OZZY OSBOURNE – “Patient number 9” (Epic/Sony) (ομαδική κριτική)

O Mad­man, ο Dou­ble O ή όπως αλλιώς συνηθίζουμε να αποκαλούμε τον Ozzy Osbourne, μόλις κυκλοφόρησε το 13^ο άλμπουμ της σόλο καριέρας του, με τίτλο “Patient num­ber 9” και οι συντάκτες του Rock Hard κινητοποιήθηκαν, γράφοντας την άποψή τους για το δίσκο.

Ξεκινάμε από τα αυτονόητα. Όταν βγάζει νέο δίσκο ο Ozzy Osbourne, από μόνο του είναι ένα γεγονός που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ναι, ξέρω, το under­ground συγκρότημα από τη Ζανζιβάρη, που κατέβασα από tor­rent και παίζουν avant garde, synth rock, με prog black αναφορές, είναι πολύ καλύτερο (και δεν το ξέρει κανείς άλλος, ούτε πιθανώς να το μάθει), αλλά, διάολε, βγάζει δίσκο ο Ozzy Osbourne και οφείλουμε να δείχνουμε τον δέοντα σεβασμό. Όχι να μας αρέσει απαραίτητα, αλλά από τις εξυπνάδες που έχω διαβάσει, νομίζει κανείς ότι βγάζει δίσκο κανένα γκρουπ για το Γ’ Τοπικό…

Τέλος πάντων, στο δια ταύτα, το “Patient num­ber 9”, για εμένα, είναι περίπου στα ίδια επίπεδα με το “Ordi­nary man”, παρά τις εμφανείς διαφορές που έχει. Είναι δεδομένο, ότι τα δύο άλμπουμ ηχογραφήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, οπότε από μόνο του είναι ένα γεγονός που φανερώνει τις ηχητικές ομοιότητες. Όμως, έχει γίνει ένα πολύ έξυπνο «μοίρασμα», ώστε το “Patient num­ber 9”, να δείχνει την πιο rock, την πιο BLACK SABBATH, θα έλεγα καλύτερα, πλευρά του Ozzy.

Δεν είναι τυχαίο (και συγκλονιστικό ταυτόχρονα), ότι στο “No escape from now” και στο “Degra­da­tion rules” παίζει κιθάρα ο Tony Iom­mi, σε μία –ίσως- τελευταία συνεργασία που θυμίζει τις στιγμές του “13”. Οι συμμετοχές των θρύλων Jeff Beck και Eric Clap­ton, συνδράμουν ακόμα περισσότερο στη rock χροιά του δίσκου, με όλα τα ανωτέρω τραγούδια να είναι τουλάχιστον αξιόλογα αν όχι πολύ καλά.

Τα παιξίματα στο μπάσο έχουν ανατεθεί –εκτός των άλλων- στον Rob Tru­jil­lo και τον Duff McK­a­gan, ενώ τα ντραμς έχουν παιχτεί από τον μακαρίτη Tay­lor Hawkins και τον Chad Smith. Μην ψάχνετε. Αψεγάδιαστα. Εκεί όμως που μου κάνει κλικ ο δίσκος, περισσότερο, είναι στα τραγούδια που παίζει κιθάρα ο Zakk Wylde, τέσσερα στον αριθμό, που συνδυάζουν τη σόλο καριέρα του Ozzy (“Mr. Dark­ness”) και τους BLACK SABBATH (“Evil shuf­fle”), ενώ απόλαυσα αρκούντως το “Dead and gone” που έχει ένα vibe “Shot in the dark” (χωρίς να είναι φυσικά τόσο καλό).

Αν μιλήσουμε ρεαλιστικά, έχω ακούσει φέτος πολλούς καλύτερους δίσκους, δεδομένα. Αλήθεια όμως, περίμενε κανείς ότι το “Patient num­ber 9” θα ήταν τόσο καλός δίσκος; Ένας δίσκος με τόσο καλά παιξίματα και συνθέσεις που σου μένουν, ασχέτως αν θα γράψουν ιστορία (not), δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Ιδιαίτερα όταν είναι από τον Ozzy Osbourne που μαζί του ποτέ, κανείς, δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την επόμενη κίνησή του. Μας διέψευσε πριν δύο χρόνια κι έβγαλε κι άλλο δίσκο. Παρά την επιδείνωση της υγείας τους, βάζετε στοίχημα ότι αυτό θα είναι το τελευταίο άλμπουμ της μυθικής του καριέρας; Εγώ, ποτέ δεν στοιχηματίζω ενάντια στον Mad­man πάντως. Αν, όντως, όμως είναι το τελευταίο άλμπουμ της καριέρας του, τότε την κλείνει με στυλ και όπως του αξίζει στα 74 του χρόνια.

