METALLICA – “Reload” – Worst to best

Είχε προηγηθεί για αρκετούς η κρυάδα ένα χρόνο πριν με την κυκλοφορία του “Load” και τις φωτογραφίες με τους κοντοκουρεμένους METALLICA και το εξεζητημένο ‑για τα μέχρι τότε δεδομένα- image τους. Ένα πολύ καλό άλμπουμ όπως αποδείχτηκε, αλλά σίγουρα την περίοδο που το διαδεχόταν το “Reload” το Νοέμβριο του 1997 η met­al κοινότητα δεν ήταν ακόμη δεκτική σε τέτοιες αλλαγές. Οι METALLICA από την αρχή της καριέρας τους ήταν το συγκρότημα που έθετε συνεχώς τις βάσεις και ξεχείλωνε συνεχώς τα όρια του met­al ήχου τόσο σε μουσικό επίπεδο αλλά ακόμη περισσότερο σε τομείς που αφορούσαν την πιο busi­ness πλευρά όπως το pro­mo­tion, τις περιοδείες, το man­age­ment, εταιρείες και λοιπούς εξωτερικούς συνεργάτες. Τα 90s ήταν δύσκολα για τα περισσότερα συγκροτήματα που προέρχονταν από την περασμένη δεκαετία και ας είχαν μεγαλουργήσει σε αυτήν. Ακόμη και για τους METALLICA, με τη μοναδική διαφορά πως οι επιλογές τους δεν είχαν επιπτώσεις στη δημοτικότητά τους. Η κουλτούρα στη met­al μουσική είχε αλλάξει δραστικά και οι αυστηροί του κανόνες ήταν πλέον ξεπερασμένοι. Σύμφωνα με τον Bob Rock το εκπληκτικό με τους METALLICA είναι πως ποτέ δεν λαμβάνουν υπόψη τι σκέφτονται οι άλλοι γι’ αυτούς και πράττουν όπως ακριβώς νιώθουν και είναι το σωστό για τους ίδιους. Αν αποφασίσουν να κινηθούν προς μία κατεύθυνση, το παίρνουν απόφαση και το πάνε μέχρι τέλους χωρίς να κοιτάξουν πίσω.

Μετά την περιοδεία-μαμούθ για το “Metal­li­ca” aka “Black album”, οι METALLICA είχαν συγκεντρώσει τέτοιο αριθμό τραγουδιών που μπορούσε να αποτελέσει υλικό για δύο δίσκους. Αρκετά από τα τραγούδια που εμφανίστηκαν αργότερα στα “Load” και “Reload” υπήρχαν σε demo μορφή και είχαν ηχογραφηθεί στο home stu­dio του Ulrich, το γνωστό από τα sin­gles Lars’ Dun­geon, μεταξύ του χειμώνα του 1994 και την άνοιξη του 1995. Υλικό από αυτές τις ηχογραφήσεις περιλαμβάνονται στο “Fan can III” που κυκλοφόρησε αποκλειστικά μέσω του Met­Club, το fan club του συγκροτήματος.

Οι ηχογραφήσεις για το “Reload” έλαβαν χώρα την ίδια περίοδο που οι METALLICA ηχογραφούσαν και τα τραγούδια που τελικώς συμπεριλήφθηκαν στο “Load”. Όταν μπήκαν στα The Plant Stu­dios στο Sausal­i­to της Cal­i­for­nia με παραγωγό τον Bob Rock, το αρχικό όραμα ήταν να κυκλοφορήσουν ένα διπλό δίσκο αλλά αυτή η ιδέα απορρίφθηκε μετά από ένα band-meet­ing τον Ιανουάριο του 1996. Ο πρωταρχικός λόγος ήταν πως δεν υπήρχε περίπτωση να έμεναν για τόσο μεγάλο διάστημα στο stu­dio ενώ θεώρησαν πως ο αριθμός των τραγουδιών ήταν επίσης μεγάλος που θα ήταν δύσκολο για τον κόσμο να τα αφομοιώσει ενώ είχαν κλείσει να παίξουν στο Lol­la­palooza το καλοκαίρι επισπεύδοντας έτσι την όλη διαδικασία ηχογράφησης. Έτσι αποφασίστηκε να χωρίσουν τα τραγούδια σε δύο άλμπουμ με σκοπό να κυκλοφορήσουν με διαφορά ενός έτους. Οπότε για το “Reload” ακούμε ηχογραφήσεις από το αρχικό ses­sion που ήταν μεταξύ Μαΐου του 1995 και Φεβρουαρίου του 1996 και από τον Ιούλιο του 1997 μέχρι και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς που ολοκληρώθηκε η μίξη του άλμπουμ από τους Randy Staub και Mike Fraser.

