OVERKILL – “The years of decay” – Worst to best

Ζόρικα τα πράγματα εδώ. Βλέπετε, δεν μιλάμε μόνο για μια από τις πιο αγαπημένες μου thrash μπάντες, τους φοβερούς και τρομερούς OVERKILL, αλλά και για το άλμπουμ που μάλλον έχω ακούσει περισσότερο από όλη τη δισκογραφία τους και αναφέρομαι στο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ τέταρτο δίσκο τους “The years of decay” που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1989. Δεν θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι το “The years of decay” παραμένει μέχρι και σήμερα το πιο φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο άλμπουμ των OVERKILL, καθώς συνδυάζει την τραχύτητα του “Under the influ­ence” μπολιασμένη με μια πιο “επική”, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ατμόσφαιρα. Τρομερά ποικιλόμορφος δίσκος, που κυκλοφόρησε μόλις έναν χρόνο μετά από το “Under the influ­ence” αποδεικνύοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι η μπάντα εκείνη την εποχή κυριολεκτικά ξεχείλιζε από έμπνευση. Όλα τα τραγούδια είναι καταπληκτικά και η αξιολόγηση γίνεται καθαρά για τυπικούς λόγους . Με άλλα λόγια, σε όποια σειρά και να τα βάλετε, εγώ δεν θα διαφωνήσω! Πάμε όμως να ξεκινήσουμε το…

The “The years of decay” countdown

9. “Noth­ing to die for” (4.22)

Πονάει η ψυχή μου που βάζω αυτήν την κομματάρα στην τελευταία θέση αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία. Πολύ δυναμικό up tem­po τραγούδι που παραπέμπει άμεσα στον ήχο του “Under the influ­ence”. Ίσως το πιο απλό από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου στη δομή του, με έξυπνο riff και δυνατό ρεφραίν. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το “Noth­ing to die for” είναι το μοναδικό τραγούδι του δίσκου που δεν έχει παιχτεί ποτέ ζωντανά.

TAKE ME THERE, I DON’T CARE WHERE

8. “Birth of ten­sion” (5.03)

Άλλη μια κομματάρα που θα μπορούσε να βρίσκεται και ψηλότερα στη λίστα. Κατά βάση mid tem­po τραγούδι, με ξέσπασμα στο break και στο solo του Gustafson, το “Birth of ten­sion” μου θυμίζει αρκετά ηχητικά το “Fab­u­lous dis­as­ter” των EXODUS. Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει στο μπάσο του D.D. Verni που τσακίζει κόκαλα!

LOUD ENOUGH TO COVER THE SMELL OF DEATH

7. “Who tends the fire” (8.09)

Ξεκάθαρα οι OVERKILL άκουγαν πολύ BLACK SABBATH εκείνη την εποχή και αυτό φαίνεται στα βαριά, επικά τραγούδια του δίσκου. Ένα από αυτά είναι και το “Who tends the fire”. Δυσοίωνο, σκοτεινό τραγούδι, ανεβάζει ρυθμούς στα μισά του με ένα σχεδόν rock n’roll riff και κλείσει με ένα εντυπωσιακό ξέσπασμα. Συναρπαστικό κομμάτι έξυπνα τοποθετημένο λίγο πριν το τέλος, προετοιμάζει ιδανικά το έδαφος για το εντυπωσιακό κλείσιμο του δίσκου με τις δύο κομματάρες που το ακολουθούν.

STILL THE FIRE BURNING BRIGHT

6. “Time to kill” (6.16)

Το τραγούδι που ανοίγει αυτή τη δισκάρα, και τι άνοιγμα είναι αυτό! Επιβλητική, επική εισαγωγή που θυμίζει εποχές “Tak­ing over”, μέχρι να μπει η κραυγή του Blitz και να δώσει το σύνθημα της επίθεσης. Φοβερό τραγούδι που ενώ ακούγεται σαν ένα κράμα μεταξύ “Tak­ing over” και “Under the influ­ence” , δίνει στον ακροατή να καταλάβει ότι κάτι πιο “ψαγμένο” κρύβεται εδώ. Ο ήχος της κιθάρας του Gustafson σκοτώνει, όπως και σε όλο τον δίσκο άλλωστε, απλά επειδή είναι το πρώτο τραγούδι του δίσκου, σε κάνει να αδημονείς για την συνέχεια. Ιδανικό ξεκίνημα!

YES I THINK IT’S TIME TO KILL

5. “I hate” (3.46)

Πολύ το αγαπάω αυτό το τραγούδι! Το “I hate” είναι ίσως το πιο τσαμπουκαλεμένο κομμάτι του άλμπουμ, ένα οργισμένο μανιφέστο μίσους και οργής. Φανταστικό riff από τον Gustafson, και ο Blitz να φτύνει κυριολεκτικά τους στίχους. Τραγούδι με κολασμένη ενέργεια και δύναμη, ξεκάθαρα προορισμένο να δημιουργεί μακελειό όποτε ακούγεται. Όλεθρος.

