SAHG – “Born demon” (Drakkar Entertainment)

Οι SAHG έχουν αρκετά περίεργο όνομα. Eίναι ακρωνύμιο για το Struc­ture Atlas of Human Geonm. Όρος στη βιολογία. Απευθύνθηκα σε βιοχημικό για να καταλάβω τι σημαίνει. Δεν κατάλαβα. Έχει να κάνει με τις πρωτεΐνες που απαρτίζουν τον ανθρώπινο οργανισμό. Any­way… Αντίστοιχα περίεργη είναι και η μουσική τους.

Μα θα πει κανείς πόσο περίεργο μπορεί να είναι το heavy met­al με στιγμές κλασσικού rock και κάποια doom στοιχεία; Κι όμως παρόλο που ο ήχος τους είναι παραδοσιακός και οργανικός δεν θα τους παρομοιάσεις με κόπιες των PENTAGRAM ή των TROUBLE. Kι αυτό γιατί έχουν μια πολύ φρέσκια προσέγγιση.

Καταιγιστικοί ρυθμοί αλλά και ορισμένα πιο αργά κομμάτια. Υπηρετούν το doom με ελαστικότητα έχοντας παράλληλα μια heavy met­al ζωντάνια με έξυπνα hard rock ριφς που κινούνται σε σκοτεινά μονοπάτια αλλά δε χάνουν τη δυναμικότητά τους.

Οι SAHG στο δίσκο “Born demon”, παρουσιάζουν 10 συνθέσεις στρωτές χωρίς πολύπλοκότητες. Όμως δεν ακολουθούν πάντα την κλασική δομή κάτι που σε σημεία είναι ευχάριστη έκπληξη, σε άλλα περνάει σαν “χαλί”. Βρώμικα riffs όπως στο “Descen­dants of the dev­il” και το “Killer spir­it”, ή άλλα που θυμίζουν Randy Rhoads όπως το “Evil immor­tal”, είναι οι άσσοι στη μουσική τράπουλα των SAHG.

Yπάρχουν μάλιστα κομμάτια όπως το “Fall into the fire” που είναι παραγεμισμένα με dark hard rock par­ty ener­gy. Στην ίδια λογική και η διασκευή του pop κομματιού “Hek­sen­danse” (1977) με τα black met­al blast­beats από το πουθενά… Να ’χουμε να γκρεμίζουμε… Doom rifs που ξεβιδώνουν σβέρκους, δίνουν τη θέση τους σε αλήτικα up tem­po ξέσπασματα.

Ωστόσο η έκτη δισκογραφική δουλειά των Νορβηγών SAHG έχει μια ομοιογένεια μέσα στην ποικιλομορφία των συνθέσεων και σε αυτό παίζει ρόλο ή πολύ καλή παραγωγή την οποία έχει κάνει ο Russ Rus­sell (NAPALM DEATH/DIMMU BORGIR). Ο ήχος ενώ βγάζει την αίσθηση της ζωντανής εμφάνισης ενώ είναι ταυτόχρονα καλογυαλισμένος. Όχι όμως αποστειρωμένος.

Σε αυτό συνηγορεί το ότι μιλάμε για μια μπάντα που μετράει δεκαετίες και οι παίκτες της φαίνεται ότι κατέχουν το άθλημα. Ειδική μνεία στα φωνητικά του ιδρυτικού μέλους Olav Iversen, ο οποίος παρόλο που έχει μια καθαρή φωνή και θα μπορούσε να πει κανείς ότι ΟΖΖΥίζει, ΕΥΤΥΧΩΣ δεν γίνεται μια ακόμα κόπια του αγαπημένου νυχτεριδοφάγου πατέρα μας. Υπηρετεί αυτό το rock atti­tude που μάλλιασε η γλώσσα μου να περιγράφω πιο πάνω.

Οι SAHG έχουν αρκετά έξυπνα ρεφρέν. Μου λείπουν όμως μερικές συνθέσεις που θα με καθηλώσουν, ή που θα με κάνουν να αναφωνήσω “Να το επόμενο χιτ που θα κάνει τα ηχεία μου να κατέβουν σε απεργία από την υπερχρήση”. (Κρατάω επιφυλάξεις γιατί το “Fall into the fire” έχει ακόμα ακροάσεις). Χάνουν λίγους πόντους από το Song­writ­ing. Δεν είναι τυχαίο που η διασκευή “Hek­sen­dans” είναι ένα από τα high­lights του δίσκου. Ίσως τους λείπουν μερικά ακόμα δυνατά ρεφρέν.

Σε κάθε περίπτωση όμως ο δίσκος είναι μεστός και σε αρπάζει από την πρώτη ακρόαση. Δεν θα τον βάλεις για να στοχαστείς τα μεγάλα νοήματα της ζωής. Αν όμως ανέβεις σε μια μηχανή φορώντας bat­tlevest πίσω έχεις καβάλα μια μάγισσα και τρέχεις ανάμεσα σε τάφους πυροβολώντας Ζόμπι ενώ σε κυνηγούν οι δαίμονες, τότε επιβάλλεται να παίζει Sound­track το “Born demon”.

7,5 / 10

Άρης Λάμπος