Ενώ ο James Het­field έχει δηλώσει πολλές φορές πως στο “Reload” δεν περιλαμβάνονται τραγούδια που είχαν απορριφθεί από το “Load” αλλά αυτά που δεν είχαν προλάβει να ολοκληρώσουν καθώς και κάποια που δεν είχαν μείνει ικανοποιημένοι από τις αρχικές ηχογραφήσεις και χρειάστηκε να επαναηχογραφήσουν κάποιες κιθάρες ή να γίνουν κάποιες διορθώσεις μέσω Pro Tools. Ακούγοντας και τα δύο άλμπουμ υποσυνείδητα νιώθεις πως κάπως έτσι κινήθηκαν μιας και το “Reload” υστερεί σε μεγάλο βαθμό ποιοτικά από τον προκάτοχό του.

Πρώτη φορά ακούσαμε τραγούδια από “Reload” όταν οι METALLICA διέκοψαν τις ηχογραφήσεις του πρώτου ses­sion για να εμφανιστούν ως head­lin­ers στο Mon­sters Of Rock στο Don­ing­ton Park στις 26 Αυγούστου 1995 μαζί με συγκροτήματα όπως οι THERAPY?, SKID ROW, SLAYER, SLASH’S SNAKEPIT, WHITE ZOMBIE, MACHINE HEAD, WARRIOR SOUL και CORROSION OF CONFORMITY, γνωστή εμφάνιση πλέον ως “Escape from the Stu­dio ’95”. Εκεί οι METALLICA έπαιξαν για πρώτη φορά εκτός από το “2x4” που συμπεριλήφθηκε στο “Load” και το “Devil’s dance” ενώ είχαν προηγηθεί δύο εμφανίσεις αποκλειστικά για τα μέλη του Met­Club στα Hun Sound Stu­dios στο San Rafael της Cal­i­for­nia στις 17 Αυγούστου και στο Lon­don Asto­ria 2 τρεις μέρες πριν την εμφάνισή τους στο Mon­sters Of Rock στην Αγγλία.

To “Reload” η έβδομη στούντιο δουλειά των METALLICA κυκλοφόρησε στις 18 Νοεμβρίου του 1997 έχοντας προηγηθεί το sin­gle του “The mem­o­ry remains” καθώς και το αντίστοιχο video. Στο εξώφυλλο συναντούμε για άλλη μία φορά μία φωτογραφία του Αμερικανού προκλητικού φωτογράφου Andres Ser­ra­no και συγκεκριμένα το έργο “Piss Blood XXVI” (1987) από τη σειρά “Bod­i­ly flu­ids” (1986 — 1990). O James Het­field είχε εκφράσει την αντίθεση του για την επιλογή του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, δηλώνοντας πως μισούσε που έπρεπε να κινηθούν ξανά προς αυτή την κατεύθυνση μιας και έπρεπε το εξώφυλλο να ταιριάζει με αυτό του “Load” αλλά από την άλλη ο Ser­ra­no είχε ένθερμους υποστηρικτές τους Lars Ulrich και Kirk Ham­mett. Γενικότερα ο James Het­field είχε δηλώσει και συνεχίζει να το πιστεύει πως υπήρχε μία γενικότερη υπερβολή σε ότι αφορούσε την εικόνα τους συγκροτήματος εκείνη την εποχή, την επανεφεύρεση ή την U2 έκδοση των METALLICA όπως συνήθιζε να λέει. Στο “Reload” δεν υπάρχουν οι ιντριγκαδόρικες φωτογραφίες με το make-up, τα βαμμένα νύχια, τις γούνες και τα πούρα του φοβερού κατά τα άλλα φωτογράφου/σκηνοθέτη Anton Cor­bi­jn, γνωστός για τις χαρακτηριστικές συνεργασίες του με τους U2, DEPECHE MODE, BJORK κ.α. αλλά στιγμιότυπα και λήψεις από την “Poor Tour­ing Me” περιοδεία από την ίδια όμως καλλιτεχνική ματιά του Cor­bi­jn. Για να λυθεί και άλλη μία παρανόηση, ο James Het­field δεν έχει δηλώσει ποτέ πως διαφωνούσε με την μουσική κατεύθυνση που είχαν ακολουθήσει εκείνη την περίοδο αντιθέτως θεωρούσε πως υπήρχαν υπέροχα τραγούδια απλώς ο αριθμός των τραγουδιών ήταν τόσο μεγάλος με αποτέλεσμα να αραιωθεί η δραστικότητα του δηλητηρίου των METALLICA όπως είχε πει για την ακρίβεια ενώ υπήρχαν τραγούδια που ήταν μέτρια τα οποία έπρεπε να δουλέψουν ξανά πάνω σε αυτά ώστε να έρθουν σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Στο τέλος μπορεί να μην κατέληξε το όλο project όπως ακριβώς ήλπιζε αλλά δεν το έχει μετανιώσει γιατί εκείνη τη στιγμή ένιωθε ότι αυτό ήταν το σωστό.