PLANET’S NOT BIG ENOUGH FOR ME AND YOU

4. “E.vil N.ever D.ies” (5.47)

… ή αλλιώς “Overkill IV”. Ο επίλογος του άλμπουμ είναι μια φανταστική thrash σύνθεση πατώντας γερά στα χνάρια των τριών προηγούμενων “Overkill” τραγουδιών αποτελώντας την ιδανική φυσική τους συνέχεια. Το mid tem­po break δίνει ρέστα, ειδικά στο σημείο όπου αρχίζει ξανά να ανεβάζει ταχύτητες. Κομματάρα που κλείνει με τον πιο εμφατικό τρόπο το άλμπουμ.

DON’T YOU KNOW….

3. “Play­ing with spiders/ Skul­lkrush­er” (10.15)

Εδώ είμαστε! Το πιο ογκώδες και βαρύ τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ οι OVERKILL . Αργόσυρτη καρα ΝΤΟΥΜ κομματάρα που ισοπεδώνει σαν οδοστρωτήρας ό,τι συναντά στο πέρασμα του. Φοβερό το break στα μισά του τραγουδιού όπου οι ταχύτητες ανεβαίνουν χωρίς να χάνεται η βαρύτητα του ούτε στο ελάχιστο. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι το μεγαλύτερο τραγούδι σε διάρκεια των OVERKILL μέχρι και σήμερα.

YOU’ RE KRUSHED

2. “Elim­i­na­tion” (4.35)

Ακόμα θυμάμαι το σοκ που ένοιωσα πιτσιρικάς όταν είδα στο MTV το βίντεο κλιπ του “Elim­i­na­tion” που με έκανε να τρέξω την αμέσως επόμενη μέρα στο δισκοπωλείο! Από τα πιο γνωστά τραγούδια των OVERKILL, ορμητικό και επιθετικό, επηρεασμένο σαφέστατα από το “Mas­ter of pup­pets” των METALLICA (διάολε, μέχρι και στο βίντεο κλιπ ο Gustafson είναι ίδιος ο Het­field!) όμως αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία του συγκεκριμένου τραγουδιού. Ύμνος που θα μπορούσα να ακούω κάθε μέρα, όλη μέρα.

ELIMINATE, ELIMINATE!

1. “The years of decay” (8.00)

Αν και μέχρι στιγμής η λίστα μου αναλώθηκε σε συνεχείς διορθώσεις προσπαθώντας να βάλω τα τραγούδια του δίσκου σε μία σειρά, για την πρώτη θέση δεν είχα καμία αμφιβολία. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου είναι ένα ασύλληπτο οκτάλεπτο ΕΠΟΣ που ξεκινά σαν μπαλάντα και εξελίσσεται κλιμακωτά ανεβάζοντας σταδιακά τους σφυγμούς. Σκοτεινή, υποβλητική σύνθεση με πολύ συναισθηματική ερμηνεία από τον Blitz, ενώ το επικό του κλείσιμο προκαλεί ανατριχίλες. Από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι OVERKILL.

WIN OR LOSE, THIS IS WHAT I CHOOSE

Και κάπως έτσι τελειώνει η αξιολόγηση του “The years of decay”. Ενός δίσκου που, όχι άδικα, θεωρείται από τους καλύτερους, και για πολλούς ο καλύτερος, των OVERKILL. Ενός δίσκου που φημολογείται ότι επηρέασε τον αείμνηστο Dime­bag Dar­rell καθώς εντυπωσιάστηκε τόσο από τον ήχο της κιθάρας του Gustafson και την παραγωγή του Ter­ry Date που αποφάσισε να προσεγγίσει τον έμπειρο παραγωγό για να αναλάβει να δώσει τον ανάλογο όγκο στο “Cow­boys from hell” των PANTERA. Ενός δίσκου που έδωσε στα αλάνια από το New Jer­sey την καθολική αποδοχή από τον μεταλλικό κόσμο. Είναι όμως και ο δίσκος που έκλεισε ένα τεράστιο κεφάλαιο για τους OVERKILL καθώς, λίγους μόλις μήνες μετά την κυκλοφορία του, ο κιθαρίστας Bob­by Gustafson τέθηκε εκτός μπάντας.

Ακόμη και τώρα, το “The years of decay” ακούγεται το ίδιο απολαυστικά όπως και το 1989 που κυκλοφόρησε. Δίσκος δεκάρι ακατέβατο, όπως είναι άλλωστε τα πέντε πρώτα άλμπουμ των OVERKILL.

ΕΠΟΣ!

Θοδωρής Κλώνης