JUDAS PRIEST – “Sin after sin” – Worst to best

Δίσκος — σταθμός για τους JUDAS PRIEST, το “Sin after sin”. Ήταν αυτό που τους έβαλε και με τη βούλα στο club των μεγάλων ονομάτων, μετά την υπογραφή συμβολαίου στην κραταιά CBS. Άλλο 2.000 λίρες προϋπολογισμός, άλλο 60.000, όσο να πεις, μια διαφορά την έχει. Ήταν αυτό που τους έβαλε στο «παιχνίδι» των Η.Π.Α και που τους άνοιξε την πόρτα της αγοράς τους, χτυπώντας μάλιστα χρυσό μετάλλιο, με μισό εκατομμύριο πωλημένα αντίτυπα σύμφωνα με την Record­ing Indus­try Asso­ci­a­tion of Amer­i­ca (RIAA). Με το “Sin after sin” στις αποσκευές τους, οι JUDAS PRIEST θα ήταν μια από τις πρώτες heavy met­al μπάντες που θα έπαιζαν τόσο στην Ανατολική Ακτή, όσο και στη Δυτική, μαζί με τους οι ήδη τεράστιους REO SPEEDWAGON και FOREIGNER. Heavy met­al, το τονίζω αυτό.

Θα ήταν ο μοναδικός δίσκος με τον τεράστιο Roger Glover πίσω από την κονσόλα του παραγωγού και τον εξίσου τεράστιο Simon Phillips πίσω από το drum kit. Εδώ θα έκανε το ντεμπούτο του με τη μπάντα ο Rosław Sza­y­bo, υπεύθυνος των εξωφύλλων ως και το “Point of entry”. Δίσκος — σταθμός όμως και για το heavy met­al γενικά, γιατί εδώ θα έμπαιναν τα πιο βαθιά και γερά θεμέλια τόσο για το NWOBHM όσο και για το speed και thrash met­al (άρα κατ’επέκταση, εμμέσως, για ολόκληρο τον ακραίο ήχο) και θα δήλωνε βροντερό «παρών» το τόσο αγαπημένο μας dou­ble bass drum­ming. Αυτά και άλλα πολλά όμως, θα ειπωθούν όταν έρθει η ώρα. Γιατί τώρα είμαστε εδώ για να πάρουμε τις τραγουδάρες του “Sin after sin” και να τις βάλουμε σε αξιολογική σειρά, από την χειρότερη (τραγουδάρα) στην καλύτερη (τραγουδάρα). Ώρα λοιπόν για το…

The “Sin after sin” count­down:

7. “Raw deal” (06:00)
   “Sex is like a hur­ri­cane, it grabs and then it shatters…”
   Κάπως έτσι έκανε το πρώτο του out­ing o Hal­ford, ως ομοφυλόφιλος, περιγράφοντας ένα gay bar στο Fire Island, NY. Έκτοτε, ακούσαμε κι άλλα κομμάτια από την πένα του, με τα ίδια ή και πιο ευθεία νοήματα από αυτά του “Raw deal”, αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο 1998 για να παραδεχτεί δημόσια τις σεξουαλικές του προτιμήσεις,. Στα της μουσικής, εδώ προοιωνίζεται ο «αιχμηρός» ήχος του “Stained class” (άκου το riff) και φαίνεται ολοκάθαρα κατά πού το πάει το συγκρότημα. Κάτι που έναν χρόνο μετά, θα το βιώναμε εν πλήρη εκτάσει και θα μέναμε «στήλη άλατος».

6. “Last rose of sum­mer” (05:37)
   “This rose reminds you of a time when all was warm and living…”
   Ουσιαστικά ισοδύναμα κομμάτια το “Raw deal” και το “Last rose of sum­mer”. Ρομαντικοί στίχοι που συνδέουν τον έρωτα δύο ανθρώπων με τις αλλαγές των εποχών, εννοείται υπέροχη ερμηνεία από τον Hal­ford και μουσική κοντά στο βρετανικό prog rock, σε μια πολύ όμορφη μπαλάντα, σαν το “Dream­er deceiv­er” αλλά χωρίς τις εξάρσεις του δευτέρου.

5. “Let us prey/Call for the priest” (06:12)
   “Call for the priest, I’m dying…”.
   Η a la QUEEN εισαγωγή, δεν προμηνύει με τίποτα τον “aggres­sive Pur­ple”, pro­to-speed met­al τυφώνα που ακολουθεί. Κομμάτι πολύ καλύτερο απ’ όσο νομίζεις και νομίζω, πολύ πιο επιδραστικό απ’ όσο νομίζεις και νομίζω και αν έχεις απορία, μπορείς να ρωτήσεις τον Kai Hansen, ακούγοντας παράλληλα το “Met­al invaders” και το solo του. Γιατί κάποια πράγματα, όπως οι μεγάλοι έρωτες και ο βήχας, δεν κρύβονται. Πολύ έξυπνο και το λογοπαίγνιο με το “prey” αντί για “pray”, που θα έπρεπε να υπάρχει… φυσιολογικά.