Ακούγοντας και τα δύο άλμπουμ μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ποια τραγούδια είναι αυτά και πως το μεγαλύτερο μέρος τους βρίσκεται στο “Reload”. Το ύφος παραμένει παραπλήσιο του “Load”, με τα boo­gie-blues σημεία, τις south­ern αναφορές και τον πιο hard rock προσανατολισμό, τις sab­bath-ικές αναφορές, τα διαφορετικά και χαμηλότερα κουρδίσματα, τη χρήση vin­tage οργάνων κι έναν ήχο σκοτεινό σε στιγμές και αρκετά πιο πειραματικό σε άλλες. Μουσική ωρίμανση δεν σημαίνει κατά ανάγκη πως μαλακώνεις τον ήχο σου, παρόλα αυτά στην περίπτωση των METALLICA τα τραγούδια του “Reload” τους πήγαν σε μουσικά μονοπάτια που δεν είχαν εξερευνήσει στο παρελθόν. Όπως είχε απαντήσει ο Het­field σε ερώτηση εάν τον προβληματίζει η αρνητική κριτική για το νέο υλικό: «Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσεις όταν εξελίσσεσαι. Αν έχεις τα κότσια να προχωρήσεις, θα χάσεις κάποιους ανθρώπους που δεν θέλουν να προχωρήσουν μαζί σου. Πρέπει να το κάνουμε όμως αυτό, αυτό είναι όλο». Ο Kirk Ham­mett, ο οποίος μοιράζεται τις ρυθμικές κιθάρες εκτός από τα solo του δίνοντας μία πιο jam διάθεση και οπτική στο τελικό αποτέλεσμα, είχε παρομοιάσει τους METALLICA με τους LED ZEPPELIN δηλώνοντας σε συνέντευξή του στο Gui­tar World πως είναι το μόνο συγκρότημα που του έρχεται στο μυαλό που είχαν την ίδια εξέλιξη. «Από τo “Led Zep­pelin” μέχρι το “Coda” είναι ένας κόσμος αρκετά διαφορετικός. Δεν μας συγκρίνω με τους ZEPPELIN, αλλά από την άποψη της καθαρής εξέλιξης, ομοιότητες υπάρχουν». Το old-school heavy met­al και το εκρηκτικό punk πάντα θα υπάρχει στο DNA τους από την άλλη όμως όπως φάνηκε από την αρχή της καριέρας τους οι METALLICA ήταν συγκρότημα που απεχθανόταν τα όποια met­al κλισέ έχοντας τις κεραίες τους ανοιχτές σε ακούσματα κι εκτός του αυστηρού met­al πλαισίου. Απλά αυτή τη φορά ήταν πιο αισθητές και έκδηλες, με τον φρεσκοπαντρεμένο James Het­field να περνάει τη φάση του με καλλιτέχνες όπως οι Nick Cave και Tom Waits και συγκροτήματα όπως οι ROCKET FROM THE CRYPT, SOCIAL DISTORTION, REVEREND HORTON HEAT και LOUDMOUTH, τον Lars Ulrich την εμμονή του τότε με τους OASIS, τον Kirk Ham­mett να δηλώνει τον θαυμασμό του για τους RADIOHEAD και GOVT MULE αλλά στο τέλος να αντλεί έμπνευση από τους παλιούς SCORPIONS και UFO και τον Jason New­st­ed να δηλώνει πως το heavy met­al δεν απειλείται όσο υπάρχουν νέα συγκροτήματα που εξελίσσουν τον ήχο όπως οι DEFTONES, SEPULTURA, SOULFLY και LIMP BIZKIT.

