Underground Halls Vol. 137 — “Storming the walls” — The TRIUMPHER special edition

Επικό met­al. Όρος ο οποίος, από τα «γεννοφάσκια» σχεδόν του heavy met­al, είναι τόσο πολυχρησιμοποιημένος που θα τον χαρακτήριζες ως και «ταλαιπωρημένο», όσο λίγοι μάλιστα. Οι όποιες αξίες, οι όποιες σταθερές, τα όποια δόγματα και μανιφέστα του επικού met­al έχουν τόσο αλλάξει, τόσο «ξεχειλωθεί» που πλέον, όταν βρεθεί κάποιος και τα θυμηθεί, ακολουθώντας τα σωστά, ξεχωρίζει από το «κοπάδι» σαν τη «μύγα μες στο γάλα». Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή των Ελλήνων TRIUMPHER που μας συστήνονται με το ντεμπούτο album τους, “Storm­ing the walls”. Μια ιδιαίτερη, το δίχως άλλο, περίπτωση, τόσο ηχητικά/στιχουργικά όσο και υφολογικά, η οποία και θα μονοπωλήσει δικαίως τούτο το πέρασμά μας από τα Υπόγεια Δώματα.

“As a bloom­ing rose in bar­ren land…”

Ίσως σου είναι γνωστοί, ίσως όχι. Οι TRIUMPHER αποτελούνται από πρώην μέλη των διαλυμένων πια SABOTER, μιας μπάντας που μας είχε δώσει μια σειρά πολύ αξιόλογων (το ομώνυμο EP και το πρώτο τους full length “Mankind is damned”) ως εξαιρετικών (“Archi­tects of Evil”) κυκλοφοριών. Δεν είναι όμως η μετεμψύχωση, αναγέννηση, αναβίωση (όπως θες αποκάλεσε την, το νόημα παραμένει το ίδιο) των ικανότατων SABOTER. Έχουν άλλη… όψη. Είναι κάτι άλλο, κάτι το διαφορετικό και πολύ ξεχωριστό. Θα αναρωτηθείς βέβαια και δικαίως, δεν υπάρχει καμία ομοιότητα με το “Archi­tects of Evil”; Υπάρχει και την απάντηση δίνουν οι κιθάρες. Μπορεί να μην ακούμε ξανά κάτι ανάλογο με τεχνικό, ευφάνταστο και παθιασμένο, παραδοσιακό heavy/power met­al εκείνου του δίσκου, ωστόσο οι κιθάρες, περισσότερο στα lead σημεία, κρατούν ακόμη κάποια από τη μαγεία των Barragan/Corbin, LaRocque/Wead/Denner. Δηλαδή, τη μαγεία των HELSTAR και KING DIAMOND. Και κάπου εδώ, τελειώνει και η όποια σύνδεση με το παρελθόν.

Ξεκινάμε να μιλάμε για το παρόν, επιστρέφοντας στην πρώτη παράγραφο, όπου έγινε λόγος για το επικό met­al. Σε τούτο το album λοιπόν ακούμε ένα εκπληκτικό, ξαναλέω, εκπληκτικό δείγμα του είδους αυτού, το οποίο από την πρώτη ως την τελευταία νότα, από τον πρώτο ως τον τελευταίο στίχο, αναγκάζει τον ακροατή να «αφήσει το θαύμα του». Η ουσία της διαφοροποίησης, αυτό που κάνει το “Storm­ing the walls” ξεχωριστό, είναι το γεγονός πως η μπάντα αρνείται να ακολουθήσει την όποια πεπατημένη. Ανοίγει τους ορίζοντές της, εμπλουτίζει τη μουσική της με μεγάλες ποσότητες “extreme met­al” ήχου, εισχωρεί σε μουσικά πεδία που ελάχιστοι «επικοί» τολμούν και εν τέλει επιβεβαιώνει όλους εμάς που πιστεύουμε ακράδαντα πως το επικό συναίσθημα δε γνωρίζει όρια και στεγανά, ούτε αποτελεί προνόμιο συγκεκριμένων ειδών.