4. “Star­break­er” (04:49)
   “Par­adise is wait­ing, for the cho­sen few…”
   Ποιος να είναι ο Star­break­er; Κάποιος έμπορος ναρκωτικών μήπως (θυμήσου το “Dream­er deceiv­er”); Ο ομώνυμος κακός ήρωας της DC comics; Ή ο Θάνατος, που έρχεται μόνο μια φορά στη ζωή του ανθρώπου, καθώς μαρτυρούν οι στίχοι; Κανείς από αυτούς. Ο Star­break­er είναι ένας τύπος που ταξιδεύει από πλανήτη σε πλανήτη και… κάνει αχαλίνωτο σεξ με γυναίκες. Ένας «Ροκαβλόν» που έλεγε και ο Μίκης στους «The Κόπανοι». Καλπάζον heavy met­al με THIN LIZZY δισολία και παλαμάκια (!) στο refrain, που δεν περιμέναμε με τίποτα να το ακούσουμε στην “Epi­taph” περιοδεία και όταν αυτό έγινε, καταλάβαμε για μια φορά ακόμη, πως όσο παλαιό και να είναι ένα τραγούδι, στα χέρια μιας πραγματικά μεγάλης μπάντας, γίνεται κάτι παραπάνω από «σύγχρονο». Γίνεται αειθαλές. Η διασκευή των ARCH ENEMY, σου αρέσει;

3. “Here come the tears” (04:36)
   “Once I dreamed that love would come and sweep me up away…”
   Η απόγνωση ενός ανθρώπου που δεν αγαπήθηκε και δεν αγάπησε ποτέ του. Με αυτό το λυρικό αριστούργημα, κλείνει οριστικά για τους JUDAS PRIEST η υπόθεση «προοδευτικό, 70s rock», που μας έδωσε κάποια υπέροχα δείγματα γραφής στους τρεις πρώτους δίσκους του group. Κιθάρα και φωνή ανταγωνίζονται σε πρώτο πλάνο για το ποιος θα διακριθεί, έως ότου μπει σφήνα στη μέση ένα crescen­do τυμπάνων, αναγκάζοντας τον ακροατή να μοιράσει στα τρία το χρυσό μετάλλιο. Παρόμοια περίπτωση με το “Dream­er deceiver”/”Deceiver”, όπως δίνει το ένα κομμάτι την σκυτάλη στο άλλο. Μόνο που εδώ έχουμε αντί να υπερτερεί το πρώτο μέρος της άτυπης αυτής διλογίας, υπερτερεί το δεύτερο, γιατί το τραγούδι που ακολουθεί, είναι απλούστατα απίστευτο. Αξιόλογη και η διασκευή των THERION στο “A’arab zaraq lucid dream­ing”, αλλά ως εκεί, τι να συγκρίνουμε τώρα…

2. “Dis­si­dent aggres­sor” (03:07)
   “Grand canyons of space and time…”
   Σύμφωνα με το περιοδικό Rolling Stone, το “Dis­si­dent aggres­sor” είναι ένα «Αποκαλυπτικό έπος». Κατά τον ΚΚ Down­ing, αποτελεί «το high­light του καλύτερου JUDAS PRIEST album». Κατά τον Simon Phillips, είναι απλά… “wow!”. Εδώ να σταματούσα και να μην έγραφα κάτι άλλο, δε θα μου έλεγε κανείς το παραμικρό. Μπροστά από την εποχή του, άκρως επιδραστικό φωνητικά, με την απίθανη ερμηνεία του Hal­ford που αλλάζει ηχοχρώματα και στυλ όποτε θέλει και όπως θέλει, άκρως επιδραστικό και μουσικά, με τα 16^α σε κιθάρα/μπάσο και τις διπλομποτιές του Simon να ορίζουν το heavy met­al ήχο έκτοτε και να ρίχνουν τους πρώτους σπόρους στο χωράφι του ακραίου ήχου.

«Δεν είχαμε demos όταν το ηχογραφούσαμε το 1976, έπρεπε να βγει το κομμάτι με την πρώτη, αν ήταν δυνατόν», δήλωνε χρόνια μετά ο τεράστιος αυτός μουσικός. «Γι’ αυτό και το θεωρώ εξαιρετικό παράδειγμα δυναμικής, συνοχής και συνέπειας στο παίξιμο. Και στην εισαγωγή του, θυμάμαι πως χρησιμοποίησα και τα εννέα toms που είχα στο set μου».