Για την προώθηση του “Reload” οι METALLICA από τις 11 μέχρι και τις 18 Νοεμβρίου του 1997 πραγματοποίησαν ένα pro­mo-tour, γνωστό κι ως “Blitzkrieg ’97”. Αρχικά έχοντας την ιδέα μιας δωρεάν συναυλίας σε διάφορες πόλεις των Η.Π.Α., η οποία δεν πραγματοποιήθηκε γιατί οι περισσότερες τοπικές αρχές δεν έδιναν την άδεια για κάτι τέτοιο, οι METALLICA επέμειναν και έδωσαν έναν αριθμό 1–800 και μια διεύθυνση email όπου οπαδοί του συγκροτήματος θα μπορούσαν να στείλουν τις προτάσεις τους σε συνεργασία με τοπικούς rock σταθμούς και όποια πόλη συγκέντρωνε τις περισσότερες ψήφους θα έπαιρνε τη συναυλία. Με παραπάνω από 120.000 κλήσεις και email η Philadel­phia ήταν η νικήτρια πόλη και το “Mil­lion Deci­bel March” όπως ονομάστηκε το όλο event πραγματοποιείται στο CoreStates Cen­ter Park­ing Lot κι εκεί παρουσιάζεται για πρώτη φορά ζωντανά το “The mem­o­ry remains”. Η συναυλία βρίσκεται βιντεοσκοπημένη στο “Fan Can #4” υπό τον τίτλο “Banned in Philly”. H αμέσως επόμενη εμφάνιση στο Min­istry Of Sound στο Λονδίνο είχε προκαλέσει κάποιες αντιδράσεις λόγω του venue το οποίο πρόκειται για ένα night­club συνώνυμο της χορευτικής μουσικής ενώ ακολούθησαν εμφανίσεις στην εκπομπή Top Of The Pops και στο Vir­gin Radio και ειδικές εμφανίσεις σε μικρότερους χώρους σε Γερμανία, Σουηδία και Δανία και στην εκπομπή Nulle Part Ailleurs στο Παρίσι με την Mar­i­anne Faith­full να εμφανίζεται μαζί τους σε κάποιες από αυτές.

Η “Poor ReTour­ing Me” ξεκινάει τον Απρίλιο του 1998 μέχρι και τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρόνιας με sup­port το προσωπικό σχήμα του Jer­ry Cantrell των ALICE IN CHAINS και τους DAYS OF THE NEW ενώ είχαν προηγηθεί κάποιες unplugged εμφανίσεις τις οποίες και καθιέρωσαν στο encore των συναυλιών που ακολούθησαν. Οι τρεις τελευταίες συναυλίες της περιοδείας σε Χαβάη, Μεξικό και Αλάσκα ακυρώθηκαν γιατί οι METALLICA έπρεπε να μπουν στο στούντιο για να δουλέψουν πάνω στο “Garage inc.”

The “Reload” countdown

13. “Bet­ter than you” (5:21) (Het­field / Ulrich)

Από τα τραγούδια που συνηθίζει ο Lars Ulrich να αναφέρει όταν θέλει να περιπαίξει τους οπαδούς πως θα το προσθέσει στο setlist απειλώντας τους έτσι κατά κάποιον τρόπο ενώ άξιο απορίας ακόμη για τους ίδιους τους METALLICA είναι πως στις 24 Φεβρουαρίου 1999 κέρδισαν το τέταρτο βραβείο Gram­my στην κατηγορία Best Met­al Per­for­mance με υποψήφιο το εν λόγω τραγούδι. Κυκλοφόρησε σε pro­mo sin­gle χωρίς να περιέχει κάποιο b‑side ενώ δεν έχει παιχτεί ποτέ ζωντανά εκτός από κάποια σύντομα jam περάσματα κατά καιρούς. Από τα πιο άνευρα τραγούδια του δίσκου παρότι heavy με σχετικό ενδιαφέρον στο σημείο που τραγουδάει ο Het­field “Can’t stop this train from rolling…” και το μακροσκελές solo του Kirk Ham­mett. Στιχουργικά έχει να κάνει με ένα άτομο που προσπαθεί κι έχει εμμονή να είναι καλύτερος από κάποιον άλλον.

12. “Prince Charm­ing” (6:05) (Het­field / Ulrich)

Άλλο ένα τραγούδι που δεν έχει παιχτεί ποτέ ζωντανά. Γκρουβάτος ρυθμός με τον James Het­field να τραγουδάει με μία σαγηνευτική αφηγηματική χροιά. Ειρωνικός ο τίτλος μιας και στιχουργικά έχουμε να κάνουμε με κάποιον που έχει δεχτεί την απόρριψη από τη μητέρα του με αρκετά αιχμηρές μπηχτές προς αυτήν. Έχει δυνατά riff, με αυτό πίσω από το κουπλέ να ηχεί αρκετά thrashy αλλά δεν καταφέρνει να σε πιάσει από τα μούτρα. Το ρεφρέν σε παρασύρει να το τραγουδήσεις αλλά στο τραγούδι λείπει ο τσαμπουκάς που σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσαμε να είχαμε μία περίπτωση όπως αυτή του “Wast­ing my hate” από το “Load”.

