MANOWAR – “Fighting the world” – Worst to best

Πάμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι ευθύς εξ αρχής. Είμαι αντίθετος στην κυρίαρχη άποψη που επικρατεί –τουλάχιστον στη χώρα μας- ότι το “Fight­ing the world” είναι το κατώτερο άλμπουμ της ένδοξης δεκαετίας 1982–1992 για τους MANOWAR. Από τη μία δεν μπορώ ειλικρινά να διακρίνω κανένα απολύτως σημάδι συνθετικής κόπωσης, ενώ θεωρώ ότι η μετάβαση σε πολυεθνική εταιρεία μονάχα καλό τους έκανε σε πολλά επίπεδα. Κάτι ακόμη…το “Fight­ing the world” είναι το πρώτο άλμπουμ που άκουσα από τους MANOWAR όταν κυκλοφόρησε το 1987 οπότε υπάρχει σίγουρα και μία βιωματική σχέση εδώ πέρα. Βλέπετε, εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρεις τα προηγούμενα άλμπουμ και αν ήσουν τυχερός σε κάποια βόλτα στο Μοναστηράκι μπορεί να πετύχαινες την ελληνική έκδοση του “Bat­tle hymns”…ως εκεί.

Επιπλέον, και μόνο το εξώφυλλο του Ken Kel­ly που κόπιαρε εν πολλοίς το αριστουργηματικό “Destroy­er” (KISS) σε «ανάγκαζε» να αγοράσεις με κάθε κόστος την κασέτα του “Fight­ing the world” και να παλέψεις στη συνέχεια με νύχια και δόντια για να πείσεις τον πατέρα σου να βγάλει την κασέτα του Γιάννη Κατέβα από το αυτοκίνητο για να ακούσεις MANOWAR στο εξάωρο (!) ταξίδι στη Μάνη μέσω Αχλαδόκαμπου! Για όλα αυτά και όχι μόνο, ΛΑΤΡΕΥΩ το “Fight­ing the world”! Death to false met­al, For­ev­er fight­ing the world!

1. “Drums of doom”

Ξεκινάμε με ευκολάκι τοποθετώντας την πρώτη από τις δύο εισαγωγές στις κατώτερες θέσεις της αξιολογικής βαθμίδας. Η ιδέα της εισαγωγής πριν από το “Holy war” ανήκει φυσικά στον Joey DeMaio αλλά η εκτέλεση και η δημιουργία αυτής της επιβλητικής ατμόσφαιρας ανήκει στον Vince Gut­man ο οποίος προγραμματίζει στον υπολογιστή τα τύμπανα (σχετικά πρωτοποριακή τεχνική για την εποχή) και «χτίζει» το πολεμικό σκηνικό πριν από το “Holy war”. Σημειωτέον, πολλοί γνωστοί drum­mers της εποχής (π.χ. Ken­ny Aronoff, Rick Allen, Alex Van Halen) στράφηκαν στις καινοτόμους μεθόδους του Gutman…

1. “Mas­ter of revenge”

H δεύτερη και τελευταία εισαγωγή. Την προτιμώ σε σχέση με το “Drums of doom” διότι στα αυτιά μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι του “Black wind, fire and steel”. Τα απόκοσμα φωνητικά και γέλια του Adams πριν από το μπάσο του Αρχηγού είναι απολύτως ταιριαστά της καταιγίδας που έρχεται ενώ το επαναλαμβανόμενο θέμα του Ross The Boss στην κιθάρα είναι εξαιρετικό. Ξανά cred­it στον Gut­man για τη δουλειά στο dig­i­tal programming.

1. “Blow your speak­ers”

To sin­gle του δίσκου και το video-clip που παίχτηκε αραιά στο MTV (αλλά σαφέστατα περισσότερες φορές στη “Met­al Mania” του Δημητράκη του Κατή). Πιθανότατα η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου –τόσο στιχουργικά όσο και αμιγώς μουσικά- για τα δεδομένα των MANOWAR αν και ο Adams καταθέτει ψυχή ενώ και το video-clip είναι τόσο cult όσο χρειάζεται. Δε νομίζω ότι διαφωνεί, πάντως, κανείς με την…προσταγή: “Blow your speak­ers with rock n’ roll”, έτσι;

1. “Vio­lence and blood­shed”

Γουστάρω πολύ το συγκεκριμένο κομμάτι. Ξέρετε γιατί; Διότι είναι τόσο έξω από την ασφαλή ζώνη των MANOWAR που ειλικρινά με εντυπωσιάζει σε υπερθετικό βαθμό. Οι στίχοι για τη σύγχρονη παρακμή των πόλεων (και του πολιτισμού κατ’ επέκταση) ταιριάζουν με το drum pro­gram­ming του Gut­man και ο Ross The Boss καταθέτει το πιο αρρωστημένο solo του δίσκου (ή μήπως της καριέρας του;). Απωθημένο να το ακούσω κάποια στιγμή live με τις πιθανότητες στον ΟΠΑΠ να το δίνουν στο 10.50.