“Furi­ous and mighty like lions…”

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω σε λίγες λέξεις τούτο το πραγματικά καταπληκτικό album, θα έλεγα πως μοιάζει με ένα πολύ ακραίο “The tri­umph of steel” (MANOWAR), μακράν πιο τεχνικό και τόσο σκοτεινό, σαν να θέλει να προσεγγίσει την ατμόσφαιρα του “Night of the Storm­rid­er” (ICED EARTH). H riff-ολογία είναι απίστευτη, το rhythm sec­tion πραγματικά ακραίο και η επιδραστικότητα ειδών όπως το thrash (CRAVEN IDOL αλλά και πρώιμοι SLAYER), το death (DEATH, MORBID ANGEL) και το black (οι DISSECTION, οι EMPEROR του “IX Equi­lib­ri­um” και του “Prometheus…”, οι δικοί μας LUCIFER’S CHILD) στο met­al των TRIUMPHER, δημιουργεί ένα πρωτοποριακό, τουλάχιστον για τα δικά μας, εγχώρια δεδομένα, μείγμα, με τραγούδια μελετημένα μέχρι την μικρότερη λεπτομέρεια.

Εντυπωσιακά είναι και τα φωνητικά, που δίχως να κρύβουν την υπέρμετρη λατρεία τους προς το πρόσωπο του Eric Adams, δεν προσπαθούν να τον «κοπιάρουν» αλλά τον έχουν ως γνώμονα, ως βάση, αποκτώντας στο τέλος τη δική τους ταυτότητα. Νομίζω πως αυτές τις συνθέσεις, πολύ λίγοι θα ήταν αυτοί που θα μπορούσαν να τις ερμηνεύσουν ισάξια, με το πάθος και την ορμή που διακατέχει τη φωνή του «Άρεως» (“Mars”). Όσο για τις πλείστες χορωδίες, ευτυχώς έλκουν την καταγωγή τους απευθείας από τον Wag­n­er και την χορωδιακή ψαλτική του πρώιμου ως και ύστερου Μεσαίωνα, απέχοντας από «παιδικές ασθένειες» και χαρούμενες, ανάλαφρες προσεγγίσεις (βλ. την κακή πλευρά του europow­er metal).

Κατά την υποκειμενική μου κρίση, οι TRIUMPHER πιάνουν τις υψηλότερες κορυφές τους στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, το μελαγχολικό όσο και εξυψωτικό “The journey/Europa vic­trix”, στο καταιγιστικό “The Thun­der­er” που το διαδέχεται μέσα σε πλήρη ομαλότητα, σαν να έχουμε μια διλογία κομματιών, στο επιβλητικό “Storm­ing the walls” με το θεϊκό out­ro, στο ΕΠΟΣ “I wake the Drag­on (Pro­ma­chos)” με το θεσπέσιο SLAY­ER-ικό riff κάπου εκεί στη μέση, στις ψαλμωδίες του “Divus de mor­tus (God of the Dead)” και στο κατά(π)ληκτικό “Blaz­ing cir­cle” που βάζει την ιδανική, λήγουσα πινελιά.

Το “Storm­ing the walls” είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έβγαλε το ελληνικό met­al τα τελευταία πολλά χρόνια. Ναι μεν θυμίζει πολλά και εκ πρώτης όψεως κάποια εξ αυτών είναι ετερόκλητα μεταξύ τους, μα στο τέλος αυτό που σου προσφέρει είναι κάτι το μοναδικό, το αυθεντικό και το ζηλευτά ομοιογενές. Ως προς αυτό, φρόντισε και η ιδανική παραγωγή του Γιώργου Εμμανουήλ, γνωστού μας μεταξύ άλλων από τους ROTTING CHRIST, LUCIFER’S CHILD, NECROMANTIA και CHAOSTAR, προϊόν των Pen­ta­gram Stu­dios. Μια πολύ υψηλή θέση στα καλύτερα της χρονιάς, μόλις κατελήφθη. “The seed enters the pan­theon…”. Τεράστιο!

