Underground Halls Vol. 125 (ARKHAM WITCH, CARRION VALE, MUNROE’S THUNDER, NORDIC WINTER)

«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best sell­er δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ARKHAM WITCH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Swords against death”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Met­al on Met­al Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Aldo Delle Rose — Κιθάρες, β’ φωνητικά
Simon Rourke – Φωνητικά
Ben Snow­den – Μπάσο
Emi­ly Luby – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Band­camp
Face­book
Spo­ti­fy
YouTube

Οι Βρετανοί ARKHAM WITCH είναι τα έτερα καμάρια του Keigh­ley, στο δυτικό York­shire. Τα πρώτα, χρονολογικά, είναι οι μυστηριώδεις THE LAMP OF THOTH. Πρόκειται για το πρώτο συγκρότημα των Simon Rourke και Emi­ly Luby, από τους οποίους μπορείς να ακούσεις ένα, αλλά εξαιρετικό album, το “Por­tents, omens & dooms”, ένα σύγχρονο μνημείο του occult vin­tage doom. Η διαφορά των δύο συγκροτημάτων, έγκειται στο ότι μπορεί θεωρητικά και φαινομενικά να κινούνται και τα δύο στον χώρο του ευρύτερου doom met­al, αλλά οι ARKHAM WITCH το κάνουν με πιο βαρύ και ελαφρώς επικότερο τρόπο, σε σχέση με το αυστηρό occult των THE LAMP OF THOTH.

To “Swords against death” είναι η τέταρτη ολοκληρωμένη τους δουλειά και τους βρίσκει πιο επικούς, όπως και πιο άμεσους από ποτέ. Είναι μάλιστα τέτοιο το αμάλγαμα των επιρροών τους, που μπορεί να προσελκύσει κοινό και έξω από το doom. Ναι, το doom met­al εξακολουθεί να υπάρχει στο μυαλό τους, αλλά εδώ έχει υποχωρήσει αρκετά, δίνοντας άπλετο χώρο σε ακούσματα, που μέχρι πρότινος δε νομίζω να μας είχαν περάσει από το μυαλό. Μια σχετικά εύστοχη περιγραφή, θα μπορούσε να είναι η εξής: Οι εκπρόσωποι του «καταδικαστικού μετάλλου» BLACK SABBATH, ST. VITUS, WITCHFINDER GENERAL και REVEREND BIZARRE, συνυπάρχουν με τους μάστορες του κέλτικου ηρωικού ήχου THE LORD WEIRD SLOUGH FEG, τους πάντα επίκαιρους GRAND MAGUS, τους αειθαλείς SKYCLAD, τους «έχω επηρεάσει τους πάντες» THIN LIZZΥ, την παρέα του θείου Lem­my και το… punk.

Δε ξέρω πως σου φαίνεται αυτό, αλλά πίστεψέ με, έχει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον όταν το ακούς, απ’ όταν το διαβάζεις. Ογκώδεις κιθάρες, άμεσα leads, φωνητικά που άλλοτε ακούγονται επικά και άλλοτε μοιάζουν σαν να βγαίνουν από το στόμα πειρατή ή Βρετανού hooli­gan, βαρύτατο rhythm sec­tion με το ισοπεδωτικό μπάσο «μπροστά», πολεμικοί ρυθμοί, folk­lore αισθητική… Οι ARKHAM WITCH διατηρούν μεν ακλόνητες τις doom ρίζες τους, αλλά αφήνουν τα κλαδιά να απλωθούν προς όπου αυτά θέλουν, χωρίς όρια. Αυτό φανερώνει μια μουσικότητα που προσωπικά δεν περίμενα ότι την είχαν, μια θέληση να εξερευνηθούν νέες μουσικές οδοί, εννοείται πάντα σε κλασσικά μοτίβα και μου προκαλεί την περιέργεια να τους παρακολουθήσω ακόμη πιο στενά, ώστε να δω αν διατηρήσουν την ίδια φιλοσοφία και προς τα πού θα κινηθούν μετά από έναν τέτοιον δίσκο.