8 / 10
Σάκης Φράγκος

Η αλήθεια είναι ότι ο Οzzy είναι από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες και το προηγούμενό του album “Ordi­nary man” με είχε ικανοποιήσει απόλυτα μετά από μια μεγάλη περίοδο που δισκογραφικά είχε κάνει “κοιλιά”.

H συνέχεια έρχεται μετά από δυόμιση χρόνια, με το “Patient num­ber 9”, έναν δίσκο που συνεχίζει από εκεί που έμεινε ο προκάτοχός του. Από που να ξεκινήσει κανείς.

Από τις συμμετοχές σε δυο κομμάτια του θρυλικού Jeff Beck ή με την συμμετοχή του άλλου θρύλου της κιθάρας (Eric Clap­ton) σε ένα κομμάτι. Επίσης δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει την συμμετοχή του Tony Iom­mi σε δυο κομμάτια και σαν να μην έφταναν όλοι οι παραπάνω στον δίσκο συμμετέχουν τρομερά ονόματα των τελευταίων χρόνων όπως οι Ζakk Wylde, Mike McCready, Dave Navar­ro, Josh Homme, Robert Tru­jil­lo, Duff McK­a­gan, Chris Chaney, Chad Smith, Tay­lor Hawkins (RIP).

Δεν ξέρω για εσάς, εμένα τα παραπάνω ονόματα και μόνο θα με έκαναν να αγοράσω τον δίσκο ακόμα και αν ο δίσκος δεν ήταν καλός. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ καλό δίσκο και το σίγουρο είναι ότι παρόλη την εικόνα που έχουμε σχηματίσει για τον Οzzy από τις φωτογραφίες και από αυτά που διαβάζουμε κατά καιρούς, εδώ ακούμε έναν τύπο που όχι μόνο δεν ακούγεται “ετοιμοθάνατος” αλλά το ακριβώς αντίθετο. Τραγουδά με τόσο πάθος και ζωντάνια εξανεμίζοντας κάθε εικόνα που τυχόν (άθελά σου είναι η αλήθεια) έχεις στο μυαλό σου γι’ αυτόν και την κατάσταση της υγείας του καθώς ακούς τα νέα του τραγούδια. Κι όμως. 

Aς έρθουμε όμως στο προκείμενο που δεν είναι άλλο από τα κομμάτια του υπάρχουν στο “Patient num­ber 9”. O πιο αξιοσημείωτος καλεσμένος του Ozzy δεν είναι άλλος από τον Jeff Beck. Ο Ozzy αναφέρει ότι είναι τιμή ένας τέτοιος μουσικός να συμμετέχει στον δίσκο οπότε καταλαβαίνεται τι σημαίνει για τον ίδιο αυτή η συμμετοχή. O θρυλικός κιθαρίστας συμμετέχει στο ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο και στο “A thou­sand shades”. To πρώτο βγήκε και σαν sin­gle και είναι από τα πιο χαρακτηριστικά και καλύτερα κομμάτια του δίσκου ενώ το δεύτερο είναι μπαλάντα στο γνωστό ύφος του Ozzy με πολύ χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα solos από τον Βρετανό κιθαρίστα.

Ο Τοny Iom­mi συμμετέχει και αυτός σε δύο κομμάτια, το πρώτο το “Degra­da­tion rules” που αποτελεί το δεύτερο κομμάτι που κυκλοφόρησε και εδώ δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε για άλλη μια φορά τον μεγαλύτερο και πιο σπουδαίο riff mas­ter του heavy met­al να χαρακτηρίζει με την σφραγίδα του το κομμάτι, Στα συν η φυσαρμόνικα που μας πάει πίσω στις πρώιμες SABBATH εποχές. “Νo escape from now” λέγεται το επόμενο κομμάτι που συμμετέχει ο Iom­mi το οποίο ξεκινά με μια αύρα “Plan­et car­a­van”, πολύ καλό heavy mid tem­po κομμάτι που εξελίσσεται σε ένα πολύ groovy κομμάτι που θυμίζει αρκετά BLACK SABBATH  σε σημεία. Εξαιρετικό και αυτό!

