EXHUMED — “To the dead” (Relapse)

Οι death/grind πιονέροι EXHUMED επέστρεψαν! Ναι, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, είναι γεγονός! 3 χρονάκια πέρασαν όλα κι όλα από το φονικό “Hor­ror” (με το απίστευτο full album video στο κανάλι της Relapse — πραγματικά όποιος το έκανε, τα σέβη μου, δώστε του αύξηση και τα λοιπά!), και οι κύριοι από δω δεν έχασαν χρόνο, μπήκαν στο στούντιο και είναι έτοιμοι να μας πετσοκόψουν το σβέρκο πάλι. Στις 21 Οκτωβρίου κυκλοφόρησε το όγδοο full-length πόνημα τους (δεν μετράμε συλλογή με διασκευές “Garbage daze re-regur­gi­tat­ed” (2003), καθώς και την επανηχογράφηση του “Gore met­al” με τίτλο “Gore Met­al: A Necrospec­tive 1998–2015”). Και το όνομα αυτού, “To the dead”. Απλά, λιτά και απέριττα. Εκεί που θα καταλήξει ο ακροατής μετά το πέρας της ακρόασης τούτου του δίσκου, απλά το φέρνουν με τρόπο τα παιδιά. Προτού λοιπόν πούμε “άμωμοι εν οδώ”, “αιωνία του η μνήμη” και “καλό κατευόδιο”, πάμε να δούμε τι στα κομμάτια γίνεται εδώ μέσα.

Καταρχάς, λατρεύω το καδραριστό εξώφυλλο του Marc Schoen­bach, που επίσης φιλοτέχνησε και του “Hor­ror” (με την old school αισθητική). Όμορφα ζωγραφιστό, σαν μια μίξη του “στο χέρι” και χρήσης των μοντέρνων μέσων. Χώρια του ότι αποτελεί ιδανική απεικόνιση για δίσκο τέτοιου είδους. Αρχινάμε λοιπόν, με “Putrescine and cadav­er­ine”, και τα μυαλά φύγανε στο τοίχο με τη μια! Blast­beat δίχως έλεος, έντονη η αύρα των CARCASS όπως σε όλες τις ύστερες δουλειές των EXHUMED, με ένα πιο χύμα και Αμερικάνικα death met­al τρόπο, πετώντας και υπέροχα μελωδικά solos για να δέσει όμορφα το γλυκό. Το στακάτο μπάσιμο του “Drained of col­or” φροντίζει να πάρουμε ορισμένες ανάσες, χωρίς να λυπάται το σβέρκο όμως, προτού η μπάντα απασφαλίσει και τα πάρει όλα αμπάριζα, κολακευμένη από την ωμή μα και μοντέρνα παραγωγή. Μια σπάνια ισορροπία που κάθε συγκρότημα την ορίζει φυσικά με διαφορετικό τρόπο, αλλά βοηθάει στο να κερδίσεις και τους δύο κόσμους όσον αφορά το πως πρέπει να ακούγεται ένας ακραίος δίσκος. Ξανά, ο κάθε “κόσμος” έχει τα δικά του κριτήρια, αλλά έχεις και πάλι περισσότερες πιθανότητες να τους κερδίσεις.

Πίσω στα του δίσκου, σου σκάει λοιπόν, ένα “Car­bonized”, ένας οδοστρωτήρας πρώτης διαλογής, με ένα καταστροφικό για τον αυχένα μεσαίο μέρος, όπου το κόψιμο ρυθμού σε κάτι πιο mid-tem­po, δένει τέλεια με το ξεσκισματικό solo που ακολουθεί, πιστό στο δόγμα “για να πας πιο γρήγορα μπροστά, πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να πάρεις φόρα”. Και μιλάμε για πολλή φόρα όμως! Το “Rank and defiled” ρίχνει τους ρυθμούς και παίζει με τις δυναμικές, όπου η μπάντα δείχνει μια πιο τεχνική πτυχή της. Τα τύμπανα πρωταγωνιστούν με τον γράφοντα να κάνει air-drum­ming ακολουθώντας τον παιχταρά Mike Hamil­ton (VILE και DEEDS OF FLESH έπαιζε ο άνθρωπος, δεν είναι τυχαίος διάολε!), που εδώ και μια συναπτή δεκαετία ταλαιπωρεί τα δέρματα για τους EXHUMED. Στο τέλος βέβαια το κομμάτι ξεσπάει, αλλά και πάλι, αποτελεί από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του δίσκου. Η καταστροφική δυάδα που ακολουθεί με τα “Lurid, shock­ing, and vile” και “Under­tak­ing the overkilled”, με το ζόρι ξεπερνάει τα 6 λεπτά σε συνολική διάρκεια, αλλά προλαβαίνει και να χωρέσει κοψίματα ρυθμού, τεχνικά σημεία, σημεία που να αναπνέει το μπάσο, γενικότερα μια ομορφιά!

Πίσω σε πιο ποικιλόμορφο υλικό με το “Necrot­i­ca”, όπου έχουμε μια από τις αγαπημένες μου σολιστικές στιγμές του δίσκου, με τις κιθάρες να ξεσαλώνουν. Γλέντι ολυμπιακών διαστάσεων, τι να λέμε τώρα! Σε ανάλογο πνεύμα και τo “No head­stone unturned”, με τα βίαια μέρη του που τρέχουν με 100 στην εθνική, αλλά τα solos σε γονατίζουν! Πιο old school thrash μπάσιμο το “Defe­cat­ed”, με το λοιπό κομμάτι να συνεχίζει τη βία και να μη παίρνει αιχμαλώτους, μόνο κεφάλια! Φινάλε “μπουνιά και νοκ αουτ” με το “Dis­gust­ed” που παραμένει τρομερά βίαιο μέσα στη ποικιλία των ρυθμών του, κλείνοντας εμφατικά το δίσκο μετά από ούτε 40 λεπτά!

Και για να κλείσω και το κείμενο με κάποιο τρόπο, θα πω τα εξής απλά και κατανοητά: το να έχεις φτάσει αισίως τα 32 χρόνια ύπαρξης (μείον το διάστημα διάλυσης 2005 – 2010), και να βγάζεις δίσκους — μηχανές του κιμά όπως το “To the dead”, το λες και ένα πραγματικά σπουδαίο επίτευγμα! Ένας ακόμα δίσκος στη δισκογραφία των EXHUMED που αφενός μεν στέκεται επάξια στο σήμερα του death/grind ιδιώματος, αφετέρου δε αποδεικνύει πως “ο παλιός είναι αλλιώς” όσο κι αν “ο νέος είναι ωραίος”. Ειδικά όταν ο “παλιός” σενιάρεται και προσέχει τον εαυτό του. Οι οπαδοί της μπάντας δε περιμένατε εμένα να σας πω “πάρτε το”, οι υπόλοιποι κάντε απλά το δώρο στον εαυτό σας. Τελεία και παύλα.

8,5 / 10

Υ.Γ.: Να ακούσετε το καινούργιο BLASTED PANCREAS (“Path­o­gen­ic organ­isms in blood”) και το καινούργιο MORBIFIC (“Squirm beyond the mor­tal realm”)

Γιάννης Σαββίδης