(9,5 / 10)

Το “Storm­ing the walls” ηχογραφήθηκε από τους:

Αντώνης “Mars Tri­umph” Βάιλας — Φωνητικά, μπάσο
Χριστόφορος Τσακιρόπουλος — Κιθάρες
Απόστολος Παπαδημητρίου — Κιθάρες
Γιάννης “Mael­storm” Βότσης — Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Γιώργος Εμμανουήλ — Πλήκτρα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Band­camp
Face­book
Insta­gram
YouTube

“Wear­ing the armor of Gods…”

Εμείς παρουσιάσαμε τη μουσική του “Storm­ing the walls”. Ο Αντώνης Βάιλας κάθεται κάτω από την ανακριτική λάμπα του Rock Hard και εκτός από το να «φωτίσει» και να λύσει όλες μας τις απορίες, αναλαμβάνει με τον λακωνικό, λιτό του τρόπο, να μιλήσει για το στιχουργικό μέρος, το con­cept δηλαδή που «συντροφεύει» τη μουσική. Ο λόγος, δικός του.

Αντώνη, σε καλωσορίζουμε στο Rock Hard. Δε γίνεται να μη ξεκινήσουμε με τα ειλικρινή μας συγχαρητήρια ως προς το “Storm­ing the walls”. Αναμενόμενα μεν, ουσιώδη δε…
Ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση Δημήτρη, τιμή μου και χαρά μου! Καλώς σας βρήκα και χαίρομαι πολύ που σας άρεσε το album μας!

Σε γνωρίζουμε από τους SABOTER, οπότε ας πιάσουμε το νήμα από αυτούς. Οι TRIUMPHER είναι ένα νέο, διαφορετικό κεφάλαιο στη μουσική σου ιστορία, ή η εξέλιξη των SABOTER;
Οι TRIUMPHER αποτελούν ένα νέο, ξεκάθαρα, κεφάλαιο, παρότι γεννήθηκαν με την διάλυση των SABOTER. Όταν οι τελευταίοι διαλύονται, μετά από απόφαση του ιδρυτικού τους μέλους Νίκου Μαρκουτσάκη, δημιουργώ εγώ τους TRIUMPHER και ακολουθούν τα περισσότερα μέλη των SABOTER. Στο πεδίο της μουσικής δε, επίσης δεν υπάρχει ιδιαίτερη σύνδεση, όπως και συ ακούς.

Θυμάμαι την τελετή αναγέννησης τρία χρόνια πριν, στο Κύτταρο, σε εκείνο το εξαιρετικό live που είχατε δώσει… Τι συνέβη όμως από τότε; Τί έχει μείνει ίδιο και τί έχει αλλάξει στις τάξεις σας;
Το album ξεκίνησε να γράφεται το 2019 και ολοκληρώθηκε πέρυσι. Μας πήρε αρκετό καιρό είναι η αλήθεια, αλλά θέλαμε να είναι όλα γραμμένα και παιγμένα όσο γίνεται καλύτερα, να τα έχουμε «δουλέψει» ως την παραμικρή λεπτομέρεια. Αυτή την στιγμή που μιλάμε, έχει αλλάξει και το line up, στα τύμπανα είναι ο Άγης Τζουκόπουλος.

Και πως καταλήξατε στην Flo­ga Records;
Μετά από ενδιαφέρον και επικοινωνία που υπήρξε από πλευράς της εταιρείας, μιλήσαμε και ήρθαμε σε άμεση συμφωνία. Πιο άμεση δε γινόταν.