O άλλος επίτιμος καλεσμένος, ο θρύλος Eric Clap­ton συμμετέχει στο “One of those days” ένα κομμάτι που θα έλεγα ότι αποτελεί το πιο catchy κομμάτια του δίσκου όπου τα “γλυκά” ρoκάδικα solos του gui­tar God, Eric Clap­ton, και το rhythm sec­tion   μας πάνε πίσω στις CREAM ημέρες του, εποχές που ξεκίνησε ο σκληρός heavy rock ήχος να σχηματίζεται. Άλλο ένα εξαιρετικό κομμάτι.

Βεβαίως η συμμετοχή του Ζakk Wylde δεν μπορεί να  περάσει απαρατήρητη και στα τέσσερα κομμάτια που συμμετέχει δίνει ρέστα ο άνθρωπος. Tο εξαιρετικό “Mr. Dark­ness” νομίζω θα αγαπηθεί πολύ, το “Noth­ing feels right” φυσικά που κυκλοφόρησε σαν τρίτο sin­gle και το τέρμα SABBATH “Evil Shuf­fle” ξεχωρίζουν.

Το “Immor­tal” με τον Mike McCready (PEARL JAM) είναι και αυτό ένα από αυτά που ξεχωρίζουν και φέρνει μια ΖΕPPELIN αύρα  ενώ το “God only knows” με τον Dave Navar­ro (JANE’S ADDICTION)  είναι μια “τυπική” μπαλάντα στο γνωστό ύφος.

Εν κατακλείδι εδώ έχουμε για άλλη μια φορά έναν πολύ καλό Οzzy δίσκο με πολύ ωραία και δουλεμένα κομμάτια σε όλους τους τομείς. Η παραγωγή του Andrew Watt για άλλη μια φορά είναι σύγχρονή, υποδειγματική και αποτελεσματική.

Αν αυτός αποδειχθεί να είναι ο  τελευταίος δίσκος του Μad­man (προσωπικά εύχομαι όχι πάντως), δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τέλος για αυτή την μεγαλειώδη πραγματικά πορεία και καριέρα!

8 / 10

Γιάννης Παπαευθυμίου

Δύο χρόνια μετά το “Ordi­nary man”, ο Ozzy επανέρχεται δισκογραφικά με νέο άλμπουμ. Δε νομίζω να περίμενε κανείς μια τόσο γρήγορη επιστροφή, όταν μάλιστα έχουν μεσολαβήσει μια πανδημία καθώς και πολλά προσωπικά προβλήματα, όσον αφορά τον ίδιον τον καλλιτέχνη. Τον προκάτοχο του “Patient Num­ber 9”, τον βρήκα πάρα πολύ κακό. Αβυσσαλέα κακό και ντροπιαστικό, για έναν καλλιτέχνη του μεγέθους του Ozzy. Και τα άσχημα συναισθήματα γίνονταν χειρότερα, όταν διάβαζα στίχους όπως “don’t for­get me as the colours fade, when the lights go down it’s just an emp­ty stage” και σκεπτόμουν, λογικά πιστεύω, πως εκείνο ήταν το άλμπουμ που «έκλεινε» μια τεράστια δισκογραφική πορεία. Όχι, δεν ήταν τρόπος αυτός να κλείσει μια τέτοια καριέρα. Όταν λοιπόν έφτασε στα χέρια μας το “Patient Num­ber 9”, σχεδόν παρακάλεσα να είναι αρκετά καλύτερο, όχι μόνο για το όνομα του Ozzy, αλλά και για το δικό μου καλό, για να μην περάσω άλλο ένα ίδιο μαρτύριο.

