KAMELOT – “The black halo” – Worst to best

Συνήθως μια φορά στην καριέρα ενός καλλιτέχνη ή συγκροτήματος, όταν ευθυγραμμιστούν τα άστρα και συνωμοτήσει το σύμπαν, έρχεται αυτή η κορυφαία δημιουργία που καταλήγει να γίνει το μέτρο σύγκρισης κάθε άλλης του/ς δουλειάς. Για το συγκρότημα του Thomas Young­blood, αυτό συνέβη με το “The black halo”. Είναι το άλμπουμ που έμελλε να ορίσει αυτό που περιγράφουμε ως ήχο των KAMELOT, να αποτυπώσει όλη την ταυτότητα των Αμερικάνων σε μια κυκλοφορία και να γίνει αυτόματα η κλασικότερή τους δουλειά. 

Όπως καταλαβαίνετε, θεωρώ το άλμπουμ αυτό, το ζενίθ της καριέρας τους και πιστεύω, ότι οι περισσότεροι οπαδοί τους, συμφωνούν. Άντε τώρα, να βάλεις σε σειρά τα τραγούδια, ενός από τους αρτιότερους pow­er met­al δίσκους των τελευταίων 20 χρόνων. 

“The black halo” Countdown 

11. “Ser­e­nade” (04:32) 

Νομίζω δικαιωματικά ως σύνθεση βρίσκεται στο τέλος του άλμπουμ, ολοκληρώνοντας την ιστορία, δίχως να έχει μουσικά να δώσει πολλά στο άλμπουμ. Δεν είναι άσχημο τραγούδι. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι δυνατό με τον Casey Gril­lo έχει αρκετή δουλειά, όμως ο όγκος που γεμίζει το κομμάτι, δεν επιτρέπει ούτε στις κιθάρες, ούτε στα πλήκτρα να πουν κάτι ξεχωριστό. Δυστυχώς ούτε το ρεφραίν λέει κάτι, κι έτσι, αδίκως θα έλεγα, το άλμπουμ ολοκληρώνεται κάπως άδοξα. 

10. “Moon­light” (05:10) 

Κοφτό ριφ σαν το ξυράφι του μπαρμπέρη… μεν. Κάπως ανεκπλήρωτο και κάπως άνευρο στο μεγαλύτερο μέρος του… δε. Τόσο η γέφυρα, όσο και το ρεφραίν είναι πανέμορφα μέρη, όσο και το παιχνίδι του Khan πριν το σόλο, αλλά στο σύνολό του, το “Moon­light” υστερεί κάπως. 

9. “This pain”(03:59) 

Μπορεί να ξεκινά ατμοσφαιρικά, αλλά όταν μπαίνουν οι κιθάρες καταλαβαίνεις πως ήθελε απλά να σε ξελογιάσει. Μέχρι εκεί όμως. Αν κάτι αξίζει στο “The pain” είναι η κιθαριστική δουλειά του Young­blood, που θα χρειαζόταν πάντως μια καλύτερη κλιμάκωση. 

8. “Noth­ing ever dies” (04:45) 

Κλασικό pow­er met­al από αυτά που θα μπορούσαν να βρίσκονταν στα προηγούμενα άλμπουμ, με τα τύμπανα να ακολουθούν το ρυθμικό ριφ της κιθάρας στο μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού. Δεν υπάρχει τραγούδι στο άλμπουμ δίχως ένα ορχηστρικό, ή ατμοσφαιρικό μέρος και το “Noth­ing ever dies” δεν αποτελεί εξαίρεση. Στο σόλο, ένα από τα καλύτερα του άλμπουμ, πέφτουν οι ταχύτητες μέχρι να ξαναμπεί το αρχικό, καταιγιστικό μέρος σε ξαναβάζει στο κόλπο. Τρία άλμπουμ πιο πίσω, θα μιλούσαμε για high­light, αλλά σε έναν τόσο άρτιο δίσκο, μένει πιο πίσω στην κούρσα. Ψάχνοντας να του προσάψω αρνητικά (γιατί σε γενικές γραμμές μου αρέσει), θα έλεγα πως σαν να του λείπει ένα πιο δυνατό ρεφραίν. 

7. “Soul soci­ety” (04:17) 

Από τις καλές στιγμές του δίσκου και γνωρίζω κόσμο που το γουστάρει απίστευτα. Το “Soul soci­ety” είναι από αυτά τραγούδια που τα ακούς και τα συνδέεις με τους KAMELOT. Είναι από τα mid-tem­po στα οποία έχτισαν την υστεροφημία τους. Το σόλο, αν και πιο απλό, φέρνει πολύ σε AINA και το χτίσιμο του τραγουδιού (το οποίο είχε κυκλοφορήσει μόλις 1 χρόνο νωρίτερα, με τους ίδιους παραγωγούς). Ξέρω πως βρίσκεται καλά καρφωμένο στις συναυλίες τους, όμως για μένα, το άλμπουμ έχει και καλύτερες στιγμές. 

6. “The black halo” (03:43) 

Ο τρόπος που ανεβαίνει ο Roy Khan στις στροφές, φανερώνει τις δυνατότητες του Νορβηγού και δίνει μια φοβερή χροιά, ενώ παράλληλα το ριφ του Young­blood στην άρση, όπως και το άλλο, καλπάζον ριφ που επικρατεί στο ρεφραίν, ορίζουν την τεχνική και το βάθος της μπάντας. Όντας το ομώνυμο, καταλαβαίνετε πως φέρει μεγαλύτερο βάρος, αλλά ανταπεξέρχεται υπέροχα. Από τις καλύτερες ερμηνείες του Roy Khan και από τα πιο σκληρά τραγούδια του άλμπουμ. Όπως και στα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ, υπάρχουν χορωδίες, συμφωνικά σημεία, αλλά στο “The black halo” υπάρχει και αρκετή ορμή που το κάνει να ξεχωρίζει. Ο ορισμός του τεχνικού, σύγχρονου pow­er metal! 

