MACHINE HEAD — “Of kingdom and crown” (Nuclear Blast)

Να το πούμε από την αρχή, να γλιτώσετε χρόνο όσοι βαριέστε να διαβάζετε: Ο καλύτερος δίσκος των MACHINE HEAD από την εποχή του θρυλικού πλέον “The black­en­ing” και μέσα στους 3 καλύτερούς τους. Και στο χαλαρό μάλιστα.

Αυτό που το κάνει πιο εντυπωσιακό ακόμα, είναι αυτός, ο δέκατος δίσκος των MH, με τίτλο “Of king­dom and crown”, υπερέβη τις προσδοκίες ακόμα και των πιο κολλημένων (με την καλή έννοια) οπαδών τους. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν νομίζω πολλοί να περιμένατε κάτι φοβερό και τρομερό μετά την κυκλοφορία του “Cathar­sis” (2018). Η μπάντα έδειχνε να έχει πάρει έναν άλλο δρόμο, που ναι μεν έμοιαζε μία συνέχεια από τα προηγούμενα άλμπουμ, αλλά έφευγε πολύ από αυτά που αγαπήσαμε οι περισσότεροι από αυτούς, αλλά, το σημαντικότερο, ήταν ότι ποιοτικά, δεν έστεκε δίπλα στη συντριπτική πλειοψηφία των δίσκων τους. Γιατί πάντα είχαν τον πειραματισμό μέσα τους, αλλά τις περισσότερες φορές κρατούσαν ψηλά την ποιότητα.

Οι μεταγραφές δεν αλλάζουν μόνο μία αθλητική ομάδα. Αλλάζουν και μπάντες. Και φαίνεται πως αυτήν τη φορά, οι επιλογές του Rob Fly­nn όχι απλά βγήκαν, αλλά αναζωογόνησαν το σχήμα. Θεωρώ, πως και η επιστροφή στο ντεμπούτο τους για συναυλίες έπαιξε και αυτή το ρόλο της, αλλά ο βασικότερος είναι οι επιρροές που έφεραν τα νέα μέλη. Ναι, ο Fly­nn αρχικά και κατά δεύτερον ο MacEach­ern παραμένουν οι συνθέτες, αλλά σε μία μπάντα, τα ακούσματα, οι προτάσεις, η οπτική του κάθε μέλους, παίζει το ρόλο της. Και όταν έχεις πλέον ένα φανταστικό κιθαρίστα στις τάξεις σου, τον Πολωνό Waclaw Kiel­ty­ka, που ο άνθρωπος έχει περάσει από DECAPITATED, LUX OCCULTA και VADER (στο λατρεμένο μου “Necrop­o­lis” του 2009), πέραν από το τεχνικό, φέρνεις και έναν άλλο αέρα, μία άλλη οπτική. Μαζί και το εξαιρετικό παίξιμο του drum­mer Navene Kop­er­weis (ANIMALS AS LEADERS, JOB FOR A COWBOY, WHITECHAPEL, ANIMOSITY και τόσες άλλες μπάντες που έχει περάσει), που ναι μεν δεν είναι μόνιμο μέλος παρά μόνο ηχογράφησε, αλλά έδωσε ένα τελείως άλλο αέρα στο drum­ming του σχήματος, προσθέτοντας περισσότερη death met­al αισθητική σε παιξίματα και γενικότερο extreme χαρακτήρα, τόσο όσο και εκεί που έπαιρνε.

Το δέκα το καλό λοιπόν των MH, είναι το πρώτο con­cept άλμπουμ τους, σε ένα φουτουριστικό/δυστοπικό μέλλον και την παράλληλη συνύπαρξη δύο χαρακτήρων, του Ares και του Eros, που ο καθένας ψάχνει την εκδίκησή του. Για περισσότερα, αγοράστε το δίσκο, διαβάστε τους στίχους φυσικά. Η παραγωγή του Col­in Richard­son (αλήθεια να αναφέρω ονόματα; Ούτε που χρειάζεται) είναι εξωφρενικά καλή, κάτι που δίνει το δικαίωμα στον Fly­nn να παρουσιάσει το μουσικό του όραμα στο μέγιστο βαθμό που μπορεί.

Ποιο είναι αυτό εδώ; MACHINE HEAD από το παρελθόν, τόσο από το ντεμπούτο τους (είπαμε… κάποια επιρροή υπήρξε), τόσο όμως και από το “The black­en­ing” και το “Unto the locust”, αλλά στο σήμερα, όπως πάντα από αυτήν τη μπάντα άλλωστε, με στοιχεία από met­al­core και groove met­al της εποχής μας και σχήματα όπως οι PARKWAY DRIVE (του σήμερα), οι AS I LAY DYING, αλλά και ψήγματα (μην κράξετε, καθώς μιλάμε για heavy σημεία) από BRING ME THE HORIZON των αρχών των 10s κυρίως. Όταν ακούτε το “No Gods, no mas­ters”, την αρχή του και μόνο, τη μελωδία των φωνητικών, δεν λέτε ασυναίσθητα ότι θα μπορούσε να είναι καινούργιο SYSTEM OF A DOWN; Αλλά μην αρχίσουμε αυτό το παιχνίδι. Οι MH πάντα έδειχναν το δρόμο για μπάντες, αλλά πάντα έπαιρναν και επιρροές για να πάνε μπροστά. Όπως πρέπει δηλαδή. Και το έκαναν και εδώ.

Σαν con­cept άλμπουμ, η μουσική πρέπει να ακολουθήσει και την ιστορία, επομένως τα τραγούδια ποικίλουν. Υπάρχουν πολλά up tem­po, groove-άτα, ξυλοφορτωτές, όπως υπάρχουν και πολλά mid tem­po, πιο ατμοσφαιρικά, κάποια πιο “απλοϊκά”, κάποια πιο πολύπλοκα. Από όλα έχει βασικά το άλμπουμ. Κοινό όλων, είναι ότι δεν υπάρχει (προσωπικά) κάποιο αδιάφορο τραγούδι. Σαφώς κάποια είναι καλύτερα από άλλα, όμως μέτριο κομμάτι δεν υπάρχει. Η μία ώρα διάρκειας του άλμπουμ περνάει μια χαρά, με κορυφαίες στιγμές το “Slaugh­ter the mar­tyr” φυσικά, που “ανοίγει” και το άλμπουμ (και περίμενα το “fuck you all” στην αρχή του riff­ing, αφού θύμισε τόσο πολύ “Beau­ti­ful mourn­ing”), το “Become the firestorm”, με τις death πινελιές του, τα blasts του, αλλά και το πολύ ωραίο ρεφρέν του, το “My hands are emp­ty” με τον met­al­core χαρακτήρα και το πολύ ωραίο ρεφρέν επίσης, το σκοτεινό και mid tem­po “Kill thy ene­mies” και τέλος, το “Rot­ten”, που θυμίζει τόσο ντεμπούτο όσο και σήμερα και σου “καρφώνεται” στο μυαλό. Τα υπόλοιπα 5 (έχει και 3 τύπου ιντερλούδια) είναι άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο ένα κλικ κάτω απλά.

Δεν περίμενα τέτοιο δίσκο από τους MACHINE HEAD, σύμφωνα με ότι μας έδωσαν στο “Cathar­sis”. Και αυτό με έκανε να τον απολαύσω ακόμα περισσότερο. Super άλμπουμ, top‑3 της μπάντας προσωπικά και σίγουρα ότι καλύτερο μετά το απλησίαστο “The black­en­ing”. Ωραίος ο Flynn!

8,5 / 10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης