THRESHOLD – “Dividing lines” (Nuclear Blast)

Ουδέποτε συμμερίστηκα τον πρωτόγνωρο ενθουσιασμό και την αποδοχή που ακολούθησε ως απόηχος του προ πενταετίας “Leg­ends of the shires”… Ακόμα και τώρα, επιχειρώ να επανέλθω στο υλικό του προκειμένου να αποσαφηνίσω αν όντως η διεξαγωγή συμπερασμάτων είχε να κάνει με την σπουδή του δηλωμένου οπαδού ή όντως κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Δύσκολο έως πρακτικά αδύνατο το λογότυπο των THRESHOLD να προσυπογράψει συνθέσεις που κινούνται στο όριο του κακού. Ούτε καν στο όριο του ανεκτού ή του μετρίου. Με την εξαίρεση του “Extinct instinct” και ίσως του “Clone” που αποτελεί κομβικό σημείο ως το ξεκίνημα της νέας εποχής με τον Mac στα φωνητικά, το “Leg­ends…” συνιστά την απίστευτα ολιγομελή ομάδα των δίσκων οι οποίοι –κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντα- δεν κατορθώνουν επ’ ουδενί ν’ αγγίξουν την ποιοτική στάθμη και το μεγαλείο όλων –μα όλων- των υπολοίπων δισκογραφικών δουλειών. Ένα πιθανό σενάριο που ώθησε αρκετό κόσμο να προσεγγίσει εγγύτερα στον γαλαξία των THRESHOLD και αφορούσε τον προκάτοχο του “Divid­ing lines”, έχει να κάνει με τον con­cept χαρακτήρα του, την ασυνήθιστα μεγάλη διάρκειά του αλλά και την επάνοδο του Glynn Mor­gan στην θέση του αποχωρήσαντος (ξανά!) Dami­an Wil­son. Απαραίτητη διευκρίνιση. Οποιασδήποτε άλλος συνάδελφος των Άγγλων στο ευρύ prog met­al φάσμα διέθετε την έμπνευση να προβεί στην κυκλοφορία παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας άλμπουμ, θα πετούσαμε την σκούφια μας. Εδώ, όμως, δεν αναφερόμαστε σε μια απλά συμπαθητική/αξιόλογη σύναξη μουσικών και συνθετών αλλά για την front line του ιδιώματος. Δισκογραφούν αδιαλείπτως εδώ και τριάντα χρόνια, σε περίπτωση που μας διαφεύγει η λεπτομέρεια.

Η στωική αναμονή των πέντε ετών, έλαβε την μορφή ανυπομονησίας κι εν τέλει χιονοστιβάδας συναισθημάτων καθώς το ένα μετά το άλλο κομμάτι έβλεπε το φως της δημοσιότητας. Η ακρόαση των “Silenced”, “King of noth­ing”, “Com­plex” όσο αντιπροσωπευτική ένιωθα πως ήταν για το που θα κινηθεί το νέο άλμπουμ, άλλο τόσο δεν λέει όλη την αλήθεια. Απόλυτα λογικό και αναμενόμενο. Η λογική των sin­gles για τους περισσότερους καλλιτέχνες έγκειται στο να δώσουν στο κοινό τους τις πιο πιασάρικες, ευκολομνημόνευτες συνθέσεις, κρατώντας πάντα άσους στο μανίκι τους. Όπερ και εγένετο. Το βαρυμεταλλικό ριφ του “King of noth­ing” το αναδεικνύει εύκολα στην elite του “Divid­ing lines”, στοιχείο που δεν ισχύει για τα άλλα δύο sin­gles. Κι όμως, η αρχική εντύπωση ήταν πως πρόκειται για πολύ αξιόλογα κομμάτια που κρατούν αναλλοίωτα όλα τα συστατικά των THRESHOLD ανά τα χρόνια. Απλούστατα, στο δωδέκατο άλμπουμ της πεντάδας, η φαρέτρα της έχει στην διάθεση της όλα τα όπλα της. Τα refrain που σε στοιχειώνουν και τα σιγοτραγουδάς, οι πλούσιες ‑αλλά σε καμία περίπτωση υπέρ το δέον και κουραστικές- ενορχηστρώσεις, ο άπλετος λυρισμός, η εμμονή στην λεπτομέρεια, οι άτυπες μονομαχίες κιθάρας-πλήκτρων που συναρπάζουν, η μεστή απόδοση του rhythm sec­tion και φυσικά η παρουσία του Glynn Mor­gan. Το “Divid­ing lines” δείχνει να είναι “κομμένο και ραμμένο” στα μέτρα του, κάτι που του δίνει την δυνατότητα να είναι περισσότερο απελευθερωμένος σε σχέση με τον προκάτοχο του και να μας χαρίζει πολύ όμορφες ερμηνείες. Βρήκε τα πατήματα του, καθοδηγεί μαεστρικά την φωνή του και λαμβάνει τις απαραίτητες ανάσες κατά την διάρκεια των μεγάλων σε διάρκεια κομματιών, εκεί (και εκεί για να ακριβολογούμε) που λάμπει όλη η ομάδα.

