A day to remember… 12/10 [AUTOPSY]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Acts of the unspeak­able” — AUTOPSY 
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ:  Peaceville
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: AUTOPSY
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Drums, φωνητικά — Chris Reifert 
Κιθάρες — Eric Cutler
Κιθάρες — Dan­ny Coralles
Μπάσο — Josh Barohn

Μετά το πάταγο του μνημείου “Men­tal funer­al” (1991), που ήρθε και έκανε “ζευγαράκι” με το “Sev­ered sur­vival” (1989), μα και με το EP “Ret­ri­bu­tion for the dead” (1991), οι άρχοντες του τάφου και οι λόρδοι της σήψης AUTOPSY, δεν χάνουν καθόλου χρόνο. Το Μάρτιο του ‘92, κυκλοφορούν το σφηνάκι 12 λεπτών και 6 κομματιών, το EP “Fiend for blood”. Πολύ μικρότερα σε διάρκεια κομμάτια από τις δύο προηγούμενες δουλειές και σίγουρα πιο άμεση λογική από τις αργόσυρτες σάπιες στιγμές των δύο πρώτων. Εδώ μιλάμε για ξεκάθαρο ορεκτικό — προπομπό του δίσκου που ερχόταν. Αυτός, με παραγωγούς τους ίδιους τους AUTOPSY, βγήκε μια μέρα σαν τη σημερινή, το 1992. Ο τίτλος του “Acts of the unspeakable”.

Πρώτο σοκ βλέποντας το εξώφυλλο, κάτι λίγο πιο καλλιτεχνικό σε σχέση με τα αποκρουστικά, βρώμικα εξώφυλλα των δύο πρώτων δίσκων. Βέβαια, το book­let ξεδιπλώνει σε κάποιες εκδόσεις (κυρίως βινυλίου) και αναδεικνύεται η πλήρης δόξα του εξωφύλλου, που παραπέμπει σε έργα του Hierony­mous Bosch. Μικρές στιγμές αισχρής, βάναυσης απεικόνισης του τι μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο, χωρίς τα όργια να λείπουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Και κάπως έτσι, περνάμε στο περιεχόμενο. To “Your rot­ting face” (ρομαντικέ Chris Reifert), το “Pus/rot”, άντε και το “Fune­re­al­i­ty” να είναι πάνω από 3 λεπτά. Όλα τα υπόλοιπα από δευτερόλεπτα μέχρι βαριά 2,5 λεπτά. Σαρωτικοί AUTOPSY σε grind­core σχεδόν πλαίσια, με υλικό που δε παίρνει αιχμαλώτους, και δεν αφήνει τίποτα ζωντανό.

Τι να πούμε τώρα εμείς για οδοστρωτήρες τύπου “Meat”, “Necro­can­ni­bal­is­tic vom­i­to­ri­um” (πως το πες αυτό Αντίχριστε;), “Tor­tured moans of agony”, “Spinal extrac­tions”, “Voic­es” και “Orgy in excre­ments”; Ο σκόπελος που όλες οι μπάντες είναι υποχρεωμένες να περάσουν στον τρίτο και κρίσιμο δίσκο τους, ξεπεράστηκε με τη χαρακτηριστικότερη των ευκολιών. Γιατί άμα είσαι ξύπνιος σαν συνθέτης, δεν χαμπαριάζεις από τέτοια. Θυμάστε κομμάτια μικρά τύπου “Fleshcrawl” (ναι, έδωσε το όνομα στους φερώνυμους Γερμανούς) και “Bone­saw”; Εξαιρετικά. Οι AUTOPSY είδαν ότι αυτό δούλεψε και φυσικά δεν πήγαν να κάνουν τον ίδιο δίσκο δύο φορές. Δικαιωμένοι βγήκαν οι ίδιοι, καθώς και μικρότερο άλμπουμ είχαν, και περισσότερα καινούργια κομμάτια δώσανε στο κοινό (35 λεπτά, 18 κομμάτια, άπειρες φάπες — να ένα ωραίο αυτοκόλλητο!), οπότε όλοι ήταν ευχαριστημένοι!

Και μη νομίζετε ότι άλλαξε ριζικά το ύφος της μπάντας, απλά κόπηκε σε “σφηνάκια” για να μας τα σκάσει πιο όμορφα, και να κάνουμε γλυκό μεθύσι με τις μουσικάρες τους. Όλα τα κομμάτια είναι 100% κλασσικά AUTOPSY, και αυτό φαίνεται από το ότι τιμάται δεόντως στις συναυλίες των Αμερικανών θρύλων ειδικά από την επανένωση και μετά. Και η αλήθεια είναι, πως ευνοούνται από συναυλιακές συνθήκες. Γιατί και γκαζιάρικα είναι, και περιεκτικά είναι, και απέριττα είναι, πως να μη χαίρεσαι μετά; Εκτιμώ επίσης, πως είναι ο δίσκος AUTOPSY με τη λιγότερη SAB­BATH-ική βρώμα από όλους και ιδίως από τα 3–4 πρώτα τους, τόσο παραγωγικά, όσο και συνθετικά και ορθότατα δεν επαναλήφθηκε ποτέ. Άλλωστε πως θα μπορούσε χωρίς να υπάρξουν οι αναπόφευκτες συγκρίσεις; Ήδη υπήρχαν οι συγκρίσεις με τα δύο πρώτα τότε άλλωστε.