11. “Atti­tude” (5:17) (Het­field / Ulrich)

Άλλο ένα heavy mid-tem­po τραγούδι στο ύφος των τραγουδιών που αναφέρουμε παραπάνω. Αναφερόντουσαν σε αυτό σε διάφορες συνεντεύξεις ως “Lenny” και αργότερα “Sweat”. Στιχουργικά πιθανότατα ο Het­fied να αναφέρεται στο ίδιο το συγκρότημα, το οποίο αψηφά τους κανόνες και επαναστατεί κάνοντας αυτό που πραγματικά θέλουν. Η επιρροή από το “Mur­der bal­lads” του Nick Cave στους στίχους είναι αισθητή μιας ο James Het­field είχε εκφράσει πως τον έλκυε ο φόνος και οι δολοφονίες ως θεματολογία τότε. Επίσης δεν το έχουν παρουσιάζει ποτέ σε συναυλία τους οι METALLICA.

10. “Bad Seed” (4:05) (Het­field / Ulrich / Hammett)

Βήχας και ένα φουλ sab­bath-ικό riff να ακολουθεί. Ok, το πιάσαμε το νόημα. Δίκαση από το πουθενά από τον Lars Ulrich χωρίς να αυξάνονται όμως οι ταχύτητες, ψιλό-ALICE IN CHAINS φωνητικές μελωδίες στο “Swing the noose again…”  και στίχοι που εμπνέονται από το προπατορικό αμάρτημα και τη γενικότερη απληστία του ανθρώπου. Δεν έχει παιχτεί ποτέ ολόκληρο live αλλά είχε την τύχη ένα jam του να συμπεριληφθεί σε ένα από τα πρώτα μουσικά DVD που κυκλοφόρησαν ποτέ, το “Cun­ning stunts” (1998) που περιέχει την εμφάνιση των METALLICA στο Fort Worth Con­ven­tion Cen­ter στο Texas. Ακούστε επίσης το “Big bikes” των KYUSS από το ντεμπούτο τους “Wretch” (1991) και βρείτε τις ομοιότητες.

9. “Low man’s lyric” (7:36) (Het­field / Ulrich)

Ο αρχικός τίτλος ήταν μεταξύ των “My eyes” και “Mine eyes”. Από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια στην καριέρα των METALLICA. Δεν έχει καμία σχέση με τις pow­er bal­lads του παρελθόντος αν και αρχικά είχε τέτοιο προσανατολισμό. Χωρίς κανείς να περιμένει πως  θα ακούγαμε κάτι αντίστοιχο από τους ίδιους, ο James Het­field ήθελε να ηχεί εντελώς απογυμνωμένο και καταρρακωμένο και να σου δίνει την εντύπωση πως έχει παιχτεί με όργανα που έχουν βρεθεί τυχαία στο δρόμο και καταβεβλημένους στίχους. Εδώ πιάνουμε τα vibes από Nick Cave και Tom Waits που είχαμε αναφέρει παραπάνω στο κείμενο και άξιο σχολιασμού είναι η χρήση του οργάνου hur­dy-gur­dy (βιέλα με μανιβέλα) και βιολιού από τους David Miles και Bernar­do Bigal­li αντίστοιχα. Ο Het­field ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με hur­dy-gur­dy στο σπίτι του πρώην κιθαρίστα των FAITH NO MORE, Jim Mar­tin και ενθουσιασμένος από το mood που θα προσέδιδε στο τραγούδι, βρήκε τη βασική μελωδία και προσέλαβαν κάποιον επαγγελματία για την ηχογράφηση. Οι στίχοι από την πλευρά ενός καταπονημένου και κατατρεγμένου άστεγου που ζητά μία δεύτερη ευκαιρία προσδίδουν ένα αρκετά έντονο συναίσθημα στην πρωταρχική ιδέα του Het­field για το “Low man’s lyric” με την ηχογράφηση του τραγουδιού να πραγματοποιείται με όργανα μικρής χρηματικής αξίας. Το τραγούδι είχε συχνή παρουσία κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το “Reload” και συγκεκριμένα στο encore όπου οι METALLICA έπαιζαν ένα ακουστικό σετ τριών τραγουδιών μαζί με το “The four horse­men” και “Last caress”. Έκτοτε δεν έχει ξαναπαιχτεί ζωντανά.

