό του. Ναι, γουστάρω περισσότερο τα mid tem­po και λυρικά κομμάτια σε αυτό το δίσκο, όμως δεν σημαίνει ότι τα up tem­po και πιο melodeath τραγούδια δεν είναι ωραία. Απλά όχι τόσο όσο τα άλλα κατ’ εμέ. Full IN FLAMES των δύο προηγούμενων δίσκων σε στιγμές (και περισσότερο του “Lunar strain” βασικά), έχει όλα όσα πρέπει ένα τέτοιο τραγούδι, απλά τα έχουν και καλύτερα. Αλλά πολύ ωραίο άσμα και αυτό φυσικά.

5. “Jester script trans­fig­ured” (5:46)

Κομμάτι, τότε, IN FLAMES με τη λέξη “Jester” στον τίτλο και να μην είναι min­i­mum πολύ καλό; Απλά δεν γινόταν! Έτσι και αυτό, το mid tem­po λυρικό και ατμοσφαιρικό άσμα, εξ ολοκλήρου από τα χεράκια του Jes­per Stromblad. Όταν αυτοί οι τύποι έβαζαν τα χαρακτηριστικά τους lead σε mid tem­po τραγούδια, δημιουργούσαν κάτι ξεχωριστό. Ένα παράδειγμα είναι και αυτό το κομμάτι. Και έχει και καλύτερο ο δίσκος.

4. “Dia­logue with the stars” (3:00)

Το έτερο instru­men­tal του δίσκου. Και είναι έπος! ΟΚ, δεν είναι “The jester’s dance”, αλλά είναι κι αυτό πολύ ωραίο. Lead-άρα, ωραίο ατμόσφαιρα, συνεχής ροή, ωραίες εναλλαγές, το δίδυμο Stromblad-Gelotte στα ωραία του. Δεν χρειάζεται και καμία φοβερή ανάλυση.

3. “Jotun” (3:53)

Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο και για πολλούς το αγαπημένο από αυτόν. Φυσικά και όχι άδικα. Η πρώτη τριάδα μπορεί να είναι διαφορετική κάθε εβδομάδα. Σίγουρα αυτό είναι σε αυτές τις πρώτες θέσεις πάντως. Up tem­po, groove-άτο, lead, ωραία riff, μία “γέφυρα” από το “Jester race” στο “Who­r­a­cle” και ιδανικό να μην ξενίσει κανέναν ο δίσκος από την αρχή. Σούπερ. Α. Stromblad-Gelotte, μην ξεχνιόμαστε.

2. “Gyro­scope” (3:26)

Μεγάλε Jes­per, κατέβα για γραμματέας στην διακλαδική του melod­ic death met­al the Gothen­burg way και στηρίζουμε με τα χίλια εμείς το παράρτημα των Αθηνών και της Ελλάδος. Mid tem­po ΑΣΜΑ, lead-άρες, ωραία ατμόσφαιρα, groove‑α, όλο μία ομορφιά από την αρχή ως το τέλος. Σε αυτά είναι μανούλες οι IN FLAMES και αυτό είναι τρανό παράδειγμα!

1. “Episode 666” (3:45)

Jes­per ξανά. Βρε κάτι πράγματα με τους IN FLAMES του τότε. Up tem­po, straight, αγαπάμε τους MAIDEN και όλα πάνε καλά και ας βρέχει εδώ στη Σουηδία και έχει και το κρύο και τη μαυρίλα στον ουρανό. Εμείς γράφουμε riff και leads και βγάζουμε κομματάρες. Αγαπημένο ρεφρέν από το δίσκο και κομμάτι που (όπως και μερικά ακόμα από το άλμπουμ) ακούς ευχάριστα 25 χρόνια μετά.

Φραγκίσκος Σαμοΐλης