A day to remember… 1/2 [CATHEDRAL]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The ethe­re­al mir­ror” – CATHEDRAL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Ear­ache, Columbia 
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: David Bianco
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Lee Dorrian
Κιθάρα /Μπάσο — Gar­ry Jennings
Τύμπανα – Mark Ram­sey Wharton

Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη 90s; Πολλοί θα πουν για τους NIRVANA και τη Grunge φάση που μεσουράνησε, ακόμα και τη Brit­ney Spears. Όμως στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία της πολύχρωμης σούπας που καταδυνάστευε τα πάντα στα 90s υπήρχε ένα μικρό γαλατικό χωριό που αντιστάθηκε και σμίλεψε ασήκωτα πέτρινα μενίρ καμωμένα από ριφς και ατμόσφαιρες τόσο βρώμικες και πρόστυχες σα να βγήκαν από το αβυσσαλέο σκοτάδι των ταινιών τρόμου της Ham­mer με υπόκρουση BLACK SABBATH. Ήταν η Doom σκηνή των 90s που εκτεινόταν από τις κατάφυτες με μαριχουάνα πλαγιές των ELECTRIC WIZARD και των SLEEP, μέχρι τους λόφους με τα μνήματα που σήκωναν οι PARADISE LOST και οι MY DYING BRIDE. Και εκεί κάπου στο ενδιάμεσο lim­bo υψωνόταν στο κενό ο αχανής και επιβλητικός μαύρος καθεδρικός ναός με τις μωβ κουρτίνες.

Ήταν 1^η Φεβρουαρίου του 1993 όταν oι CATHEDRAL ξεσκέπασαν τον αιθέριο καθρέφτη. Όποιος κοιτούσε μέσα σε αυτόν τον καθρέφτη δεν έβλεπε το είδωλό του, αλλά εικόνες βγαλμένες από τους πιο ψυχεδελικούς πίνακες του Ιερώνυμου Μπος. Ισόποσες δόσεις αργών ταχυτήτων και doom met­al καταιγισμού με SAB­BATHικές groovες και κομμάτια που δε δίσταζαν να απλώσουν τα γαμψά τους νύχια μέχρι το ston­er και το βαρύ ριφάτο heavy met­al, συνθέτουν τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά των CATHEDRAL. Στο εξώφυλλο για άλλη μια φορά η δοκιμασμένη και απολαυστικά προβληματική επιλογή του Dave Patchett

Η φωνή του Lee Dοri­an είναι ακόμα ποτισμένη από το ακραίο παρελθόν του στο μικρόφωνο των NAPALM DEATH. Ωστόσο επιτρέπει στο λαρύγγι του να εξερευνήσει πιο μελωδικούς δρόμους. Και παρότι δεν πρόκειται για έναν τραγουδιστή με άνεση στο κούρδισμα και τις νότες, το «γρέζι» του και η θεατρικότητά του δημιουργούν ένα αποτέλεσμα μοναδικό που κάνουν τους CATHEDRAL αναγνωρίσιμους από χιλιόμετρα.

Ο ήχος της κιθάρας των 90ς πιστεύω ότι στιγμάτισε τον met­al ήχο. Περισσότερο από τα 80s. Στο “Ethe­re­al mir­ror” γίνεται απόλυτα αντιληπτό από το εναρκτήριο κιόλας “Vio­let vor­tex” που είναι λες και ακούς τον Iom­mi να παίζει με τις κιθάρες των ENTOMBED. Άσχετα που ο ήχος των τελευταίων κάπου προς τα εκεί πήγε σε κάποια φάση. Δεν είναι πάντως τυχαίο που ο παραγωγός τους σε αυτό το δίσκο David Bian­co είχε δουλέψει με Ozzy, AC/DC και DANZIG ανάμεσα σε άλλους.

Όταν ξεκινάει το αδυσώπητο σκάψιμο του “Ride” ο αυχένας σου απλώς αρνείται πια να σε υπακούσει. Από εκεί και πέρα ξετυλίγεται ένας τυφώνας 54 λεπτών και 26 δευτερολέπτων που ισορροπεί ανάμεσα στους παιχνιδιάρικους ρυθμούς και τις ασήκωτες συνθέσεις αλλά και τις Ston­er υπόνοιες.

Αν με το ντεμπούτο τους “For­est of Equi­lib­ri­um” οι CATHEDRAL παρουσίασαν στο κοινό το σκονισμένο Doom Death τους, με το “Ethe­re­al mir­ror” έκαναν μια στιβαρή δήλωση ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του παγκόσμιου met­al στερεώματος.

Έστρωσαν δε, με ροδοπέταλα από ξερά τριαντάφυλλα το πλακόστρωτο μονοπάτι με τις κρεμάλες που οδηγούσε στο freak­show του επόμενου δίσκου τους “The car­ni­val Bizarre”.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Άρης Λάμπος