8. “Where the wild things are” (6:53) (Het­field / Ulrich / Newsted)

Το μοναδικό συνθετικό cred­it του Jason New­st­ed στο άλμπουμ. Όμορφο ψυχεδελικό τραγούδι, αρκετά ατμοσφαιρικό και διπλά φωνητικά από τον Het­field. O προσωρινός του τίτλος ήταν “Mar­ti­ni”. Προσωπικά στο “Reload” τους προτιμώ προς αυτή την κατεύθυνση παρά στα πιο γρήγορα/heavy τραγούδια μιας και δεν φαίνεται να τους βγαίνει όπως συμβαίνει στο “Load” που ο ήχος είναι λιγάκι πιο ξερός και ο Het­field σε καλύτερη φόρμα. Υπάρχει κι ένα παιδικό βιβλίο του 1964 με τον ίδιο τίτλο του συγγραφέα Mau­rice Sendak ενώ γυρίστηκε και σε ταινία το 2009. Ωραίοι στίχοι από τον Het­field για την αθωότητα των παιδιών που η μοίρα για κάποια από αυτά είναι προκαθορισμένη αλλά πρέπει με κάποιον τρόπο να την ανατρέψουν χωρίς όμως κάποιος να τα έχει προετοιμάσει για τη σκληρότητα που θα συναντήσουν. Τα έχουν ξαναπεί και παλαιότερα αυτά οι METALLICA. Οι πιο εσωστρεφείς και σκοτεινοί στίχοι του Het­field εκείνη την περίοδο. Δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχουν τυπωμένοι στο book­let αλλά ο ίδιος έχει κάνει τατουάζ τον στίχο “All chil­dren touch the sun / Burn fin­gers one by one, by one” στα πλευρά του γιατί και ο ίδιος φαίνεται ήταν ένα από αυτά τα παιδιά…

7. “Slith­er” (5:13) (Het­field / Ulrich / Hammett)

Αρχικός τίτλος “Fish­tank”. Από τα αργόσυρτα τραγούδια του “Reload” με BLACK SABBATH vibes, lead περάσματα από τον Kirk Ham­mett και το μπάσο να «βράζει» από πίσω. Τραγούδι που θα μπορούσε να ήταν στο “Load” με όμορφη ανάπτυξη κατά τη διάρκεια του solo και στίχους για όσους πάνε γυρεύοντας.

6. “The unfor­giv­en II” (6:36) (Het­field / Ulrich / Hammett)

Όλα ξεκίνησαν όταν ο James Het­field έπιασε για πρώτη φορά στα χέρια του μία Tele­cast­er με B‑Bender, ένα σύστημα που επηρεάζει τον τόνο της Β χορδής της κιθάρας τραβώντας την κατά κάποιο τρόπο και συναντούμε κατά κύριο λόγο στην coun­try μουσική προσδίδοντας ένα ελαφρύ τρέμολο. Παίζοντας τις πρώτες συγχορδίες συνειδητοποίησε ότι η μελωδία ήταν γνώριμη παρά το γεγονός πως η φωνητική μελωδία που σιγοτραγουδούσε από πάνω ήταν διαφορετική από την πρώτη εκτέλεση. Ο ίδιος θεώρησε πως θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα νέο τραγούδι και γιατί όχι να αποτελέσει τη συνέχεια του πρώτου “Unfor­giv­en” από το “Metal­li­ca”. Πολύ ωραίο τραγούδι, χωρίς όμως τα Mor­ri­cone vibes του πρώτου, με το κουπλέ να είναι σε ήπιους τόνους και στο ρεφρέν να γίνεται πιο heavy σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, έχοντας μία south­ern αύρα και alter­na­tive χροιά, με τον στίχο “What I’ve felt, what I’ve known” να υπάρχει και στα δύο τραγούδια. Η συγχώρεση αποτελεί ένα ευαίσθητο θέμα για τον Het­field και δεν είναι τυχαίο που στο “Death mag­net­ic” έντεκα χρόνια μετά  το προσέγγισε ξανά με το “Unfor­giv­en III”. Ήταν το δεύτερο sin­gle που κυκλοφόρησε από το “Reload” και στο video εκτός από τον σκηνοθέτη Matt Mahurin που είναι ο ίδιος με το πρώτο, επίσης το αγόρι που πρωταγωνιστεί είναι το ίδιο έξι χρόνια μετά. Το ”The unfor­giv­en II” ήταν υποψήφιο στην κατηγορία Best Rock Video στα VMA και παίχτηκε πρώτη φορά ζωντανά στα Bill­board Music Award στις 8 Δεκεμβρίου 1997 όπου κέρδισαν και το βραβείο στην κατηγορία “Best Hard Rock Artist”. Από τότε ξαναεμφανίστηκε στο set-list το 2015 όπου παίχτηκε άλλες πέντε φορές στην τότε περιοδεία. Στην ακουστική κιθάρα που συνηθίζει να παίζει ο Het­field στις συναυλίες, ο στίχος “Black heart scar­ring dark­er still” βλέπουμε να αναγράφεται πάνω σε αυτήν.

