Underground Halls Vol. 122 — SPELL’s & WYTCH HAZEL’s new releases

Σε τούτη τη βόλτα μας στα Υπόγεια Δώματα, θα ασχοληθούμε με τρεις κυκλοφορίες της BAD OMEN RECORDS, οι οποίες μας έρχονται από δύο συγκροτήματά της, τους Καναδούς SPELL και τους Βρετανούς WYTCH HAZEL. Οι πρώτοι με ολοκαίνουργιο album, οι δεύτεροι με μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή αρχειακού υλικού και οι δυο μαζί, να κάνουν πράξη το «η ισχύς εν τη ενώσει» με ένα κοινό, 7ιντσο single.

Ξεκινάμε λοιπόν από το group με έδρα το Van­cou­ver, το οποίο το είχαμε ως τώρα συνηθίσει να είναι trio και όχι ντουέτο. Μετά από τρεις αξιολογότατους δίσκους (“The full moon ses­sions”, “For none and all”, “Opu­lent decay”), οι Cam Mes­mer και Al Lester συνεχίζουν στο “Trag­ic mag­ic” χωρίς έτερο μέλος, παρά με την αρωγή μιας πλειάδας καλεσμένων μουσικών. Οι SPELL μας είχαν συστηθεί στην αρχή της καριέρας τους ως ένα ακόμη NWOTHM σχήμα, με έφεση στην occult ατμόσφαιρα, ακολουθώντας σε γενικές γραμμές τη λογική της πεπατημένης. Από το “Opu­lent decay” όμως, άρχισαν να βάζουν νέα στοιχεία στον ήχο τους και ο νέος δίσκος τους βρίσκει πιο «ανοικτόμυαλους» από ποτέ.

Η τραγουδοποιία του “Trag­ic mag­ic” είναι μεν εξίσου «βουτηγμένη» στην occult ατμόσφαιρα, αλλά οι SPELL ξεφεύγουν (όχι εντελώς) από τον IN SOLITUDE, πρώιμο ήχο τους και θυμίζουν περισσότερο από ποτέ συγκροτήματα σαν τους UNTO OTHERS (πρώην IDLE HANDS) και LUNAR SHADOW. Μέσα σε αυτούς, θα βρεις και τους GHOST (yep…), το 70s rock, κάποια prog rock «σκιρτήματα» και φυσικά, ελέω των groups που αναφέρθηκαν, μια πολύ «λεπτή», μα ευδιάκριτη, «γοτθική» επικάλυψη. Πως σου ακούγεται αυτή η νέα κατεύθυνση; Εμένα πολύ ενδιαφέρουσα και μάλιστα, όταν τα κομμάτια είναι από μόνα τους τόσο ποιοτικά, η ακρόαση γίνεται μια πραγματικά πολύ ωραία διαδικασία. Στιχουργικά, οι SPELL επίσης απομακρύνονται από τα «στεγανά» του occult και τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται στο νέο άλμπουμ είναι, εκτός από καθαρά προσωπικές εμπειρίες των ιδίων των συνθετών, η κάθε λογής ψυχική ασθένεια, το γήρας, ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, η φθορά του χρόνου… Όλα τους πολύ ταιριαστά με τη μουσική, αυτή καθαυτή. Ξεχωριστή αναφορά και στην επιλογή του έργου «Φρενίτιδα αγαλλιάσεων» (“Szał” στα Πολωνικά), του Πολωνού ζωγράφου Władysław Pod­kow­ińs­ki (1866–1895), για το εξώφυλλο. Το οποίο χρησιμοποιούν φέτος και οι Γερμανοί black­sters FIRTAN, καθαρά από τύχη.

Χαλαρά, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, αβίαστα, μπορώ να πω ότι το “Trag­ic mag­ic” είναι μακράν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει ως τώρα η μπάντα από τον Καναδά και είναι ένας από τους δίσκους που θα πρέπει να ξεχωρίσουν φέτος στον χώρο του NWOTHM, μολονότι για μένα δεν πρέπει να συγκαταλέγεται σ’ αυτόν, όντας σαφέστατα πολυποίκιλος, σε σχέση με την συντριπτική πλειοψηφία των συγκροτημάτων του εν λόγω κινήματος. Είμαι δε σχεδόν σίγουρος πως, τραγούδια σαν τα “Hades’ embrace”, “Fever dream”, “Sar­coph­a­gus” (ύμνος!), “Cru­el opti­mism” και “Watch­er of the seas”, θα σε ωθήσουν να βγάλεις ανάλογα συμπεράσματα, όταν κι εσύ έρθεις σε επαφή μαζί τους. Μπράβο στους Al και Cam, τόσο για την πειραματική τους θέληση όσο και για τον συνθετικό τους οίστρο. Πραγματικά ένα υπέροχο album, που δεν το περίμενα τόσο καλό! (8,5 / 10)

