PROJECT RENEGADE, LAZY MAN’S LOAD (Piraeus Club Academy, 11/11/2022)

… ή αλλιώς, “NEXT GEN(eration) BLOOD”. Το καινούργιο Piraeus Club Acad­e­my, στο νούμερο 105 της οδού Πειραιώς πλέον, θα φιλοξενούσε το βράδυ της Παρασκευής δύο από τα εξίσου καινούργια συγκροτήματα του εγχώριου «σκληρού ήχου», μέρος αυτού που λέμε με περιγραφικό και μεταφορικό τρόπο «νέο αίμα». Το μαρτυρά και η ονομασία της συναυλίας, άλλωστε. Μάλιστα, συγκροτήματα περίπου «συνομήλικα», καθώς ξεκίνησαν πάνω-κάτω την ίδια εποχή, βάλε μια πενταετία πριν.

Το νέο Acad­e­my δεν το είχα επισκεφτεί ξανά, μάλιστα αγνοώ αν και ποια live έχουν γίνει εκεί ως τώρα, ζητώντας συγγνώμη για τούτο. Εννοείται δεν υπάρχει σχέση και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με τον προκάτοχό του, εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο μικρά, πιο «ζεστά» και «οικογενειακά». Ό,τι πρέπει δηλαδή, για να δοθούν συναυλίες σαν αυτήν που θέλησαν να οργανώσουν τα παιδιά των PROJECT RENEGADE και LAZY MAN’S LOAD. Φτάνοντας έξω από την είσοδο, η αλήθεια είναι πως πήρα μεγάλη «κρυάδα». Τρία τέταρτα πριν την έναρξη του live, ήμασταν στον χώρο δώδεκα (μετρημένα και ξέρω να μετρώ) άτομα. Σκέφτηκα πως ίσως υπάρχει πρόβλημα, λόγω του ότι δίνονταν και άλλες συναυλίες εκείνη την ημέρα, αλλά γρήγορα αναθεώρησα, επίσης σκεπτόμενος πως τα κοινά αυτών είναι εντελώς διαφορετικά, ο κόσμος μετά τον covid δεν προτιμά την προπώληση και πως είναι ελάχιστοι οι ακροατές που γενικότερα, πηγαίνουν σε events διαφορετικών μουσικών «ταυτοτήτων». Οπότε;

Οπότε, έγινε αυτό που γίνεται τις περισσότερες φορές — ήρθαν όλοι μαζεμένοι, λίγο πριν την έναρξη. Ο χώρος γέμισε σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό και τα πρώτα δείγματα, δηλαδή οι μπλούζες, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, έδειχναν κοινό το οποίο δεν ήταν «περαστικό» ή «επιφανειακό», δεν αποτελείτο από άτομα που ήρθαν λόγω συγγένειας, φιλίας ή υποχρέωσης, μα από άτομα που ακούν εμπεριστατωμένα τη μουσική και των δύο (σημαντικότατο αυτό) σχημάτων. Λίγο αργότερα, όταν η μουσική θα γέμιζε τον χώρο, τα πρώτα εκείνα δείγματα θα γίνονταν βεβαιότητα.

Σύμφωνα πάντα με το πρόγραμμα και με το ρολόι να δείχνει 21:30, οι πέντε LAZY MAN’S LOAD πήραν τις θέσεις τους επί σκηνής και για τα επόμενα 45 λεπτά, άλλαξαν εντελώς την εικόνα που είχα σχηματίσει για αυτούς, την προηγούμενη φορά που τους είχα δει, τον Μάϊο, με τους H.E.A.T. Τότε, μου είχαν φανεί αδιάφοροι. Σίγουρα είχε παίξει ρόλο ο όχι και τόσο καλός ήχος τους και οπωσδήποτε επηρέασε την απόδοσή τους η μεγάλη σκηνή του Gagarin, με αποτέλεσμα εκείνη η εμφάνιση να μη μου «αφήσει» κάτι. Στο μικρό και εύκολα διαχειρίσιμο Acad­e­my όμως, η μπάντα «γέμισε» την σκηνή και το κυριότερο, έδειχνε άνετη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, διότι δεν έπαιζε ενώπιων κοινού που της ήταν «ξένο».