5. “Aban­doned” ((04:07) 

Το εύρος της φωνή του Khan, δεν παρουσιάζεται μόνο στις πιο επιθετικές στιγμές, αλλά και στις πιο ρομαντικές, μελαγχολικές συνθέσεις όπως αυτό. Μια ακουστική μπαλάντα, βασισμένη σε πιάνο κι έγχορδα, φανερώνοντας το βάθος, αλλά και την ευελιξία της φωνής του. Στο βωμό της ατμόσφαιρας, το κομμάτι ντύνεται με ορχηστρικά μέρη, την αιθέρια φωνή της Mari Young­blood και οι έξοχες μελωδίες του, το ανάγουν σε μια από τις πιο όμορφες στιγμές του συγκροτήματος. Δικαιωματικά τους έχει αποφέρει πολλές… καρδούλες. 

4. “March of Mephis­to” (05:28) 

Από τα τραγούδια που έχουν διχάσει το κοινό τους. Βλέπετε μπορεί οι KAMELOT να έχουν φιλοξενήσει αρκετούς τραγουδιστές, όμως για πρώτη φορά ο προσκεκλημένος θα ήταν κάποιος τόσο ακραίος όσο ο Sha­grath των DIMMU BORGIR. Μάλιστα, αναλαμβάνει το ρόλο του Mephis­to, κάτι που στο πρώτο σκέλος αυτής της ιστορίας (δλδ. στο “Epi­ca”) είχε πάρει πάνω του ο Roy Khan. Μπορεί στην συνέχεια της ιστορίας να προκαλεί ερωτήματα, όμως ηχητικά η αντίθεση των σκληρών φωνητικών ενός Νορβηγού, ταιριάζει απόλυτα με την μελωδική φωνή του άλλου Νορβηγού. 

3. “When the lights are down” (03:41) 

Καλά τώρα, πείτε μου ότι δεν έχετε ξανακούσει αυτό το εναρκτήριο ριφ. Μόνο αν δεν ακούτε AVANTASIA θα σας το συγχωρέσω. Από τις πολλές συνεισφορές πιστεύω του Sascha Paeth, ο οποίος συνεργάζεται με το συγκρότημα σε κάθε του βήμα και αποτελεί το επιπλέον μέλος ουσιαστικά, πέραν από παραγωγός τους. Από τους αγαπημένους μου στίχους στο άλμπουμ, που θυμίζω ότι αντλεί από τον Φάουστ, είναι το: “Every move you make, cre­ates your destiny” 

Είναι και αυτό το φοβερό σόλο του Jens Johans­son (STRATOVARIUS) που ανεβάζει το τραγούδι, σε στυλ που δεν παραπέμπει στο συγκρότημά του, αλλά περισσότερο στο sta­tus του ως βιρτουόζου πληκτρά. 

2. “The haunt­ing”(05:40) 

Δεν είναι μόνο η κολλητική μελωδία του. Δεν είναι μονάχα η συμμετοχή της θεάς Simone Simons. Δεν είναι ότι έγινε το πρώτο τους βίντεο, ούτε ότι παίζεται ανελλιπώς έκτοτε. Είναι πως απλά αποτελεί έναν από τους καλύτερους ύμνους στην ιστορία των KAMELOT. Χιτάκι, αλλά το “The haunt­ing” είναι και ποιοτικό, ολοκληρωμένο τραγούδι. Η ερμηνεία του Roy Khan σε μαγνητίζει και όταν στο ρεφραίν έρχεται η μοναδική φωνή της Simone Simons να τον συνοδέψει, έχουμε όλοι απλά υποκύψει στην μαγεία του τραγουδιού. Αν θα έπρεπε να διαλέξω ένα τραγούδι για κάποιον, θέλοντας να συστήσω την ομορφιά των KAMELOT, πιστεύω πως αυτό θα επέλεγα. 

1. “Memen­to mori” (08:54) 

Γράφοντας ένα από τα πιο μακροσκελή τραγούδια τους, οι KAMELOT, κάτι που δεν συνηθίζουν ως συγκρότημα που αρκείται στα 4 με 5 λεπτά, θα μπορούσαν να γινόταν βαρετοί, επαναλήψιμοι ή κουραστικοί. Όμως στο “Memen­to mori” μας σερβίρουν μια από τις καλύτερες συνθέσεις ολόκληρης της καριέρας τους. Ο τρόπος που σταδιακά χτίζεται η ατμόσφαιρα στα πρώτα δύο λεπτά είναι τόσο πετυχημένος, με αποτέλεσμα την ανυπομονησία να έρθει τόσο η γέφυρα, όσο και το ρεφραίν. Στο μέσο, ντύνεται με οπερετικά φωνητικά, συμφωνική ατμόσφαιρα, με τον Sha­grath να επιστρέφει και η κλιμάκωση να έρχεται όχι στο ρεφραίν, αλλά στο σόλο του Young­blood. Καταπληκτικός ύμνος, με εναλλαγές της ατμόσφαιρας και όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε ποτέ στους KAMELOT. Τέλος έρχεται και το κινηματογραφικό κλείσιμο τα πλήκτρα του Palotai και την «ορχήστρα» του Miro, για να κλείσει μαγευτικά αυτό το έπος. Ακριβώς επειδή είναι μια τόσο ολοκληρωμένη σύνθεση, κερδίζει στο νήμα τον τίτλο του καλύτερου τραγουδιού στο άλμπουμ. 

Γιώργος “Methys­to” Κουκουλάκης