Ευτυχώς, τα παρακάλια μου, έπιασαν τόπο. Μη φανταστείς πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιο αριστούργημα, έτσι; Αλλά, αν μη τι άλλο, δε ρεζιλεύεται ένα τόσο μεγάλο όνομα, σαν αυτό του Ozzy και υπάρχει ένα γενικότερο αξιολογότατο επίπεδο, από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Στη νέα του δισκογραφική του δουλειά, ο Mad­man συνεργάζεται πάλι με τον παραγωγό Andrew Watt και έχει στο πλάι του τους Tony Iom­mi (για πρώτη φορά), Zakk Wylde, Jeff Beck, Eric Clap­ton και Mike McCready στις κιθάρες, Robert Tru­jil­lo, Duff McK­a­gan και Chris Chaney στο μπάσο, καθώς και τον Chad Smith και τον μακαρίτη πια Tay­lor Hawkins στα τύμπανα. To ύφος στο “Patient Num­ber 9” είναι πολύ περισσότερο rock παρά met­al, κάτι που προσωπικά δε με βρίσκει καθόλου αντίθετο. Οι τεράστιοι σε αξία και ιστορία προσκεκλημένοι αποδίδουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, δηλαδή εξαίσια, οι συνθέσεις είναι πολύ καλύτερες από εκείνες του “Ordi­nary man” κι εγώ, ένας άνθρωπος που είχε πολλά χρόνια, μη σου πω από το “Down to Earth”, να ξεχωρίσει κομμάτι από Ozzy δίσκο, να βρίσκει κάποια που να τα ακούει ευχάριστα και δεύτερη και τρίτη φορά). Για τις ερμηνείες του ιδίου του Ozzy δεν υπάρχει λόγος να μιλήσουμε, καθώς ξέρουμε πολύ καλά πόσο μπορεί να τραγουδήσει και υπό ποιες συνθήκες και καταστάσεις. Οπότε, οι οπαδοί που απλά θέλουν να ακούν τη χροιά του να βγαίνει υπό τον οποιονδήποτε τρόπο, θα ενθουσιαστούν, την ώρα που οι υπόλοιποι θα έχουν πολλά «πατήματα» ώστε να μιλήσουν για «ψέματα» και «κοροϊδίες». Και ο νοών, νοείτο.

Δε θα σταθώ σε δηλώσεις όπως «επιστρέφω στην Αγγλία για να πεθάνω στην πατρίδα μου», επομένως δε θα παρασυρθώ από συναισθηματισμούς. Άλλωστε, ο ίδιος ο Ozzy, δεν τους χρειάζεται. Καθαρά «κλινικά» λοιπόν, το “Patient Num­ber 9” είναι ένα καθόλα αξιόλογο άλμπουμ, για μένα αποτελεί έκπληξη και αν είναι όντως το μεγάλο καλλιτεχνικό finale μιας από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητες της μουσικής, τότε χαλάλι. Μπέσα τώρα, δεν περίμενα να βάλω πάνω από τη βάση σε album του Ozzy εν έτει 2022. Πιθανότατα να παίρνει και μισό πόντο extra, ας τον βάλουν οι «βαμμένοι», τι στο καλό τους έχουμε;

7 / 10

Δημήτρης Τσέλλος

Τι άραγε μπορεί να γράψει κανείς για τον αειθαλή, εκ των πατέρων του Heavy Met­al, Ozzy Osbourne; Τι μπορεί να γράψει για το γεγονός ότι παρά τα 73 χρόνια του και τα πολλά προβλήματα υγείας τα οποία τον ταλαιπώρησαν σημαντικά τα τελευταία χρόνια, ο ίδιος συνεχίζει ακάθεκτος να στιχουργεί, να συνθέτει, να τραγουδά, να προγραμματίζει περιοδείες (ανεξαρτήτως αποτελέσματος) και να επιμένει να κυκλοφορεί δίσκους, μη έχοντας να αποδείξει πια τίποτα και σε κανέναν, αλλά απλά υπηρετώντας και προσφέροντας στους φίλους της μουσικής αυτό που πάντα προσέφερε, κομμάτια της ψυχής του γραμμένα σε ένα πεντάγραμμο; Προφανώς όχι και πολλά πράγματα και σίγουρα μάλλον τίποτα το οποίο δεν έχει ήδη ειπωθεί για τον Πρίγκιπα του Σκότους, τον Mad­man, την φωνή των BLACK SABBATH, μία από τις σημαντικότερες και πλέον αγαπημένες μορφές του σκληρού ήχου.

