RONNIE ROMERO – “Raised on heavy radio” (Frontiers)

Η πρώτη κυκλοφορία του Ron­nie Romero για το 2023, επιστρέφει στον κόσμο των διασκευών και ως συνέχεια των μελωδικών ροκ/κλασικών ροκ ήχων του “Raised On Radio” του 2022, στρέφεται στους met­al ήρωές του για μια πιο σκληρή συνέχεια.

Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Χιλιανός έχει μια από τις καλύτερες, πιο ευέλικτες και ογκώδεις φωνές στο σύγχρονο hard rock/heavy met­al. Το γεγονός ότι η φωνή του μοιάζει αρκετά με αυτή του σπουδαίου Ron­nie James Dio (υπάρχουν και καλύτεροι βλ. Jorn, αλλά μάλλον θα ήταν ακριβοί για τον Black­more) είναι σίγουρα το κύριο επιχείρημα για να τον εμπλακεί στο “πρόσφατο”, σποραδικά εμφανιζόμενο σχήμα των RAINBOW του Richie Blackmore.

Ενώνοντας τις δυνάμεις του με τον Jose Rubio (κιθάρα), τον Javi Gar­cia (μπάσο), τον Andy C (τύμπανα – σ.σ. θα μπορούσε να βρει καλύτερο όνομα για τον υπολογιστή του…) και τον παραγωγό και πολυοργανίστα της Fron­tiers, Alessan­dro Del Vec­chio (πλήκτρα), αποτίνει και πάλι φόρο τιμής σε θρυλικούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως οι Ozzy Osbourne, METALLICA , ACCEPT, IRON MAIDEN, BLACK SABBATH, JUDAS PRIEST, DEEP PURPLE και άλλα. Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν πολλοί καλεσμένοι μουσικοί όπως οι Chris Caf­fery (SAVATAGE), Roland Grapow (MASTERPLAN, HELLOWEEN), Gus G. (FIREWIND) και άλλοι.

Είμαι σίγουρος ότι ο Ron­nie Romero ηχογράφησε τα δώδεκα τραγούδια με τις καλύτερες προθέσεις και με μεγάλη εκτίμηση. Στην πραγματικότητα, όλα είναι σωστά στον δίσκο και άνετα ακούς τη συλλογή αυτή. Ως συνήθως, ο Ron­nie Romero δείχνει όλες τις πτυχές της φωνής του. Φυσικά, τώρα έρχεται το «αλλά». Κάποια τραγούδια είναι μοναδικά στην αρχική τους μορφή και είναι εξαιρετικά συνδεδεμένα με τον τραγουδιστή που τους ανήκει. Οπότε το “Fast As A Shark” χωρίς τον Udo Dirkschnei­der είναι καλό αλλά ασυνήθιστο, αν και ο Ron­nie Romero έχει σίγουρα καλύτερη φωνή. Επίσης το “Hal­lowed The Name” είναι πραγματικά καλό σε απόδοση παικτικά, αλλά πάντα θα προτιμούσα το τραγούδι με τον Bruce Dick­in­son, τα φωνητικά του είναι πολύ ιδιαίτερα. Το ίδιο ισχύει και για το “Met­al Daze” (όχι, δεν μπορείς να το πεις καλύτερα από τον Eric Adams).

Επίσης, μπορεί η τεχνολογία και η αρτιότητα ενός σύγχρονου στούντιο ηχογράφησης (ή και home stu­dio…) να μπορούν να βελτιώσουν το ηχητικό αποτέλεσμα ενός τραγουδιού, όμως σε πολλές περιπτώσεις το αποτέλεσμα σε σχέση με το πρωτότυπο ξενίζει και ακούγεται παράταιρο…. Έτσι, το “Tur­bo Lover” μπορεί να ακούγεται πιο τραχύ και heavy αλλά του λείπει αυτή η 80s αίσθηση στο άκουσμά του. Στην περίπτωση του “No More Tears” του Ozzy, ο ήχος του Javi Gar­cia στο μπάσο είναι το τίποτα μπροστά στον ήχο “ογκόλιθο” του Bob Dais­ley, ενώ σώζεται η κατάσταση όταν φτάνουμε στην κιθάρα που στα παπούτσια του Zakk Wylde είναι ως καλεσμένος ο δικός μας Gus G. Λιγότερο προφανής η επιλογή του “Four Horse­men” των METALLICA από το Romero, που σίγουρα αποδίδει καλύτερα φωνητικά από τον James Het­field, αλλά στο κομμάτι της κιθάρας, μικρή η ομοιότητα με το πρωτότυπο.

Ποιος ο λόγος να διασκευάσεις λοιπόν ένα τραγούδι αν δεν μπορείς να το κάνεις καλύτερο ή να δώσεις ένα χρώμα από το δικό σου ήχο (στην περίπτωση του Romero που να τον βρει όταν συμμετέχει μόνο σε project της Fron­tiers και κάνεις συνέχεια guest εμφανίσεις σε άλλους);

Ένας λόγος είναι γιατί γουστάρεις να παίξεις κάποια τραγούδια από τις επιρροές σου σαν τραγουδιστή. Οκ, σεβαστό. Γιατί όμως να μη διαλέξεις λιγότερο γνωστά τραγούδια και δημιουργείς ένα άλμπουμ που στο 90% περιέχει “σιγουράκια”;

Οπότε ο καθένας μας πρέπει να αποφασίσει μόνος του αν χρειάζεται πραγματικά αυτό το άλμπουμ. Αυτό σίγουρα δεν σημαίνει ότι είναι “προβληματικό” . Μπορείτε να το ακούσετε πολύ καλά στο σύνολό του και κάποιοι ίσως το βρείτε διασκεδαστικό. Το συγκρότημα (και ο υπολογιστής) λειτουργούν άψογα και η φωνή του Ron­nie είναι εκπληκτική. Αυτό είναι κυρίως εμφανές σε εξαιρετικές εκτελέσεις τραγουδιών των BLACK SABBATH, όπως το “The shin­ing” ή το “A light in the black” των RAINBOW (αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας…).

Συμπέρασμα: Ο Ron­nie Romero αποτίνει φόρο τιμής στα είδωλά του και τις πηγές έμπνευσής του. Σίγουρα η κυκλοφορία αυτή δεν κρίνεται αναγκαία, αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσα για όσους θέλουν να ακούσουν τραγούδια που έχουν ακούσει άπειρες φορές με την προσέγγιση του Ron­nie Romero, που δεν διαφέρει από την πρωτότυπη, και να ξοδέψουν μία ώρα χωρίς να πατήσουν (ίσως) το “next”  του play­er τους.

6,5 / 10

Πέτρος Καραλής