Ας «πιάσουμε» λοιπόν το “Storm­ing the walls”. Η ηχητική διαφοροποίηση που χαρακτήριζε τη μία SABOTER κυκλοφορία από την άλλη, συνεχίζεται βλέπω με μεγάλη μου χαρά κι εδώ. Ποιος την αποφάσισε και γιατί;
Η απόφαση ήταν δική μου. Με τη «γέννηση» των TRIUMPHER αναλαμβάνω εξ ολοκλήρου την σύνθεση του νέου υλικού και αποφασίζω την αλλαγή της μουσικής μας κατεύθυνσης, σε καθαρά epic met­al μονοπάτια.

Ναι, είναι ξεκάθαρο πως στρίβετε το τιμόνι προς τον επικό ήχο. Πιστεύεις όμως πως μπορεί αυτός να παρουσιαστεί, χωρίς τα όποια κλισέ του;
Καταρχήν, πιστεύω πως όλα τα είδη έχουν τα κλισέ τους. Παρόλα ταύτα, ο σκοπός ενός μουσικού πρέπει να είναι η δημιουργία όσο δυνατόν ποιοτικότερης μουσικής. Αυτός και μόνον αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του. Τα κλισέ πάντοτε εκεί θα είναι, όποιος θέλει τα ακολουθεί, όποιος δε θέλει, δεν το κάνει.

Θα επανέλθουμε στα του ήχου, όταν τελειώσουμε με τις «λέξεις». Το “Storm­ing…” είναι ένα άλμπουμ με κοινό θεματικό περιεχόμενο;
Είναι ένα άλμπουμ με ενιαίο στιχουργικό con­cept κατά ένα 80% θα έλεγα. Υπάρχουν και μεμονωμένα κομμάτια, χωρίς κάποια σύνδεση με αυτό. Ως προς το βασικό con­cept, αυτό είναι μια δική μου ιστορία, που βασίζεται στην αφήγηση του Κριτία σχετικά με τον μυθικό πόλεμο μεταξύ της Αθήνας και των Κρονίων βασιλέων της Ατλαντίδας, με τον πόλεμο μεταξύ των θεών του Ολύμπου και του Κρόνου.

Μεμονωμένα κομμάτια είναι τα “Eso­teric Church of Dagon” και “The tomb”, που αναφέρονται να υποθέσω στον H. P. Love­craft…
Πολύ σωστός! Δεν υπάρχει απολύτως καμία σχέση με το con­cept, είναι ανεξάρτητα τραγούδια. Το πρώτο προέρχεται από τη νουβέλα “The Shad­ow over Inns­mouth”, το δεύτερο από το ομότιτλο έργο.

Οπότε, ας πάρουμε την ιστορία με την σειρά, από την εισαγωγή “The Jour­ney/Europa vic­trix”. Ποιο είναι το «ταξίδι» λοιπόν και ποια η «νικηφόρος Ευρώπη»;
Το ταξίδι ξεκινάει με την θεά Αφροδίτη να κατεβαίνει στον Άδη, προκειμένου να ξυπνήσει τα πνεύματα των Ηρώων που έπεσαν στην λήθη και να τους παρακινήσει να ανέλθουν στον Άνω Κόσμο. Τα πνεύματα των Ηρώων θα ηγηθούν μιας νέας εκστρατείας Διαφωτισμού και θα κατακτήσουν και πάλι τις αξίες που τείνουν να χαθούν με την πάροδο του χρόνου και την επέλαση του υλισμού ή της ψεύτικης πνευματικότητας των διαφόρων ιερατείων. Οπότε, νικηφόρος είναι η Ευρώπη που βρίσκει ξανά την ταυτότητα της και χαράσσει νέους δρόμους πολιτισμού.