Οι στίχοι του μιλούν για το Τείχος του Βερολίνου και το Παραπέτασμα, με νύξεις στο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας. H διασκευή των SLAYER είναι «άρρωστη» και δείχνει με τον καλύτερο τρόπο, πως το κομμάτι αυτό επηρέασε τον extreme met­al χώρο. Η τύχη μάλιστα τα έφερε έτσι, που στα Gram­my Awards το 2010, ο Σφαγέας συμμετείχε με το “Hate world­wide”, αλλά έχασε από τους JUDAS PRIEST και την live εκτέλεση του “Dis­si­dent aggres­sor”. Πολύ καλοί επίσης οι FORBIDDEN στο “Leg­ends of Met­al Vol.II”. Για την ιστορία, το έχουν διασκευάσει και οι HALESTORM. Ναι, ok. Προχωράμε.

1. “Sin­ner” (06:45)
   “… we’d like to take you back to the ‘Sin after sin’ album… also in ‘Unleashed in the East’! Mr Down­ing is primed and ready on this Sun­day… ooohh… the Sinneeeeerrr!”

Αυτά.

Όχι, εντάξει, συνεχίζω.

Μόνο ένα τέτοιο έπος θα μπορούσε να κουνήσει το “Dis­si­dent aggres­sor” από την πρώτη θέση. Άλλος ένας χαρακτήρας, όπως ο Star­break­er, από τους τόσους που δημιούργησε η μπάντα, που έδωσε το όνομά του σε κάποιο μεταγενέστερο συγκρότημα. Η εισαγωγή με τα παιχνίδια του KK με το wham­my bar είναι σήμα κατατεθέν, επεκτάθηκε περισσότερο στις ζωντανές εμφανίσεις και συνεχίζεται ως παράδοση από το Faulkn­er. Για δύο λεπτά περίπου, στο μέσον του κομματιού, ο ακροατής ζει μια άνευ προηγουμένου ψυχεδέλεια (πότε έπαιξαν οι LED ZEPPELIN heavy met­al;!;), όπου αξίζει να απομονωθούν με κάποιον τρόπο τα drums του Phillips για να ακούσουμε τι απίθανα πράγματα παίζει ο καλύτερος drum­mer που είχαν ποτέ οι JUDAS PRIEST (και που του παίρνει στο τέλος την πρωτιά ο Les Binks μόνο και μόνο επειδή ο Simon ήταν ses­sion μέλος).

Αν τώρα το ακούσεις από το “Unleashed in the East”, δεν υπάρχει κάτι που να ξεπερνά την απίστευτη μπασάρα του Ian Hill, ενώ αν το ακούσεις από το “Live in New Haven ‘88” (το καλύτερο ανεπίσημο live στην ιστορία του heavy met­al, hands down), ο Dave Hol­land «βάζει τα γυαλιά» σε ΠΟΛΥ κόσμο. Ποιος είναι ο «Αμαρτωλός»; Μπορεί να είναι κάποιο ων που γέννησε η φαντασία του Rob Hal­ford, ίσως πάλι να είναι η προσωποποίηση του πολέμου και των δεινών του. To έχουν διασκευάσει αρκετοί, αλλά προσωπικά εξακολουθώ να πιστεύω πως την καλύτερη δουλειά, την έκανε ο τρελο-Townsend στο “Leg­ends of Met­al Vol.1”. Αν εντοπίσεις κι εδώ τις καλά κρυμμένες επιρροές από DEEP PURPLE, θα σε παραδεχτώ.

“Sac­ri­fice to vice or die by the hand of the Sinner!”

ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ:

“Dia­monds and rust” (03:27)
Εννοείται πως μια από τις δυο-τρεις καλύτερες διασκευές όλων των εποχών, ίσως και η καλύτερη, δε θα έπαιρνε μέρος στην ιδιότυπη κούρσα μας. Η ίδια η Joan Baez, έχει δηλώσει πως η εκδοχή των JUDAS PRIEST σε τούτο το αφιερωμένο στον Bob Dylan και την σχέση τους, αριστουργηματικό τραγούδι, την άφησε με ανοικτό το στόμα. Η πρώτη του ver­sion θα βρισκόταν στο “Sad wings of des­tiny”, αλλά έμεινε εκτός. Μπορείς να την ακούσεις στις συλλογές “Hero Hero” και “Tyrant — The orig­i­nal mas­ters”. Από τα χρόνια του Rip­per Owens και μετά, η μπάντα έχει αλλάξει και πάλι μορφή στο κομμάτι. Αρχικά το πρώτο μισό ήταν ακουστικό και το δεύτερο ηλεκτρικό αλλά σε αργό tem­po, μετέπειτα κρατήθηκε το πρώτο μισό και το δεύτερο επανήλθε στη μορφή του “Sin after sin”. Τι να γράψω τώρα για το κομμάτι; Μόνο και μόνο οι πολυφωνίες του Hal­ford με τις «φράσεις» της κιθάρας στο τελείωμα, αρκούν για να το τοποθετήσουν στο πάνθεον των παντοτινών αριστουργημάτων της μουσικής.

Δημήτρης Τσέλλος