5. “Dev­il’s dance” (5:19) (Het­field / Ulrich)

Το μικρό αδερφάκι του “Sad but true” και  στην ίδια νοητή ευθεία με το “The thing that should not” και “Dream no more”. Αργό, heavy τραγούδι όπου το μπάσο λειτουργεί ως οδηγός. Χαμηλά κουρδίσματα, αίσθηση τζαμαρίσματος, feed­back και ιδρώτας. To πρώτο τραγούδι που παρουσίασαν από το “Reload” οι METALLICA και μάλιστα από το 1995 ενώ παιζόταν και στην περιοδεία για την προώθηση του “Load”.

4. “Fuel” (4:30) (Het­field / Ulrich / Ham­mett)

Τρίτο sin­gle και το τραγούδι από το “Reload” που έχει παιχτεί τις περισσότερες φορές ζωντανά. Εδώ έχουμε ένα ξεσηκωτικό heavy τραγούδι, αρκετά πιασάρικο, φουλ στην αδρεναλίνη, με τον Het­field να φτύνει acapel­la τους στίχους “Gimme fuel, gimme fire / Gimme that which I desire” στην αρχή και τον Kirk Ham­mett σε ένα χαρακτηριστικό solo με εμβόλιμες ZZ-TOP boo­gie rock στιγμές. Ο Het­field μιλάει για τη μεγάλη του αγάπη που δεν είναι άλλη από τα γρήγορα αμάξια όντας ο ίδιος συλλέκτης cus­tom αμαξιών  με τη συλλογή του να παρουσιάζεται μάλιστα και στο βιβλίο του “Reclaimed rust: The four-wheeled cre­ations of James Het­field”. Η demo του μορφή με τίτλο “Fuel for fire” ακουγόταν στους αγώνες αυτοκινήτων της NASCAR από το 2001 έως και το 2004.

3. “Carpe Diem Baby” (6:11) (Het­field / Ulrich / Hammett)

Από τα αγαπημένα του James Het­field και από τα καλύτερα obscure τραγούδια των METALLICA αν μπορούμε να ονομάσουμε κάποια έτσι. Αργό, bluesy, ασφυκτικά συναισθηματικό, με «παχιές» βρώμικες κιθάρες και από τις συνθέσεις που μπορεί να μην ξεχώρισαν όταν ακούσαμε για πρώτη φορά το “Reload” αλλά πλέον όλο και περισσότεροι οπαδοί τους αναφέρονται σε αυτό. Με αρχικό work­ing title “Skimpy”, οι στίχοι του βασίζονται στο ρητό «άδραξε τη μέρα». Ζήσε το παρόν, εκμεταλλεύσου το αγαθό που σου έχει δοθεί και απόλαυσέ το. Έχει παιχτεί μονάχα τέσσερις φορές ζωντανά με την πρώτη να είναι στο εορταστικό τετραήμερο συναυλιών των METALLICA στο San Fran­cis­co για τα τριάντα τους χρόνια το 2011.

2. “Fixxxer” (8:15) (Het­field / Ulrich / Ham­mett)

Επικό κλείσιμο όπως και στην περίπτωση του “The out­law torn” από το “Load”. Φοβερό εισαγωγικό riff, βρωμάει BLACK SABBATH από μακριά κι εδώ ακούμε τους METALLICA όπως ακριβώς τους ταίριαζε την συγκεκριμένη περίοδο. Αυτοαναφορικό εν μέρει τραγούδι για τον Het­field αν δώσουμε βάση στον στίχο “But tell me, can you heal what father’s done? / Or fix this hole in a moth­er’s son?”. Οι METALLICA θέλουν να νιώθουν ελεύθεροι κι εκεί έξω υπήρχε κόσμος που θεωρούσε πως γνώριζε ποιο ήταν το καλό του συγκροτήματος και οι METALLICA έτσι ακριβώς ένιωθαν την περίοδο των “Load” / “Reload”. O στίχος “Cut this rope and let us run” μιλάει από μόνος του. To μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, σου δίνει την αίσθηση πως οι Het­field / Ulrich / Ham­met / New­st­ed βρίσκονται στον ίδιο χώρο κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον, χτίζοντας το τραγούδι riff-by-riff, δίνοντας έναν πιο evil τόνο, με τα slide του Ham­mett να ηχούν ως mantra και τον Het­field να νιώθει σαν μια voodoo κούκλα όπου κάθε καρφίτσα σου υπενθυμίζει πως μπορεί να σου συμβεί το οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή. Έχει παιχτεί μονάχα μία φορά ζωντανά κι αυτή 24 χρόνια μετά από την επίσημη κυκλοφορία του και συγκεκριμένα στις 17 Δεκεμβρίου του 2021, την πρώτη μέρα από τις δύο συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν στο Chase Cen­ter του San Fran­cis­co στα πλαίσια του εορτασμού για τα σαράντα χρόνια από την ίδρυση των METALLICA.