Το 2020, ο Ozzy κυκλοφόρησε το “Ordi­nary man”. Ένα άλμπουμ που για πολύ κόσμο μάλλον σηματοδοτούσε την πτώση της (δισκογραφικής τουλάχιστον) αυλαίας για τον Πρίγκιπα. Ένα άλμπουμ βαθιά συναισθηματικό και δεδομένης της βεβαρυμμένης υγείας του, οι σκέψεις του κόσμου περί τελευταίου άλμπουμ, είχαν μία βάση. Το 2022, ο μέγας Ozzy, διαψεύδοντας οποιεσδήποτε Κασσάνδρες, είναι και πάλι εδώ, με την δέκατη τρίτη προσωπική του κυκλοφορία, το άρτι αφιχθέν “Patient num­ber 9”. Εξίσου συναισθηματικό με τον προκάτοχό του και πολύ κοντά του συνθετικά, το άλμπουμ ανοίγει και πάλι το μυαλό του Mad­man, αφήνοντας τον ακροατή να ρίξει μία ματιά στην άβυσσο που κυριαρχεί εκεί μέσα.

Η λίστα των καλεσμένων μουσικών, τεράστια (όπως και στο “Ordi­nary man”) και πραγματικά σπουδαία. Από το άλμπουμ παρελαύνουν, ο Tony Iom­mi, ο Jeff Beck, ο Mike McCready ο Zakk Wylde και ο Eric Clap­ton στις κιθάρες, ο Robert Tru­jil­lo  στο μπάσο, ο Chad Smith και ο προσφάτως αποβιώσας Tay­lor Hawkins στα τύμπανα. Ονόματα τεράστια και βαριά με μία ιστορία ασήκωτη πάνω στον καθένα από αυτούς. Πέραν από τον ίδιο τον δημιουργό, οι συμμετέχοντες και μόνο, θα αποτελούσαν (και αποτελούν) σοβαρό κίνητρο για οποιονδήποτε ακροατή να δώσει μία ευκαιρία στην καινούργια δισκογραφική απόπειρα του Ozzy. Τι θα ακούσει; Τίποτα καινούργιο που δεν έχει ακούσει ξανά, άλλωστε, ο Ozzy τα διαπιστευτήρια του τα έχει καταθέσει εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Γιατί πρέπει να το ακούσει; Μα γιατί πολύ απλά, δεν χορταίνεται ο Mad­man, όσα χρόνια και όσα άλμπουμ και να περάσουν. Ο γράφων δεν θα ξεχωρίσει τραγούδια, ούτε θα καταθέσει βαθμολογία. Κατά τη γνώμη του ο Ozzy είναι πολύ υπεράνω αυτού. Όλο το άλμπουμ είναι ακόμα ένα ταξίδι, μία κατάθεση ψυχής από έναν τόσο μεγάλο, τόσο σπουδαίο καλλιτέχνη που είναι τιμή μας να μπορούμε ακόμα (και για πόσο ακόμα άραγε;) να ακούμε τις δημιουργίες του, χωρίς να υπάρχει λόγος να τις συγκρίνουμε με κανένα παρελθόν του. Απλά απολαύστε τον για ακόμα μία φορά.

“I’ll nev­er die, because I’m immortal”/10

Φανούρης Εξηνταβελόνης

Υ.Γ. ο στίχος είναι από το δεύτερο τραγούδι του άλμπουμ “Immor­tal”. Και σίγουρα ο Ozzy είναι και θα είναι αθάνατος. Όπως όλοι οι μεγάλοι άλλωστε.

Κι όμως…. φτάσαμε αισίως (;) στο 13^ο άλμπουμ του OZZY OSBOURNE που περιλαμβάνει φυσικά 13 (καθόλου τυχαίο) τραγούδια και με όσα του έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια οι προσδοκίες μου για το νέο δίσκο ήταν μηδενικές, παρά τις πολλές και ενδιαφέρουσες συμμετοχές που είχαν ανακοινωθεί. Χωρίς να θέλω να κουράσω με απαρίθμηση των guests, αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι στον δίσκο συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι Tony Iom­mi, Zakk Wylde, Jeff Beck, Eric Clap­ton, Mike McCready και Dave Navarro.