Στο “The Thun­der­er” περιγράφεται η πρώτη μάχη του πολέμου. Όπως αναφέρει και ο τίτλος, το κομμάτι είναι ένας πολεμικός ύμνος στον Δία, ο οποίος κατά την πρώτη σύγκρουση των στρατευμάτων εμφανίζεται στο δεξί μέρος του ουρανού. Η δεύτερη μάχη, περιγράφεται στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Εδώ έχουμε την παρέμβαση του θεού Άρη, ο οποίος ξεκινάει μια μυστική πορεία για την επανεκκίνηση των δεσμών που προϋπήρχαν μεταξύ θεών και ανθρώπων και αποδεχόμενος τις προσφορές, καλεί σε πανστρατιά. Η μάχη για το λαμπερό φρούριο της Val­hal­la και η επανάκτηση του από τον ενωμένο πλέον ευρωπαϊκό στρατό, κλείνει με επίκληση-ύμνο στην Μητέρα Ευρώπη, να σηκωθεί από το μνήμα της λήθης.

Μισό λεπτό… Πως συνδυάζεται η σκανδιναβική μυθολογία με τον Πλάτωνα;
Όπως είπα, ναι μεν το βασικό con­cept βασίζεται στην αφήγηση του Κριτία αλλά, ακριβώς επειδή είναι δική μου εκδοχή, επεκτείνεται σε ολόκληρο τον Δυτικό Πολιτισμό, ως τέκνο-αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού. Ό,τι ήταν ο Όλυμπος για μας, ήταν η Val­hal­la για τους Βόρειους. Ο τόπος κατοικίας των θεών. Θα μπορούσαμε να κάνουμε ολόκληρη συζήτηση μόνο γύρω από την ιστορία, καθότι έγραψα κι ένα σχετικό, μικρό διήγημα πάνω στο οποίο στήθηκε το con­cept. Στο μέλλον πιθανόν να δημοσιευτεί.

Συνεχίζουμε λοιπόν και πάμε στο “Mediter­ranean wrath”.
Οι Θεοί συνέρχονται στο Πάνθεον και το μήνυμα μεταφέρεται από τις Νηρηίδες στους Μύστες. Πρόκειται για ένα κομμάτι με θεολογικό αλλά και πολιτισμικό/πολιτιστικό υπόβαθρο. Η έκφραση «μεσογειακή οργή», περιγράφει την επανεκκίνηση της μνήμης του σπουδαίου και του ωραίου. Στο “I wake the Drag­on (Pro­ma­chos)” τα στρατεύματα των Κρονίων ανασυντάσσονται για την τελική, γενική τους έφοδο, αλλά εκεί είναι που η θεά Αθηνά ανέρχεται ως Δράκαινα πρόμαχος και φύλακας των πόλεων, αποκρούει την επίθεση και ηγείται μιας σαρωτικής αντεπίθεσης.

“I wake the drag­on with ten horns and spikes, I sum­mon the son of the Typhon” μας τραγουδάς, αλλά ο Τυφώνας ήταν εχθρός των θεών του Ολύμπου…
Ο Τυφώνας ναι, αλλά ο γιός του, ο οποίος είναι ακόμη πιο τρομερός στην όψη και δυνατός όχι, διάλεξε το σωστό στρατόπεδο! (γέλια) Κοίτα, οι στίχοι είναι μεν βασισμένοι στην Ελληνική Μυθολογία, αλλά αποτελούν προϊόν της νέας αυτής παραβολικής μου ιστορίας, για τις ανάγκες του όλου concept.

“Divus de mor­tus”, είναι ο «Θεός των Νεκρών» στα Λατινικά. Ποιο μήνυμα κρύβεται πίσω του;
Εδώ μιλάμε για τον εξανθρωπισμό του Θείου, οποιασδήποτε θρησκείας, ως μια ουτοπική φαντασίωση των εκάστοτε ιερατείων, η οποία καταρρέει μπροστά στις χαοτικές δυνάμεις του Σύμπαντος. Η ζωή είναι ένα ταξίδι εντός των σωμάτων μας, που έχει μια και μόνη πορεία, την αέναη χαοτική συνέχεια μας. Τίποτα δε γεννήθηκε και τίποτα δε μπορεί να πεθάνει, τα πάντα ρέουν.

Γι’ αυτό και το υπέροχο απόσπασμα από τη Ραψωδία Ζ της Ιλιάδας που μιλά για τις Γενιές των Ανθρώπων.
Ακριβώς. Νομίζω είναι ταιριαστό.