Δυστυχώς, το λέω και το εννοώ το «δυστυχώς», δεν είμαστε «πολυσυλλεκτικοί» ως μουσικόφιλοι. Από το μεγαλύτερο fes­ti­val της χώρας μέχρι το bat­tle vest του μέσου met­al­head, δε θα δεις ποτέ μαζί τους SLIPKNOT, GHOST, HELLOWEEN, OBITUARY και GORGOROTH (τυχαία τα παραδείγματα των ονομάτων). Αυτό «πλήρωσαν» με τους Η.Ε.Α.Τ οι LAZY MAN’S LOAD, παρουσιάζοντας τη δουλειά τους σε ένα κοινό που αγαπούσε το μελωδικό, «πουδραριστό» rock και το A.O.R, μην έχοντας και ιδιαίτερη επαφή με τα δικά τους «χωράφια». Τώρα όμως, ήταν διαφορετικά τα δεδομένα.

Από κάτω υπήρχε κόσμος που έχει ως προτεραιότητα το βαρύ heavy rock, αυτό που «γεννήθηκε» στο Birm­ing­ham από τους BLACK SABBATH, που αρκετές φορές «μπολιάζεται» με ήχους από τον αμερικανικό νότο, που λατρεύει τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες του Zakk (ένας είναι ο Zakk) και τον «τσαμπουκά» των ORANGE GOBLIN και BLACK STONE CHERRY, συνοδεία γρεζαριστών φωνητικών, από αυτά που νομίζεις πως ο τραγουδιστής έχει κάνει γαργάρες με πρόκες πριν πιάσει ο μικρόφωνο. Το ωραίο στήσιμο επί σκηνής, ο «αέρας» της πολύ καλά προβαρισμένης μπάντας και η πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό που δεν ήθελε και πολύ για να «πάρει μπροστά», ήταν τα μεγαλύτερα ατού του «Φορτίου του Τεμπέλη» (πολύ γουστόζικο όνομα). Κάτι ακόμη που μου έκανε εντύπωση, είναι η ποικιλία στο ενδυματολογικό κομμάτι. Ο τραγουδιστής είχε μια pop/εναλλακτική εικόνα, ο drum­mer μια πολύ πιο vin­tage, ενώ οι δύο κιθαρίστες με τον μπασίστα, βαμμένοι, άνετα θα μπορούσαν να είναι μέλη σε μια επικοπολεμική folk ή black met­al μπάντα. Πως τα έχουν συνδυάσει τώρα όλα αυτά, μόνον οι ίδιοι το ξέρουν και ίσως μας το πουν, κάποια στιγμή.

Στηρίχτηκαν όπως ήταν αναμενόμενο στο περυσινό ντεμπούτο τους, “All hat no cat­tle” (φράση της αμερικανικής, νότιας αργκό που σημαίνει κάτι παραπλήσιο με το δικό μας «λάδι μπόλικο και τηγανίτα πάπαλα» και «κλο-κλο-κλο και αυγό μηδέν»), από το οποίο και διάλεξαν έξι τραγούδια, ενώ πρόσθεσαν και τρία από το επερχόμενο, άτιτλο ακόμη album τους που θα κυκλοφορήσει εντός του 2023. Μάλιστα, ο κόσμος έδειξε να τα υποδέχεται άκρως θετικά, οπότε λογικά θα στεφθεί και αυτή η προσπάθεια από επιτυχία. Στο τέλος, κλασσικά, μας «πέταξαν» και το “A nation­al acro­bat” των BLACK SABBATH ως out­ro και μας αποχαιρέτησαν εν τω μέσω ειλικρινών επιδοκιμασιών και χειροκροτημάτων. Μπράβο τους. Συμπέρασμα; Αν προσέξουν λίγο κάποιες λεπτομέρειες, δουλέψουν ακόμη περισσότερο (εν αντιθέσει με το όνομα που έχουν διαλέξει, δεν είναι τεμπέληδες και αυτό φαίνεται) και διαλέξουν πιο προσεκτικά τις συναυλίες τους, αποφεύγοντάς αστοχίες τύπου Η.Ε.Α.Τ, θα πετύχουν. Extra cred­its για το εντελώς vin­tage, a la 50s μικρόφωνο του τραγουδιστή και το «μπροστά» μπάσο, που θύμιζε μπετονιέρα εν ώρα εργασίας.