Παραμένουμε στην Κοινοπολιτεία αλλά αυτή τη φορά θα πατήσουμε αγγλικό έδαφος. Η λατρεία που έχω για τους WYTCH HAZEL έχει φανερωθεί σε αρκετές περιπτώσεις. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες βρετανικές αλλά και γενικότερα ευρωπαϊκές μπάντες αυτήν την στιγμή, με καταπληκτική δισκογραφία (“Pre­lude”, “II: Sojourn”, “III: Pen­te­cost”), προσωπικότητα και άκρως επαγγελματική συμπεριφορά, που συμβαδίζει αντάμα με την ρομαντική αισθητική του ερασιτεχνισμού. Πριν λίγο καιρό μάλιστα, παρακολούθησα την εμφάνισή τους στο Keep It True Fes­ti­val της Γερμανίας, όπου ανέβηκαν κι άλλο στην εκτίμησή μου, ακολουθώντας την ίδια τακτική που είχαν ακολουθήσει οι SKYCLAD στο Up The Ham­mers και κάνοντας αυτό που εν τέλει πρέπει να κάνουν όλοι όσοι βρίσκονται στην ίδια ακριβώς θέση: Ξεκίνησαν να παίζουν, τους παρουσιάστηκαν σοβαρά προβλήματα στις κιθάρες (πότε ακουγόταν λίγο η μια και πότε καμιά από τις δυο) και παρόλα ταύτα, δεν σταμάτησαν λεπτό. Συνέχισαν με μπάσο-τύμπανα-φωνή, παίζοντας μάλιστα «με» το κοινό, «για» το κοινό. ΑΞΙΟΙ!

Το “Ear­ly music” είναι μια συλλογή από τα πρώτα demos του group, κι όπως καταλαβαίνεις, αφορά περισσότερο τους φανατικούς φίλους του, χωρίς όμως να αποκλείεται η εκδήλωση ενδιαφέροντος και από κάποιον που τώρα τους γνωρίζει. Το album αποτελείται από ακατέργαστες, πρώιμες μορφές τραγουδιών μετέπειτα δίσκων, εναλλακτικές εκτελέσεις καθώς και (σχεδόν) ακυκλοφόρητο υλικό. Βέβαια, τα ίδια ακριβώς τραγούδια μπορούσαν να βρεθούν στα demos “Sur­ren­der” και “The Truth”, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τα πετύχει κάποιος στην αγορά, οπότε, το “Ear­ly music” είναι μια πρώτης τάξεως εναλλακτική πρόταση. Όπως είναι φυσικό, σε τέτοιες κυκλοφορίες δε μπαίνουν βαθμοί, μόνο εμπλουτίζεται η γνώση μας ως προς ένα συγκρότημα και ικανοποιούνται τα διάφορα… βίτσια μας.

Ολοκληρώνουμε με το split 7ιντσο sin­gle-άκι “Chain your­self/New World”, που κυκλοφορεί μόνο σε dig­i­tal μορφή, τουλάχιστον ως τώρα, από το site της Bad Omen Records και μπορούμε να το ακούσουμε στα band­camp sites και των δύο συγκροτημάτων. Εδώ βρίσκουμε καταρχάς ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι από τους WYTCH HAZEL, το “Chain your­self”, με μεγάλο, για μένα τουλάχιστον, ενδιαφέρον, καθώς φανερώνει το προς τα πού κινείται ή θα κινηθεί το group από το Lan­cast­er στο εγγύς μέλλον: πρόκειται για το πιο “met­al” κομμάτι που έχει ως τώρα να παρουσιάσει (ναι, πιο met­al από το “I am redeemed”), με υπέροχο, gal­lop­ing ρυθμό, σταθερά παρούσες τις έντονες THIN LIZZY επιρροές που τη φορά αυτή δέχονται την «επίσκεψη» των 70s JUDAS PRIEST και του πρώιμου NWOBHM ήχου και εννοείται refrain που σου αποτυπώνεται στο μυαλό με το πρώτο, το πολύ το δεύτερο άκουσμα. Αν αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα του τί μας περιμένει με τον διάδοχο του “III: Pen­te­cost”, είμαι βέβαιος πως από τώρα πρέπει να μιλάμε για ένα ακόμη αριστούργημα. Είμαστε λοιπόν εν αναμονή.

Δεύτερο κομμάτι του 7ιντσου, η διασκευή των SPELL στο “New world” των folk/progressive rock­ers THE STRAWBS, που μας έρχεται από το μακρινό 1972 και το album “Grave new world”. Απλά, εξαιρετική. Η μπάντα δείχνει να έχει κάνει «κτήμα» της την σύνθεση, να έχει μελετήσει σε βάθος τη μουσική των THE STRAWBS και να θέλει να μείνει όσο γίνεται πιστή στην αρχική εκτέλεση. Ίσως για τον λόγον αυτόν, να είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούμε τον όρο «επανεκτέλεση» και όχι «διασκευή», χωρίς φυσικά να μειώνεται σε τίποτα η αξία του τελικού αποτελέσματος. Πέραν από την ear­ly 70s pro­gres­sive αισθητική του αυθεντικού, η περισσότερο “met­al” άποψη των Καναδών, μου θύμισε τους SKYCLAD, κάτι που μόνο θετικό είναι, από κάθε πλευρά. Πιθανολογώ δε, πως πρόκειται για bonus υλικό του “Trag­ic mag­ic” που δεν χώρεσε στον δίσκο και ορθώς η μπάντα δεν αποφάσισε να το βάλει στο «συρτάρι».

Για οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με τους SPELL
Band­camp
Face­book

Για οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με τους WYTCH HAZEL
Band­camp
Face­book
Insta­gram
Spo­ti­fy
Twit­ter
YouTube

Για αγορά των παραπάνω κυκλοφοριών
Band­camp

Δημήτρης Τσέλλος