Και η βυζαντινή χορωδία που ακούγεται στο back­ground;
Η ψαλμωδία που ακούς είναι μια σύνθεση βυζαντινής μουσικής, αλλά εκτελεσμένη από μας. Εγώ ψέλνω.

Κάνεις εσύ όλες τις φωνές σε όλα τα χορωδιακά σημεία του δίσκου;
Ναι. Όχι μόνον εδώ, αλλά και γενικά, όποιο πολυφωνικό σημείο ακούς, το έχω ηχογραφήσει εγώ, δεν υπάρχουν πουθενά midi φωνές.

Τελευταίο ακούμε το “Blaz­ing cir­cle”…
Το “Blaz­ing cir­cle” είναι ένας επινίκιος ύμνος στην ανθρώπινη θέληση για ελεύθερη βούληση, ένα θέμα που δυστυχώς είναι πάντα επίκαιρο. Όλοι μπορεί να έχουμε συρθεί ανάμεσα σε τυράννους πάσης φύσεως και να θυσιάζουμε την ελευθερία μας για υλικά, πολιτικά ή προσωπικά οφέλη ή ανάγκες. Ο άνθρωπος όμως, έχει γεννηθεί να στοχάζεται και να ζει ελεύθερος και αυτό θέλω να αναδείξω εδώ.

Ποιο από αυτά θεωρείς το αγαπημένο σου «παιδί» και ποιο θα έδινες σε κάποια συλλογή για να εκπροσωπήσει τη μπάντα; Ίσως να μην συμπίπτουν αυτά τα δύο.
Χμ… ως την καλύτερη εκπροσώπηση αλλά και την πιο αντιπροσωπευτική σύνθεση του album, θα επέλεγα το “Blaz­ing cir­cle”. Βέβαια αυτό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει στο μέλλον, ρώτα με ξανά μετά από καιρό! (γέλια)

Το εξώφυλλο και το art­work είναι δικές σου δημιουργίες…
Όπως τα λες. Αποφάσισα να επιμεληθώ το art­work, καθότι ως ζωγράφος ήξερα ακριβώς, χρωματικά, αισθητικά και ως con­cept, τι ταιριάζει καλύτερα στο όλο εγχείρημα. Το εξώφυλλο έγινε σε καμβά με χρώματα λαδιού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα μελλοντικά σχέδια/εξώφυλλά μας θα είναι από εμένα, απαραίτητα.

Επιστροφή στη μουσική. Τι σας έδωσε ώθηση ώστε να γράψετε έναν τέτοιο καινοτόμο, για τα ελληνικά δεδομένα, δίσκο;
Δύσκολη ερώτηση αυτή! Προσπάθησα να γράψω εκτός οποιασδήποτε φόρμας. Βασικά, ήθελα να καταφέρω να ενώσω όλες μου τις επιρροές με το μουσικό γούστο των υπολοίπων μελών. Οπότε, ήθελα να υπάρχει «αέρας» στις συνθέσεις και να εκμεταλλευτούμε την διάθεση πειραματισμού, που υπήρχε κατά τις ηχογραφήσεις.

Συνδυάζετε ετερόκλητα είδη, πετυχαίνοντας κάτι το μοναδικό. Πιστεύεις πως η μοναδικότητα στον ήχο πρέπει να αποτελεί στόχο για έναν μουσικό;
Αν θεωρείς τη μουσική μας ως κάτι το μοναδικό και χαρακτηριστικό, είναι άκρως τιμητικό αυτό… σε ευχαριστώ! Ως προς την ερώτηση, θεωρώ πως πρέπει να αποτελεί στόχο η «γένεση» φρέσκων ιδεών και να μην κολλάμε στην πεπατημένη. Ούτε εμμονή πρέπει να υπάρχει προς αυτό όμως, καθώς παρθενογένεση δεν υπήρξε ποτέ στην μουσική.