Θαρρώ πως τούτο το album είναι το καλύτερο που έχει κυκλοφορήσει ποτέ η μπάντα. Αν η περιγραφή “Heavy Met­al/Doom infused with Love­craft­ian hor­ror, tales of mighty bar­bar­ians and fes­ter­ing hor­rors!” όπως λένε οι ίδιοι πως παίζουν, κι έτσι είναι, σε γεμίζει περιέργεια ή σου φαίνεται ως κάτι το ελκυστικό, τότε το “Swords against death” είναι για σένα. Πολύ ωραίο και ταιριαστό και το εξώφυλλο του αφεντικού της Met­al on Met­al Records, Jowi­ta Kamińska-Peruzzi.

(8 / 10)

Δημήτρης Τσέλλος

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: CARRION VALE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Abhor­rent obsessions”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Unique Leader Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Al Arford: Μπάσο
Chris Smi­ley: Τύμπανα
Tren­ton Lim­burg: Κιθάρες
Travis Law­son-Pur­cell: Φωνητικά
Ryan Kud­er: Κιθάρες
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Band­camp
Face­book
Insta­gram
Twit­ter
YouTube

Αρκετές φορές τελευταία έχει απασχολήσει την στήλη η Αμερικάνικη (των Η.Π.Α.) σκηνή, καμία φορά με συγκροτήματα πού ασχολούνται με είδη ή παρακλάδια του met­al τα οποία παραδοσιακά συναντά κανείς κυρίως στην Γηραιά Ήπειρο. Ένα από αυτά είναι οι CARRION VALE από το Rich­mond της Indi­ana. Οι εν λόγω, είναι μία μάλλον παράξενη περίπτωση μιας και ουσιαστικά έχουν ιδρυθεί το 2008 και διαλυθεί το 2018, έχοντας μόλις μια επίσημη κυκλοφορία στο ενεργητικό τους, το “Res­ur­rec­tion of the doomed”. Το 2018 (επίσης) ενώνονται ξανά και έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει δύο ακόμα ολοκληρωμένα άλμπουμ, το “God killer” του 2020 και το φετινό “Abhor­rent obses­sions”. Παρά το πολλά χρόνια ύπαρξης τους ως συγκρότημα, οι τρείς κυκλοφορίες τους, είναι αρκετά κοντά μεταξύ τους, ως εκ τούτου και ο ήχος τους από άλμπουμ σε άλμπουμ δεν παρουσιάζει δραματικές διαφοροποιήσεις.

Οι CARRION VALE, ασχολούνται με ένα είδος, το οποίο με το που το ακούει κανείς, το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό, είναι αν μη τι άλλο η Σουηδία. Μελωδικό Death Met­al. Παρότι από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, οι αμερικανοί, αν μη τι άλλο, τιμούν το είδος που επέλεξαν να εκπροσωπήσουν. Σε γρήγορες ταχύτητες, οι οκτώ συνθέσεις του νέου δίσκου τους δεν ξεπερνούν σε συνολική διάρκεια τα σαράντα λεπτά, ενώ όλα τα τραγούδια κυμαίνονται από τέσσερα έως έξι λεπτά διάρκεια το καθένα. Αυτό επιτρέπει στο συγκρότημα, να μην γίνεται καθόλου κουραστικό , να βγάζει ορμή και επιθετικότητα σε κάθε σύνθεσή του, ενώ παρότι «Ευρωπαϊκό» είδος, το Μελωδικό Death Met­al των CARRION VALE έρχεται εμπλουτισμένο με στοιχεία αμερικανικού Death Met­al, ίσως κάποια μικρά Thrash στοιχεία εδώ και εκεί  και κάποια core περάσματα, ειδικά στα τύμπανα. Μία καλή συνέχεια για την μπάντα, η οποία έχει αρχίσει να κάνει ένα σερί τυπικότητας στις κυκλοφορίες της και ελπίζουμε να συνεχίσει.