1. “Car­ry on”

Πονάει η καρδιά μου που βάζω το “Car­ry on” σε αυτή τη θέση αλλά τι να κάνω…; Το κομμάτι που με «κέρδισε» κατευθείαν όταν άκουσα για πρώτη φορά το δίσκο (ή καλύτερα την κασέτα). Σαφέστατα, ο Adams είναι ο MVP εδώ πέρα ενώ τα δεύτερα φωνητικά στο refrain είναι φανταστικά. Στιχάρες βγαλμένες από το κλασικό εγχειρίδιο του DeMaio ενώ για μία ακόμη φορά ο Ross The Boss ηχογραφεί ένα από τα καλύτερα του solos. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το “Car­ry on” γράφτηκε δύο χρόνια πριν από την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου (όπως άλλωστε και το προαναφερθέν “Blow your speakers”).

1. “Fight­ing the world”

Δεύτερο απανωτό χτύπημα αλλά θα το υποστούμε και αυτό. Υπό μία έννοια, το “Fight­ing the world” θα έπρεπε να θεωρείται στο διηνεκές σαν ο απόλυτος ύμνος των MANOWAR αφού οι στίχοι του DeMaio αντανακλούν σε απόλυτο βαθμό την πεμπτουσία της μπάντας και των οπαδών της. I am fight­ing for met­al cause it’s here to stay! Χωρίς υπερβολή, κάθε στίχος είναι και μία διακήρυξη από τον DeMaio για τα πιστεύω των MANOWAR. Και μπορεί σήμερα οι υπεραναλύσεις του διαδικτύου να υποβαθμίζουν την ποιότητα του κομματιού αλλά πιστέψτε με, εκείνη την εποχή ήταν ακριβώς αυτό που χρειάζονταν οι έφηβοι Manowarriors.

1. “Holy war”

Δεν μπορώ να αριθμήσω τις φορές που γύρισα πίσω την κασέτα μπας και καταλάβω τι ΔΙΑΤΑΝΟ έλεγε ο Adams στην αρχή του “Holy war”. Όταν αργότερα πήρα το CD και διάβασα τους στίχους, ήταν σα να ανακάλυπτα το καλύτερα κρυμμένο μυστικό. Στίχοι που συνεχίζουν τη…διακήρυξη του DeMaio για το τι ακριβώς πρεσβεύουν οι MANOWAR σε περίπτωση που υπήρχε καμία αμφιβολία μετά το ομώνυμο κομμάτι. Επική ατμόσφαιρα, με φανταστικό μπάσο από τον DeMaio, εξαιρετικά τύμπανα από τον μακαρίτη Scott Colum­bus και ένα εξωπραγματικό solo από τον Ross The Boss! 10/10!

1. “Black wind, fire and steel”

Το κομμάτι που κλείνει συνήθως τις συναυλίες των Βασιλιάδων του Met­al! Ο Adams σε κάνει και αναρωτιέσαι αν είναι…γήινος αφού η φωνή του φτάνει στο Θεό, ο DeMaio παίζει πιο γρήγορά από ποτέ, ο Colum­bus δίνει το φρενήρη ρυθμό και ο Ross The Boss εξαπολύει την απόλυτη επίθεση με την εξάχορδη θεά. Απίστευτη επική ατμόσφαιρα που δικαιωματικά συγκαταλέγεται από όλους τους Manowar­riors στις αγαπημένες τους ever συνθέσεις της μπάντας. Ακόμη και το υπερβολικό σε διάρκεια κλείσιμο στο τέλος «κολλάει» απίστευτα με όλο αυτό που έχουμε ακούσει νωρίτερα και σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο τέλος ενός live των MANOWAR…άλλωστε αυτό ήθελε να πετύχει και ο DeMaio!

1.“Defend­er”

Ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ στο heavy met­al. Τόσο απλά! Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω που γνωρίζουν απείρως περισσότερα πράγματα από εμένα όσον αφορά στο επικό met­al αλλά στα μάτια μου το “Defend­er” συγκαταλέγεται εύκολα στις τρεις κορυφαίες συνθέσεις του ιδιώματος. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να συγκρίνω τις δύο εκτελέσεις: αυτή του demo του 1982 η οποία κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά και την κανονική εκδοχή του που μπήκε στο “Fight­ing the world”. Λατρεύω και τις δύο. Ανατριχιάζω κάθε φορά που ακούω τη φωνή του Orson Welles αφού μου έρχεται συνειρμικά στο νου η κλασική φωτογραφία του Ker­rang που όλοι οι Manowar είναι πάνω από τον καθιστό Welles. Μπορείτε να το φανταστείτε να το ακούσουμε κάποια στιγμή live και από πίσω, στις γιγαντοοθόνες να βλέπουμε φωτογραφίες του Orson Welles; Δικαιωματικά το “Defend­er” βρίσκεται στην κορυφή της αξιολογικής βαθμίδας του δίσκου και αν διαβάσατε ως εδώ, βάλτε να ακούσετε το απόλυτο έπος ξανά και ξανά…ride like the wind / fight proud, my son / you’re the Defend­er / God has sent!

Σάκης Νίκας