30 χρόνια πέρασαν έκτοτε, και πέραν της ιστορικά δεδομένης σημασίας του “Acts of the unspeak­able” θα μπορούσε κάποιος να πει πως μιλάμε για ουσιαστικά τέλος εποχής. Οι AUTOPSY έβγαλαν το “Shit­fun” (1995) έπειτα, με τη μπάντα ήδη διαλυμένη, και υλικό από εκεί μέσα, να θεωρείται και πρώιμο υλικό των ABSCESS που είχαν ήδη φτιαχτεί τη προηγούμενη χρονιά (1994). Οι ABSCESS, αποτέλεσαν για χρόνια το υποκατάστατο στους AUTOPSY, μαζί με τους φανταστικά οπαδικούς (και δυστυχώς βραχύβιους) MURDER SQUAD, φτιαγμένους από μέλη των DISMEMBER, ENTOMBED, GRAVE και MERCILESS που μας έδειξαν με τον πιο εμφατικό τρόπο πόσο σημαντική κληρονομιά έχει αφήσει αυτό το συγκρότημα πίσω του με τη διάλυση του. Μια διάλυση, που έλαβε τέλος το 2009, με το “Hor­rif­ic obses­sion” 7” και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, με τους Αμερικανούς άρχοντες να παίρνουν αυτό που τους αναλογούσε εξαρχής στις τάξεις των death met­al οπαδών.

Μια από τις μπάντες που παρά τη διάλυση τους, παρά τα κενά μεταξύ δίσκων, δεν έφυγε ποτέ από τη σκηνή επί της ουσίας. Εκτός από το γεγονός ότι πάντα πετάγανε καινούργια κομμάτια κάθε τρεις και λίγο σε συλλογές ή σε εκτός full-length κυκλοφορίες τους (βλέπε συλλογές τύπου “All tomorrow’s funer­als”. Γιατί οι AUTOPSY ορίζουν το death met­al, στη πιο βρώμικη, αγνή του μορφή. Δεν τους ένοιαξε στιγμή το τι “έπαιζε” εκείνη τη στιγμή στο death met­al, καθώς αποτελούσαν την απαρχή του. Ως μια από αυτές τις πρώτες μπάντες που έπαιξαν, τίμησαν και εδραίωσαν το Μέταλλο του Θανάτου, εκείνοι ήταν εκεί, σαν ιδέα, σαν εικόνισμα, σαν απόλυτο σημείο αναφοράς. Και δεν σκοπεύουν να φύγουν, μέχρι να γίνουν σαν τα πτώματα που τόσο έχουν κοσμήσει τα εξώφυλλα, τους στίχους και την υπόσταση τους την ίδια. Αυτό λέγεται αφοσίωση.

LET US FEAST!

Did you know that? 

- Το art­work έγινε από τον σκιτσογράφο του “Sev­ered sur­vival”, Kent Math­ieu, ο οποίος έχει φιλοτεχνήσει μνημεία όπως “By inher­i­tance” (ARTILLERY), “Slaugh­ter in the vat­i­can” (EXHORDER), “For­bid­den evil”/”Twisted into form” (FORBIDDEN), “Break­ing the silence” (HEATHEN), “Mor­bid real­i­ty” (HEXX), “The eyes of hor­ror” EP (POSSESSED) μεταξύ άλλων.

- Το lay­out το φιλοτέχνησε ο Dave Pybus, ο οποίος θα γινόταν γνωστός ως μπασίστας των CRADLE OF FILTH. Άλλος με εντυπωσιακό “βιογραφικό”, με αυτό να περιλαμβάνει τα “With fear I kiss the burn­ing dark­ness” (AT THE GATES), “The crest­fall­en EP”/“Serenades” (ANATHEMA), “Deliv­er me unto pain” (BANISHED), “The dead shall inher­it” (BAPHOMET), “A blaze in the north­ern sky” (DARKTHRONE) μεταξύ άλλων.

- Χρέη μηχανικού ήχου, εκτέλεσε ο Bill Thomp­son, ο οποίος έγινε γνωστός για τη παραγωγή του μνημειώδους “Souls at zero” των NEUROSIS.

Γιάννης Σαββίδης