Μιλώντας για συνθέσεις που υπερβαίνουν τα 5–6 λεπτά που αποτελεί stan­dard για τα δεδομένα των THRESHOLD, αξίζει να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στο απολαυστικό “The domi­no effect” αλλά και στο “Defense con­di­tion” που κλείνει τον δίσκο, μιας και φέρνουν στην επιφάνεια στον υπερθετικό βαθμό όλα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω. Ειδικότερα το πρώτο, παρά την πολυδαίδαλη υφή του και τις εναλλαγές συναισθημάτων, κατορθώνει να κρατά αμείωτη την ένταση και την προσοχή μας, με τα solos του Karl Groom να πιστοποιούν για πολλοστή φορά την μοναδικότητα του όχι μόνο ως συνθέτης (μαζί με τον Richard West φυσικά) αλλά και ως μουσικός. Ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε να κάνουμε για τα “Hall of echoes” και “Let it burn” που σαγηνεύουν το καθένα με τα δικά του χαρακτηριστικά και τρόπο προσέγγισης, αυξάνοντας τον πήχη του ενδιαφέροντος κατακόρυφα. Στο “Lost along the way” παρελαύνουν οι RUSH του “Grace under pres­sure”, στο δε “Run” η έντονα φορτισμένη απόδοση του Mor­gan συνιστά μια από τις κορυφαίες στο “DL”.  Σε έναν εκ φύσεως οργανισμό αναζήτησης λήψης “δανείων” από ετερόκλητες επιρροές προκειμένου να παραμείνει στον αφρό αλλά και να εξελιχθεί, όπως είναι το pro­gres­sive met­al,  μπάντες όπως οι THRESHOLD μας έρχονται από την αρχετυπική εποχή όταν και είχαμε λάβει την πρόσκληση για τον μαγικό γαλαξία του ιδιώματος. Κρίνω απολύτως λογικό να λαμβάνουν ακόμα της πλήρους προσοχής μιας μικρής έστω συνομοταξίας και κάθε καινούργια τους κυκλοφορία να προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Ωστόσο, τίποτα εξ’ αυτών δεν θα είχε πραγματική σημασία αν αυτοί οι λατρεμένοι Βρετανοί δεν είχαν φροντίσει να απογειώσουν τις αισθήσεις και την ψυχή μας την ίδια με την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια. Το διάλειμμα με το “Leg­ends of the shires” αποδείχθηκε προσωρινό και έρχεται ένα πανέμορφο  “Divid­ing lines” να τοποθετήσει εκ νέου τα κομμάτια στην θέση τους. Υποψήφιο για top 5 της χρονιάς. Εύκολα και αβίαστα!!!

8,5 / 10

Γρηγόρης Μπαξεβανίδης