SETLIST:

1. Into the red mist (intro) 2. Juke joint 3. Gomorah 4. South­ern fried homi­cide 5. The pil­grim and the witch 6. Prime evil 7. Saints full of sin 8. Out­laws Ser­e­nade 9. In for the kill 10. Hot as a 2$ pis­tol 11. Nation­al acro­bat (out­ro)

Μετά από ένα τέταρτο παύσης, για να οργανωθεί το άπαν, εντός, εκτός και επί τ’ αυτά, οι PROJECT RENEGADE «ξεμύτησαν» από τα παρασκήνια, με «γυαλισμένο μάτι». Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Στους LAZY MAN’S LOAD, βρίσκω αρκετά πράγματα που είναι στα ακούσματά μου, υπό τη μορφή των επιρροών τους. Στον αντίποδα, οι PROJECT RENEGADE μου είναι εντελώς «ξένοι», υπό την έννοια του «ξέρω ποιος είναι ο ήχος τους, ποια η ταυτότητά τους, αλλά τις επιρροές τους δεν τις ακούω καθόλου». Και θα ρωτήσεις τώρα εσύ, εύλογα: «Τότε, γιατί πήγες;». Πήγα για δύο λόγους: Αφενός, πάντα έχει ενδιαφέρον να βλέπει κανείς, «ζωντανά», πράγματα έξω από τα συνήθη για αυτόν. Μια τέτοια εμπειρία μόνο του προσφέρει, δεν του αφαιρεί. Αφετέρου, γιατί να μην παρακολουθήσω μια από τις πλέον ανερχόμενες μπάντες της εγχώριας met­al σκηνής, την στιγμή που έχει πάρει φόρα και κάνει τα γρήγορα και μεγάλα της άλματα; Α, και κάτι ακόμη. Αν οι εκάστοτε PROJECT RENEGADE καταφέρουν να κερδίσουν, εμένα, τον «άσχετο», τότε τον φίλο του ήχου τους, μάλλον θα τον ενθουσιάσουν χωρίς ιδιαίτερο κόπο.

Θυμάμαι πως η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν στο Over the Wall της Κρήτης, το 2018. Από τότε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, η μπάντα έπαιξε με σπουδαία ονόματα στο εσωτερικό και σε πολλά fes­ti­vals του εξωτερικού, απέκτησε την απαιτούμενη εμπειρία και πλέον έχει αρχίσει να την «εκταμιεύει» με τη μορφή πολύ δυναμικών, δικών της συναυλιών. Ας ξεκινήσουμε κι εδώ από το οπτικό του πράγματος. Εν αντιθέσει με τους «Τεμπέληδες», οι PROJECT RENEGADE έχουν πάντα τις δικές τους, ομοιόμορφες (τρόπον τινά) εμφανίσεις, σε διάφορα σχέδια και στυλ. Άσπρο και μαύρο χρώμα είχαν διαλέξει τη φορά αυτή, περισσότερο αθλητικό και λιγότερο βιομηχανικό/military, με το σύμβολο της μπάντας στο στήθος. Για κάποιους αυτό μπορεί να περνάει απαρατήρητο, για μένα όμως είναι ένα ακόμη μικρό σημάδι οργάνωσης και προγραμματισμού από πλευράς group, τομείς που φαίνεται πως δουλεύονται σε φουλ ρυθμούς. Σε αυτό, προσθέτουμε και τη μάσκα-σήμα κατατεθέν του drum­mer τους και έχουμε το πλήρες θεατρικό τους πακέτο.

Ήχος. Για όσους δε γνωρίζουν, οι PROJECT RENEGADE εκπροσωπούν/αντιπροσωπεύουν το είδος met­al που ενθουσιάζει τη νεολαία στις μέρες μας και γεμίζει απορία την συντριπτική πλειοψηφία των άνω των 35 ετών. Σε «πενηνταράκια», ένα μίγμα alter­na­tive, meta-μοντέρνου met­al, με πάμπολλα groove στοιχεία και industrial/ηλεκτρονικές επιρροές. Σε ακόμη πιο «ψιλά», πάρε σχήματα σαν τους SLIPKNOT, EVANESCENCE, JINJER, ΜUDVAYNE, βάλτους στην ίδια μαρμίτα και έχεις τον ζωμό των PROJECT RENEGADE. Επίσης, με τούτο το συγκρότημα, ισχύει κάτι που δεν το συναντάς συχνά: Έχει δύο «μπροστάρηδες», την τραγουδίστριά του και τον drum­mer του και σε κάθε του live, οι δύο «έγχορδοι» (κιθάρα/μπάσο), δεξιά κι αριστερά, είναι αυτοί που «βαστούν» τις όποιες ισορροπίες.