Ο δίσκος ξεκινά με το ομώνυμο track που θα χαρακτήριζα το πιο τυποποιημένο από τα υπόλοιπα τραγούδια. Κομμένο και ραμμένο να ακούγεται εύκολα και να πάρει air­play δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, πέρα από το ενδιαφέρον gui­tar solo. Συνέχεια με το “Immor­tal” που δεν καταλαβαίνω γιατί μπήκε τόσο μπροστά στο δίσκο μιας και περιλαμβάνει ένα gener­ic riff και γενικότερα βαρετές ιδέες που δεν βρίσκω λόγο να τις ακούσουμε δεύτερη φορά. Τα πράγματα καλυτερεύουν αμέσως στο “Parasite”-δεν είναι τυχαίο ότι συμμετέχει ο Zakk Wylde- που ξεκινά με κλασική μελωδική φωνητική γραμμή Ozzy, μεσαίες ταχύτητες και ωραίο riff, ενώ σε σημεία οι ταχύτητες ανεβαίνουν και το κομμάτι απογειώνεται με κορύφωση στο φοβερό solo. Επίσης τόσο σε αυτό όσο και στο επόμενο “No Escape from Now” (με guest τον εμβληματικό BLACK SABBATH band­mate Tony Iom­mi) εμφανίζονται επιτέλους στοιχεία προσωπικότητας στα drums, ενώ οι κιθαριστικές ιδέες είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε σε μια από τις κορυφές του δίσκου, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από το αμέσως επόμενο “One of Those Days” (με guest τον Eric Clap­ton) το οποίο αν και πιο απλοϊκή σύνθεση αποπνέει ποιότητα και αποτελεί μια από τις καλές στιγμές του δίσκου. Συνέχεια με το τίμιο “A Thou­sand Shades”, αλλά το “Mr. Dark­ness” που ακολουθεί (πάλι με Zakk Wylde) κλέβει την παράσταση. Δυνατό heavy rock με rock n’ roll σημεία, αλλαγές και γκάζια, εξαιρετικές κιθάρες, τι να ζητήσεις παραπάνω από δίσκο του Ozzy του 2022; Και εκεί που το λες αυτό, λίγο μετά έρχεται ως απάντηση το “Evil Shuf­fle” με το αργόσυρτο ξεκίνημα με την χαρακτηριστική φωνή του Ozzy στην αρχή, ωραιότατο ρεφρέν και ένα φοβερό ατμοσφαιρικό SAB­BATH-ικό γύρισμα. Το συγκεκριμένο άσμα βάζει υποψηφιότητα για ύμνος.

Ο Tony Iom­mi επανέρχεται στο “Degra­da­tion rules” που και har­mon­i­ca έχει, και ωραία σολάρα έχει, και grow­er είναι. Και ενώ ο δίσκος είχε πάρει αρκετά old school κατεύθυνση έρχεται το goth­ic ξεκίνημα του “Dead and Gone” να μας επαναφέρει σε πιο μοντέρνες φόρμες.  Επίλογος με το “God Only Knows”, σύνθεση που της δίνει πόντους η παιχνιδιάρικη φωνή του Ozzy, και το “Dark­side Blues” που μόνο ως out­ro μπορώ να το δεχτώ, αχρείαστο γενικά στη ροή του άλμπουμ, υπάρχει απλά για να έχουμε το mar­ket­ing trick «13^ος δίσκος — 13 τραγούδια».  Τι ακούσαμε λοιπόν στο “Patient Num­ber 9”;  Έναν αρκετά καλό δίσκο, που ίσως μου άρεσε ακόμη περισσότερο επειδή όπως προανέφερα είχα μηδενικές προσδοκίες εξαρχής. Πέρα από το αυτονόητο ότι είναι ωραίο να βλέπεις στο ημερολόγιο να γράφει 2022 και να έχουμε «νέο δίσκο OZZY OSBOURNE», πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη δουλεία. Παράπονα που ίσως ακουστούν για την παραγωγή της φωνής και κατά πόσο η τεχνολογία βοήθησε στο τελικό αποτέλεσμα τα αφήνω στην άκρη καθώς μην ξεχνάμε πως μιλάμε για τον άνθρωπο που ξεκίνησε με τους BLACK SABBATH το 1968…

7,5 / 10 

Δημήτρης Μελίδης