1. “The mem­o­ry remains” (4:39) (Het­field / Ulrich)

Το πρώτο sin­gle του “Reload”. Ξεκινάει κατευθείαν με τον Het­field να παίζει μόνος του το ρεφρέν και να διακόπτεται απότομα για να ακουλουθήσει ένα στιβαρό sab­bath-ικό riff. Αρκετά διαφορετικό σε δομή και τεχνοτροπία απ΄ ότι μας είχαν συνηθίσει αλλά το άλμπουμ είναι γεμάτο από τέτοιες στιγμές, κάποιες πετυχημένες κάποιες άλλες λιγότερο. Εδώ συναντάμε για πρώτη φορά κάποιον άλλον καλλιτέχνη να συμμετέχει σε δίσκο τους και αυτή δεν άλλη από την Αγγλίδα τραγουδίστρια και ηθοποιό, Mar­i­anne Faith­full. Κατά την ακρόαση του τραγουδιού στο στούντιο, το συγκρότημα ένιωθε πως θα ταίριαζε μια γυναικεία φωνή και ο Bob Rock την πρότεινε στους METALLICA. Κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής τους περιοδείας, οι Het­field και Ulrich πέταξαν μέχρι το Δουβλίνο, συναντήθηκαν όλοι μαζί και μετά από μερικά μπουκάλια κρασί, η Faith­full άναψε το τσιγάρο της και τραγούδησε τα μέρη της. Αρχικά όταν της τηλεφώνησε ο Ulrich δεν πίστευε πως της είχε πρότεινε σοβαρά να συνεργαστούν μέχρι που συναντήθηκαν στο αμάξι για να πάνε στο στούντιο. Μάλιστα ένα βράδυ είχαν βγει όλοι μαζί σε ένα εστιατόριο και η Faith­full είχε φέρει μαζί της την Ani­ta Pal­len­berg, γνωστή ως μούσα των ROLLING STONES και πρώην σύντροφο του Kei­th Richards και πέρασαν το βράδυ ακούγοντας ιστορίες από το παρελθόν από τις δύο αυτές κυρίες. Επηρεασμένοι από την ταινία “Sun­set Boule­vard” (1950) του Bil­ly Wilder και τη ζωή μιας πρώην σταρ του βωβού κινηματογράφου που ζει στο δικό της φανταστικό κόσμο κάνοντας όνειρα για τη θριαμβευτική της επιστροφή, η μπαρουτοκαπνισμένη και εύθραυστη την ίδια στιγμή  φωνή της Mar­i­anne Faith­full, με όλη την ιστορία που κρύβει και το έντονο παρελθόν της όπως η σχέση της με τον Mick Jag­ger και οι καταχρήσεις πίσω στα 70s δεν μπορούσε να μην πείσει με την ερμηνεία της και να ταιριάξει γάντι στο “Mem­o­ry remains”. Η μελωδία που τραγουδάει με τον Ham­mett να σιγοντάρει με τα κιθαριστικά εφέ είναι κολλητική και δεν είναι τυχαίο πως στα live ο κόσμος την τραγουδάει για ώρα αφού έχει τελειώσει το τραγούδι. Η φράση που λέει η Faith­full στο τέλος, “Say yes, at least say hel­lo” προέρχεται από ατάκα της Mar­i­lyn Mon­roe στην ταινία “The mis­fits” (1961) σε σκηνοθεσία του John Hus­ton που ήταν και η τελευταία της παρουσία στον κινηματογράφο πριν πεθάνει. Στο video που γυρίστηκε συμμετέχει και η Mar­i­ane Faith­full, με τον James Het­field να φοράει μαύρα γυαλιά επειδή κράταγε τα μάτια του κλειστά λόγω του περιστρεφόμενου σετ και ήθελε να αποφύγει τη ναυτία.

Κώστας Αλατάς