Η αεικίνητη Μαριάννα στα φωνητικά δεν αφήνει εκατοστό της σκηνής απάτητο, παίζοντας το κοινό στα δάκτυλα. Λαλίστατη, με την έξυπνη ατάκα έτοιμη (κορυφαίο το «ώρα να τελειώνουμε σιγά-σιγά γιατί πείνασα», ταυτίστηκα σε απόλυτο βαθμό, εύγε), τρέχει, χοροπηδάει, είναι μια δική μας εκδοχή της Τατιάνας των JINJER και είμαι σίγουρος πως δεν είμαι ο μόνος που έχει κάνει αυτόν τον θετικό παραλληλισμό. Δεν πάσχει από «ανάσες», κοντρολάρει τη φωνή της και αν ήταν άλλος/άλλη, με τόση ένταση και τόσον ιδρώτα, δε ξέρω αν ισορροπούσε το ίδιο καλά, ερμηνευτικά. Έχει δε και τον δικό της, trade­mark τρόπο να χτυπιέται!

Ο drum­mer Ody, έτερος συνιδρυτής, είναι ένα «κτήνος» (βγάλε και τα εισαγωγικά, αν θες, μας «παίρνει») που δίνει το δικό του show κάθε φορά. Συχνά-πυκνά μιλούσε (ως και κραύγαζε) μέσα από τη μάσκα του, έδινε το έναυσμα για ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου, παικτικά δε, ήταν σαρωτικός. Οπότε, για να επανέλθω στους «έγχορδους», αν κινούντο και αυτοί το ίδιο, οι PROJECT RENEGADE δε θα ήθελαν μουσικό stage για να παίξουν, αλλά γήπεδο. Μου άρεσαν και τα δύο κολπάκια που δοκίμασαν. Στο ένα, η μπάντα πρότεινε τη χρήση από πλευράς παρευρισκομένων παντός είδους φωτός, είτε από αναπτήρα, είτε από κινητό, είτε από φακό ή κι εγώ δε ξέρω από τι άλλο, για να γίνει, την ώρα που έπαιζε, μια προσομοίωση των αστεριών ενός γαλαξία, ενώ στο δεύτερο, μια φορητή κάμερα σε σχήμα ράβδου, πέρασε από χέρι σε χέρι με σκοπό να «αιχμαλωτίσει» την ατμόσφαιρα ενός PROJECT RENEGADE live, όπως αυτή βιώνεται από τον θεατή. Πανέξυπνο.

Το set απαρτίστηκε από τραγούδια του πρώτου EP “Cere­bra” (2017) και του LP “Order of the minus” (2019), ενώ σ’ αυτά «κόλλησαν» και τα δυο πρόσφατα sin­gles, “The fix is in” και “Blood­witch”. Αναφορικά με τα πεπραγμένα τους, αναμένεται να κυκλοφορήσουν σύντομα τη δεύτερη πλήρη δισκογραφική δουλειά τους με τίτλο “Ultra Ter­ra”, απ’ όπου και το “My oath”, αν δεν με απατά η μνήμη μου (αν με απατά, mea cul­pa). Συνεπώς, θα μας απασχολήσουν ξανά πολύ σύντομα.

SETLIST:

1. Intro — The big boss 2. Liber8 3. Prod­ucts of war 4. In anoth­er life 5. One of the crowd 6. The fix is in 7. Sylar 8. Blood­witch 9. My oath 10. The strain 11. The new joker

Επίλογος…

Η βραδιά ήταν άκρως επιτυχημένη. Ωραίος χώρος το νέο Acad­e­my, καλός ο ήχος και άνετη η σκηνή. Επί προσωπικού, μπορώ να πω πως αν και περίμενα κάτι καλό, οι προσδοκίες μου ξεπεράστηκαν. Φάνηκε πως και οι δύο μπάντες δικαιούνται τα καλύτερα, πως στο είδος τους μπορούν να πετύχουν πολλά περισσότερα και πως αξίζουν κάθε επιτυχία. Το μόνο που έχουν να κάνουν, είναι να συνεχίσουν στον ίδιο ρυθμό και να προσπαθούν συνεχώς να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, όχι κάποιον άλλον. Πλέον υπάρχει «μαγιά», υπάρχει κοινό δικό τους, όλα είναι ευκολότερα. Αυτά. Και εις άλλα, με υγεία.

Κείμενο: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Christi­na Alossi