Φαίνεται πως ακούς αρκετό ακραίο met­al. Μήπως τελικά, το καλύτερο επικό met­al, το γράφουν οι «ακραίοι»; (γέλια)
Το καλύτερο θεωρώ πως είναι υποκειμενικό, αλλά όπως σε όλα στη ζωή, όσο περισσότερο εξερευνάς και «ζεις» κάτι, τόσο περισσότερα «στολίδια» αποκτάς, ώστε να στολίζεις περίτεχνα το έργο σου. Θέλω να πω πως είμαστε φίλοι της μουσικής, σε όλες της τις εκφάνσεις. Προφανώς όμως, την απάντηση στην ερώτηση σου μπορούν μόνο οι ακροατές να την δώσουν.

Ως τραγουδιστής, φανερώνεις μια υπέρμετρη αγάπη στο πρόσωπο του Eric Adams. Ποιοι άλλοι είναι οι επιρροές σου;
Υπάρχει όντως μεγάλη αγάπη στο πρόσωπο του Eric Adams και τεράστιος σεβασμός στις ικανότητές του. Μου αρέσουν όμως και επηρεάζομαι από τραγουδιστές από όλο το εύρος της μουσικής που ακούω, από κλασσική μέχρι ακραίο met­al και παίρνω στοιχεία από παντού.

Θα μπορούσε υλικό των SABOTER να σταθεί δίπλα στο αντίστοιχο των TRIUMPHER; Μπορώ να φανταστώ κάποια παλαιότερα κομμάτια όπως τα “Rose red”, “To glo­ry we march”, “The sword of the Guardian”, “Lamia’s call” ή το “Order of char­i­ty”… με το ανάλογο ρετουσάρισμα, εννοείται!
Οι συνθέσεις που μόλις ανέφερες είναι όλες δικές μου και δεν είναι διόλου τυχαίο αυτό. Επί του παρόντος, η μπάντα αυτή καθώς και οι όποιες συνθέσεις της δε θα απασχολήσουν τους TRIUMPHER, αλλά επειδή άνετα θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, ποτέ μη λες ποτέ…

Πάντα η θεατρικότητα ήταν κομμάτι της υπόστασής σας ως SABOTER. Ως TRIUMPHER θα την εξελίσσετε κι άλλο, ή θα δούμε κάτι εντελώς καινούργιο;
Αυτό είναι κάτι που είναι υπό σκέψη και επεξεργασία. Μπορώ όμως να πω πως αν και η εμφάνισή μας θα είναι πιο απλή σε σχέση με την αντίστοιχη των SABOTER, όσων αφορά τα live μας, φυσικά δε θα λείπει το θεατρικό στοιχείο. Μάλλον αρκετό θα είναι, πάλι.

Πόσο σημαντικό θεωρείς το θεατρικό στοιχείο στο heavy met­al;
Το θεωρώ σημαντικό, σε μπάντες που το ύφος και οι συνθέσεις το «σηκώνουν». Προσωπικά μου αρέσει και το πιο άμεσο ύφος, οπότε θα πω «όλα στον χώρο τους και στον χρόνο τους».

Τί να περιμένουμε στο άμεσο μέλλον από τους TRIUMPHER;
Ανακοίνωση νέου line-up και πιθανόν ανακοίνωση κάποιας περιοδείας. Επίσης συνθέτουμε ήδη νέο υλικό για το δεύτερό μας άλμπουμ. Θα ενημερωθείτε όταν πρέπει!

Κλείσε την κουβέντα μας όπως εσύ θες…
Θα κλείσω και γω… πως το είπες; «Αναμενόμενα μεν, ουσιωδώς δε». Ευχαριστώ πολύ τόσο το Rock Hard όσο και εσένα Δημήτρη και για την στήριξη αλλά και για την συζήτησή μας. Καλές ακροάσεις, δύναμη και υγεία σε όλους τους αναγνώστες σας. “The Mediter­ranean Wrath has awaken!”

Δημήτρης Τσέλλος