(7,5 / 10)

Φανούρης Εξηνταβελόνης

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: MUNROE’S THUNDER
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The Black Watch”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: RFL Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Ron­ny Munroe – Φωνητικά
David Mark Pearce — Κιθάρες, μπάσο
BJ Zam­pa — Τύμπανα 
Justin Zych — Κιθάρα 
Oliv­er Wake­man – Πλήκτρα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Face­book
Face­book
Web­site
RFL Records
YouTube
Όσοι ασχολούνται με το αμερικανικό heavy/power met­al, σίγουρα έχουν ακουστά τον Ron­ny Munroe. Πέραν της παρουσίας του στο μικρόφωνο σχημάτων όπως οι ZERO DISCIPLINE, MADHOUSE, MOXI, PALADIN και FARCRY, την οποία και γνωρίζουν όσοι κατέχουν σε βάθος τον under­ground χώρο, ο Ron­ny είναι γνωστός στο ευρύτερο κοινό από τους METAL CHURCH, με τους οποίους ηχογράφησε τρεις δίσκους, τους φαντασμαγορικούς TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA και εσχάτως τους VICIOUS RUMORS, των οποίων είναι πλέον ο front­man, δίχως όμως να τον έχουμε ακούσει ακόμη σε κάτι επίσημο. Όταν λοιπόν σου δίνουν «βήμα» τέτοια απαιτητικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες του βεληνεκούς των TSO, τότε σίγουρα αξίζεις και με το παραπάνω.

Οι MUNROE’S THUNDER είναι, όπως φανερώνει το ίδιο το όνομά τους, προσωπικό του project. Το “The Black Watch” είναι το πρώτο τους δείγμα, ως αποτέλεσμα της σύμπραξης ικανότατων μουσικών. Για την υλοποίησή του, ο Ron­ny «στρατολόγησε» τον γνώριμο συνεργάτη του David Mark Pearce, τον BJ Zam­pa (THUNDERHEAD, DOKKEN, OBSESSION, WAYNE, Tony MacAlpine, Michael Vescera), τον Justin Zych (πρώην THEM και VINDICATOR) και τον γιο του μεγάλου Rick Wake­man, Oliv­er (YES, AYREON), δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ένα πολύ δυνατό line-up.

Ας ξεκινήσουμε την παρουσίαση από τη μουσική. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Ron­ny δε ξεφεύγει από τα μονοπάτια στα οποία μας είχε συνηθίσει. Οι MUNROE’S THUNDER καταθέτουν τη δική τους US pow­er met­al άποψη, με πάμπολλα στοιχεία από τους METAL CHURCH, τους SAVATAGE (από το 1987 και πίσω), τους VICIOUS RUMORS και άλλα συγγενή/σχετικά groups της σχολής εκείνης. «Πρώτο βιολί» στην όλη προσπάθεια είναι εννοείται ο Munroe, με τα δυναμικά και ταυτόχρονα μελωδικά φωνητικά του. O Ron­ny όμως είναι μπροστάρης χωρίς να θέλει να ταΐσει κάποιο υπερτροφικό «εγώ», αλλά ως ισότιμο μέλος μιας κανονικής μπάντας. Οι υπόλοιποι ακολουθούν, μένοντας δίπλα του σε τούτον τον ιδιότυπο «ανταγωνισμό», με μια απόδοση που παραμένει υψηλή καθ’ όλη τη διάρκεια του album. Ευχής έργον λοιπόν για τον Ron­ny, που έχει αυτό το line up να υποστηρίζει το νέο του πόνημα.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το όλο στιχουργικό con­cept. Το “The Black Watch” «αφηγείται» μέρος της ιστορίας της Mary Stew­art, βασίλισσας της Σκωτίας. Θα μου πεις πως αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο, καθώς και άλλοι έχουν ασχοληθεί με το ίδιο θέμα. Άλλωστε όλοι θυμόμαστε, νομίζω, το “Tunes of war” των GRAVE DIGGER και το κομμάτι “The bal­lad of Mary (Queen of Scots)”. Το στοιχείο που χαρίζει την ιδιαιτερότητα στο con­cept των MUNROE’S THUNDER είναι πως μακρινοί συγγενείς του Munroe, ήταν όντως μέλη της Μαύρης Φρουράς, δηλαδή της προσωπικής φρουράς της, οπότε ο Ron­ny έγραψε έναν con­cept δίσκο στην ουσία για την οικογενειακή του κληρονομιά!

Συμπερασματικά, το “The Black Watch” δικαιούται να χαρακτηριστεί ως ένας «πολύ καλός» δίσκος. Οι συνήθεις ύποπτοι, που ξέρετε ποιοι είστε, στρέψτε το βλέμμα σας κατά δω. Οι υπόλοιποι, μόνο να κερδίσετε έχετε ακούγοντας καλογραμμένα albums σαν αυτό. To εξώφυλλο είναι άκυρο, αφού την τελευταία φορά που διάβασα την ιστορία της αναγεννησιακής Αγγλίας δεν πετούσαν δράκοι στους ουρανούς της, αλλά δεν πειράζει, έτσι ήθελε να εκφραστεί ο καλλιτέχνης.

(8 / 10)

Δημήτρης Τσέλλος

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: NORDICWINTER
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Beneath the fleet­ing light”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Inde­pen­dent
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Yves Allaire: Όλα τα όργανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Band­camp
Face­book
Insta­gram
YouTube
Deez­er
Myspace
Sound­cloud

Οι NORDICWINTER (ή NORDIC WINTER), είναι ουσιαστικά ένα μονοπρόσωπο σχήμα από τον Καναδά. Δημιουργήθηκε από τον Yves Allaire ή καλλιτεχνικά Evil Lair το 2007, οπότε και κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του υπό αυτό το όνομα, το “Thren­ody”. Από τότε και μέχρι το 2020, οι NORDICWINTER χάθηκαν στις παγωμένες ερημιές του Καναδά για 13 ολόκληρα χρόνια, μέχρι να επανέλθουν θριαμβευτικά το 2020, κυκλοφορόντας δύο άλμπουμ εκείνη την χρονιά και άλλα δύο το 2021! Φέτος, ο έχων άλλα τέσσερα (!!!) ενεργά σχήματα Yves, μας προσφέρει μία ακόμα δουλειά των NORDICWINTER, το πραγματικά εξίσου καλό και με τους πέντε προκατόχους του “Beneath the fleet­ing light”.

Με το προηγούμενο άλμπουμ τους να ονομάζεται “ Le dernier adieu” («Το τελευταίο αντίο» στα Γαλλικά), ο γράφων φοβήθηκε τότε ότι ίσως να αποτελεί και την τελευταία δουλειά του Καναδού, τουλάχιστον κάτω από το όνομα των NORDICWINTER. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε τελικά και ο πολυπράγμων Yves, παρέδωσε ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ, με έξι συνθέσεις, μακροσκελείς, όπως συνηθίζει, δύο εκ των οποίων ορχηστρικές. Μέσα σε αυτό το άλμπουμ, κάποιος που είναι ήδη εξοικειωμένος με την μουσική του Allaire, στο περίπου ξέρει τι θα συναντήσει. Πολύ ποιοτικά κομμάτια, δυναμικές συνθέσεις, τρομακτικά και πανίσχυρα φωνητικά, σημεία εξιλέωσης και σημεία καταδίκης. Παγωμένες ριπές αέρα μέσα από τις εσχατιές του Καναδά με κάθε riff, ουρλιαχτά μέσα από τα δάση του Αμερικανικού Βορρά ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν φωνητικά. Ποτέ δεν κατάφερα να ξεχωρίσω κάποια τραγούδια που θα ήθελα να τονίσω περισσότερο, σε κανένα άλμπουμ των NORDICWINTER. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Ο δίσκος ξεκινάει, παίζει, κυλάει νεράκι (παγωμένο) τελειώνει και πάμε ξανά από την αρχή, μέχρι να τον χορτάσει ο ακροατής. Όχι ότι υπήρχε αμφιβολία, αλλά ο μαέστρος από τον Καναδά, για άλλη μία φορά, δεν απογοήτευσε σε κανένα επίπεδο.

(8,5 / 10)

Φανούρης Εξηνταβελόνης